H Ελένη Τσαλιγοπούλου μίλησε στο ΝEWS 24/7 με αφορμη τη μεγάλη συναυλία γεμάτη σπουδαία τραγούδια που όλοι έχουμε αγαπήσει τη Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου στο Faliro Summer Theater.
Θεωρώ ότι γράφονται υπέροχα τραγούδια, όμως είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο και εύχομαι να βρεθεί ο τρόπος αυτά τα τραγούδια να φτάνουν στα αυτιά του κόσμου. Ευτυχώς, υπάρχει το Spotify και εύχομαι να βρεθεί και μία λύση για να πληρωθεί σωστά η μουσική, οι δημιουργοί και οι ερμηνευτές. Γενικά είμαστε σε μία κατάσταση αποκαρδιωτική, και αυτό κυρίως αφορά τους νέους. Εγώ και οι καλλιτέχνες της γενιάς μου κάναμε χρυσούς, πλατινένιους δίσκους καταγράψαμε την εποχή μας και μπήκαμε στη διαδικασία να δημιουργήσουμε πολλά ωραία πράγματα στον χώρο της μουσικής. Τώρα όμως τι γίνεται με τους νέους; Αυτό είναι ένα ερώτημα το οποίο έχω πολύ έντονα στο μυαλό μου τα τελευταία 10 χρόνια.
Η νέα γενιά, πάντως, φαίνεται ότι προτιμάει την τραπ, για την οποία έχει χυθεί πολύ μελάνι αναφορικά με τα μηνύματα που περνάει μέσα από τους στίχους των τραγουδιών της.
“Εμένα μου αρέσει να ακούω μουσική. Η καλή χιπ χοπ, για παράδειγμα, έχει κάτι πολύ ωραίο, γιατί έχει καλή στιχουργική. Η τραπ για μένα είναι μία μόδα και είναι κακή 100%. Είναι σαν να λέμε η ‘κακή πλευρά της μουσικής’. Και πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει καθόλου μουσική και υπάρχει μόνο μία χυδαιολογία. Αυτό για ποιο λόγο να μου αρέσει; Δυστυχώς, όμως, πάρα πολύς κόσμος και πάρα πολλά νέα παιδιά ακούνε τραπ μανιωδώς.”
Οι άνθρωποι έχουν σημασία και όλα αυτά που ονειρευόμαστε μαζί τους, αυτά είναι τα σχέδιά μας. Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να έχουμε κοντά μας είναι αυτοί οι οποίοι ουσιαστικά μας δείχνουν το δρόμο.
Και το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι; Υπάρχουν νέοι μουσικοί που δημιουργούν ένα… αντίβαρο;
Ένας από τους λόγους που έκανα τη “Λαϊκή βραδινή” – και είναι ένα υπέροχο μήνυμα αυτό για τη θετική πλευρά της μουσικής στην Ελλάδα σήμερα – είναι ότι βλέπω μία πολύ νέα γενιά, η οποία ασχολείται με το λαϊκό τραγούδι. Δεν είναι τυχαίο. Αν δεν άκουγα τον Γιάννη (Διονυσίου), τη Σέμελη (Παπαβασιλείου), την Ιουλία (Καραπατάκη), την Ανατολή (Μαριόλα), αν δεν είχα ακούσει αυτά τα παιδιά, που τραγουδήσαμε μαζί στον Σταυρό του Νότου, μπορεί και να μην έμπαινα στη διαδικασία. Μου άνοιξαν την όρεξη και βλέπω ότι ξαναπιάνουν σωστά το νήμα του λαϊκού τραγουδιού.
Η προηγούμενη ήταν η γενιά του έντεχνου. Τώρα πάμε και ‘κοιτάμε ξανά’ τον λαϊκό τραγουδιστή και τον λαϊκό σύνθετη τραγουδοποιό με έναν τρόπο μοναδικό. Ίσως γιατί αυτά τα παιδιά κάνουν λαϊκό τραγούδι χωρίς να σκέφτονται τα μαγαζιά. Γιατί τα (μεγάλα) “μαγαζιά” δεν υπάρχουν για αυτούς. Για πολλά χρόνια τραγουδούσαν σε πολύ μικρά μαγαζιά χωρίς να σκέφτονται τις αμοιβές, οι οποίες ήταν αστείες. Και είναι ακόμη. Για λίγα λεφτά παίζουν σε μικρούς χώρους.
“Θεωρώ ότι γράφονται υπέροχα τραγούδια, όμως είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο και εύχομαι να βρεθεί ο τρόπος αυτά τα τραγούδια να φτάνουν στα αυτιά του κόσμου” μας λέει η γνωστή ερμηνεύτρια.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΑΝΙΟΣ
Τα τελευταία δύο χρόνια φαίνεται ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει. Ακούμε και δικά τους τραγούδια. Κάνουν την προσπάθειά τους να ‘μιλήσουν’ με έναν τρόπο. Να υπάρξουν. Να ακούσουμε τι θέλουν να μας πουν. Θεωρώ ότι υπάρχει ελπίδα, λοιπόν. Το θέμα με το λαϊκό τραγούδι στην Ελλάδα είναι εντελώς και απολύτως εξελίξιμο”.
Η πανδημία σας έκανε να αναθεωρήσετε ορισμένες αξίες ή συμπεριφορές σας;
“Ενώ στην αρχή της πανδημίας είχα σοκαριστεί και φοβήθηκα ότι μπορεί να επηρεαστεί πολύ αρνητικά ο τρόπος που εκφραζόμαστε, τελικά βλέπω ότι τέτοιου είδους ‘πανδημίες’ μπορεί να έχουμε και πιο συχνά από ότι πιστεύουμε.
Σε σχέση με τη μουσική, κατάλαβα ότι πραγματικά δεν αξίζει τον κόπο να κάνεις κάτι μόνο για να βγάλεις λεφτά. Πρέπει να κάνεις ακριβώς και μόνο το κέφι σου. Ήταν κάτι που έτσι κι αλλιώς τα τελευταία χρόνια το έκανα. Απλά με απασχολούσε ο φόβος ότι μπορεί να μείνω “εκτός” δουλειάς. Όταν όμως ξαναμπήκα ενεργά στη διαδικασία της δισκογραφίας και του live κατάλαβα ότι το μόνο που θέλω είναι να κάνω ακριβώς αυτό που θέλω. Για όσο τραγουδάω ακόμα.
Θεωρώ ότι με τη ζωή δεν πρέπει να κυριολεκτούμε. Θα πρέπει να “προσπερνάμε”. Γιατί είναι μικρή και είναι ακριβή. Δεν πρέπει να τη “λερώνουμε” μέσα σε όλα αυτά τα τόσο δύσκολα που βιώνουμε. Πρέπει να βρίσκουμε ένα τρόπο να την κρατάμε φωτεινή!
Μου αρέσουν οι μικροί χώροι και μου αρέσει να κάνω απολύτως το κέφι μου. Και έχω το δικαίωμα να το κάνω αυτό. Και μπορώ πλέον. Είμαι πάνω σε μία σκηνή και μεταφέρω συναισθήματα. Αφού μας μένει μόνο το live, θέλω να το κάνω όσο το δυνατόν πιο σωστά κατά τη δική μου ανάγκη.”
Πώς αντιμετωπίζετε τη φράση που ακούγεται διαρκώς γύρω μας “θα έχουμε δύσκολο χειμώνα”;
“Η κατάσταση είναι όντως δύσκολη. Μιλώντας προσωπικά, για όλα στη ζωή μου “φταίει η μουσική”. Η μουσική με συντονίζει. Η ύπαρξη της μουσικής ακόμα στη ζωή μου με κάνει να βλέπω λίγο πιο χαλαρά και όχι τόσο αρνητικά την κατάσταση που περνάμε τα τελευταία χρόνια.
Και μπορεί τα πράγματα που έρχονται να είναι σκληρά. Αλλά με τη μουσικη κάτι (μου) συμβαίνει. Γι αυτό και θεωρώ “ήρωες” όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν ένα μέσο τέχνης για να εκφραστούν και πρέπει να ανταπεξέλθουν σε αυτή την πολύ δύσκολη καθημερινή κατάσταση. Σε μια πραγματικότητα που… “κυριολεκτούμε”. Θεωρώ ότι με τη ζωή δεν πρέπει να κυριολεκτούμε. Θα πρέπει να “προσπερνάμε”. Γιατί είναι μικρή και είναι ακριβή. Δεν πρέπει να τη στριφογυρίζουμε και να τη “λερώνουμε”, να την “αμαυρώνουμε” μέσα σε όλα αυτά τα τόσο δύσκολα που βιώνουμε. Πρέπει να βρίσκουμε ένα τρόπο να κρατάμε τη ζωή λίγο πιο φωτεινή… για να αντέξουμε. Για μένα αυτό το κάνει η μουσική”.
Επόμενα σχέδια; Βάζετε μακροπρόθεσμους στόχους;
Κάνω όνειρα και βάζω στόχους, αλλά το πιο ουσιαστικό είναι οι παρέες. Όλα αυτά που ονειρευόμαστε μαζί με ανθρώπους, με μουσικούς, αυτά είναι τα σχέδιά μας. Οι άνθρωποι έχουν σημασία. Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να έχουμε κοντά μας είναι αυτοί οι οποίοι ουσιαστικά μας δείχνουν το δρόμο.
Νομίζω θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα ότι κάτι δεν βίωσα και μου λείπει. Τα βίωσα όλα πολύ ωραία σε σχέση με τη μουσική και με τα live και με τη δισκογραφία. Όλο το πράγμα είχε μία ροή. Αυτό που ονειρεύομαι είναι να ακούσω ακόμα πιο πολλή μουσική, μουσική από άλλους δημιουργούς. Να εμπνευστώ και να ξυπνήσει μέσα μου η ανάγκη να γράψω ξανά μουσική – κάτι που όταν το έκανα περνούσα τέλεια. Και φυσικά ελπίζω να είμαστε υγιείς και βασική προϋπόθεση είναι να έχω φωνή”.
Τι θα ακούσουμε στη “Λαϊκή Βραδινή” στο Faliro Summer Theater;
Η “Λαϊκή Βραδινή” είναι το λαϊκό τραγούδι και η εξέλιξή του μέχρι σήμερα. Το λαϊκό τραγούδι του Καλδάρα, του Χιώτη, του Ζαμπέτα, του Παπαϊωάννου και του Βαμβακάρη και το πώς επηρέασαν τους μεγάλους μας έντεχνους. Και το πώς αυτοί οι μεγάλοι έντεχνοι επηρέασαν εμάς και εμείς τις νέες γενιές. Πώς όλα αυτά τα τραγούδια μιλούν στην ψυχή μας και με μία αισθητική κάπως διαφοροποιημένη – όχι τόσο πολύ ‘αναλώσιμη’ όπως γινόταν τα προηγούμενα χρόνια.
Δεν θα ανέβουμε στη σκηνή ντε και καλά για να χορέψουμε, για να διασκεδάσουμε, για να τα σπάσουμε αλλά για να τραγουδήσουμε, να θυμηθούμε με ευαισθησία και να ακούσουμε αυτή τη μαγεία της μουσικής με μία άλλη αισθητική. Δεν είναι τραγούδια που δεν τα ξέρουμε. Αλλά ο τρόπος που ‘μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο’ και το γεγονός ότι συνδέονται με τους νεότερους μουσικούς αυτό κάνει αυτήν την παράσταση μαγική, μέσα στη διαφορετικότητά της. Μία παράσταση με απλότητα και λαϊκά τραγούδια που άντεξαν στο χρόνο και προχωρούν στο μέλλον.
