Β. Παπακωνσταντίνου: Είναι σκοπός των κυβερνώντων να φοβάται ο κόσμος – Να σκύβουν το κεφάλι
"Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σήμερα είναι πιο ισχυρά από τις σφαίρες μιας δικτατορίας. Δουλεύουν υπόγεια".
Ο “αιώνιος έφηβος”, Βασίλης Παπακωνσταντίνου με την πλούσια δισκογραφία και τους χιλιάδες θαυμαστές να τον ακολουθούν όλα τα χρόνια, παραμένει ένας καλλιτέχνης με κριτική σκέψη έξω από νόρμες και πλαίσια.
Κλείνοντας, φέτος 50 χρόνια στη δισκογραφία, μίλησε στη Γεωργία Οικονόμου και το news247, με αφορμή τη μεγάλη συναυλία που θα δώσει στο Καλλιμάρμαρο την Τετάρτη 14 Ιουνίου.
Ο τραγουδιστής, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στο πολιτικό τραγούδι “Φοβάμαι” -σε στίχους Ανδρέα Πανταζή και μουσική Γιάννη Ζουγανέλλη- φέρνοντας το στο σήμερα και στην κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία, αλλά και στο δικαίωμα των νέων ανθρώπων να συνεχίζουν να ονειρεύονται.
Αποσπάσματα από τη συνέντευξη
“Τότε ο εχθρός ήταν ορατός, χειροπιαστός. Τώρα είναι πιο ύπουλος. Εκατό οικογένειες έχουν βαλθεί να σκλαβώσουν τους πολίτες όλου του κόσμου. Η πάλη των τάξεων είναι ακόμα μεγαλύτερη. Δεν ξέρω κι αν ο Μαρξ ζούσε σήμερα, πώς θα το αντιμετώπιζε αυτό. Γιατί τα πάντα είναι θέμα ιδεολογίας.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σήμερα είναι πιο ισχυρά από τις σφαίρες μιας δικτατορίας. Δουλεύουν υπόγεια. Και άγουν και φέρουν τους λαούς με έναν τρόπο που δε φαίνεται στην αρχή, αλλά σιγά σιγά βλέπεις ότι προσπαθούν να υπνοποιήσουν όλο τον κόσμο.
Είναι σκοπός των κυβερνώντων να φοβάται ο κόσμος. Ακόμα και στη Δύση το βλέπεις πια έντονα. Θέλει φοβισμένους ανθρώπους το σύστημα, να σκύβουν το κεφάλι και να είναι πειθήνιοι στις επιταγές του. Δεν μπορεί τους ελεύθερους. Δε θα υπήρχε το ίδιο το σύστημα διαφορετικά“.
“Θέλω να ονειρεύομαι για τα παιδιά όλου του κόσμου, γιατί τα παιδιά αυτά το σύστημα προσπαθεί να τα κάνει όργανά του. Αλλά είμαι πολύ αισιόδοξος και σίγουρος ότι θα βρουν τον δρόμο τους, ο οποίος θα είναι διαφορετικός από τους δρόμους που βρίσκαμε εμείς.
Δεν μπορεί ρε παιδί μου ο κόσμος όλος να πάει κατά διαόλου και να γυρίσει πίσω. Θα πάει μπροστά. Τώρα το ποτέ δεν μπορώ να το ξέρω, αλλά βλέπω ήδη τις παρέες της κόρης μου που ασχολούνται με τα κοινά και μάλιστα πολύ έντονα. Και ξέρεις βλέπουν με άλλο μάτι την πολιτική και αυτό για μένα είναι αισιόδοξο. Δεν ψάχνουν για σωτήρες στα καθημερινά πρόσωπα της πολιτικής, βλέπουν την πραγματικότητα με άλλο μάτι“.
