Γ. Κατινάκης: Καταγγέλλει ομοφοβική επίθεση στο κέντρο της Αθήνας – «Ένα βλέμμα γεμάτο οργή, θυμό και μίσος»

Ομοφοβική επίθεση στο κέντρο της Αθήνας καταγγέλλει ότι δέχθηκε ο stand-up κωμικός και ραδιοφωνικός παραγωγός Γιάννης Κατινάκης.

Η καταγγελία του και όλα όσα περιγράφει σε βίντεο που ανήρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επιβεβαιώνουν με τραγικό τρόπο ότι εν έτει 2023 στην πρωτεύουσα της χώρας, άτομα φοβούνται να επιστρέψουν σπίτι τους ή να βγουν επειδή η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός και το μίσος έχουν δηλητηριάσει μερίδα της κοινωνίας.

Η καταγγελία του Γιάννη Κατινάκη

Όπως αναφέρει ο ίδιος, η ομοφοβική επίθεση έλαβε χώρα ενώ έβγαινε από κάποιο κατάστημα της περιοχής.

«Δεν θα είμαι πολύ ευχάριστος αυτή τη φορά γιατί θέλω να μιλήσω για ένα πάρα πολύ άσχημο περιστατικό που συνέβη χθες το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Βρισκόμουν σε ένα μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και αποφάσισα γύρω στη 1:00-1:30 να φύγω μόνος μου, να πάρω ένα ταξί και να γυρίσω στο σπίτι μου.

Η απόσταση που έπρεπε να διανύσω από το μαγαζί μέχρι το ταξί ήταν περίπου 10 μέτρα. Στα τρία βήματα που κάνω για να φύγω, βλέπω με την άκρη του ματιού μου έναν τύπο, πάρα πολύ θυμωμένο να με κοιτάει και να έρχεται προς το μέρος μου.

Έρχεται μπροστά μου με περίσσιο θάρρος και θράσος, και αποφάσισε ότι πρέπει να μου δηλώσει με πάρα πολύ ευγενικό τρόπο (καθόλου!), πόσο πολύ πρέπει να ντρέπομαι που είμαι γκέι και για να το καταλάβω ακόμη καλύτερα, αποφάσισε και να με φτύσει. Υπέροχο.

Εγώ δεν του δίνω καμία σημασία και στο επόμενο βήμα που κάνω, αποφάσισε να μου ξαναδηλώσει πόσο πρέπει να ντρέπομαι για τη σεξουαλικότητά μου και να με ξαναφτύσει…

Όπως πάω να φύγω, συνέχιζα να ακούω από πίσω μου τόσο όμορφα πράγματα για μένα, όπως “ντροπή”, “ουστ από ‘δω”, άναρθρες κραυγές γεμάτες μίσος. Κι όλο αυτό με έκανε να αισθανθώ πάρα πολύ μεγάλη ασφάλεια σαν οντότητα στη χώρα την οποία ζω και το πόσο ελεύθερα μπορώ να κυκλοφορώ εκεί έξω.

Πιο πολύ από όλα δεν με σόκαραν αυτά που άκουσα να λέει, γιατί αν είσαι ένα γκέι άτομο στην Ελλάδα, είτε θες να το καταλάβεις είτε όχι, είτε εθελοτυφλείς είτε όχι, όλα αυτά τα ακούς πιο συχνά από “καλημέρα”. Θλιβερό, αλλά είναι έτσι. Πιο πολύ από όλα με σόκαρε το βλέμμα του. Γιατί είδα ένα βλέμμα γεμάτο οργή, θυμό και μίσος. Δεν με ενδιαφέρει να δικαιολογήσω, ούτε καν να αιτιολογήσω για ποιον λόγο αυτός ο άνθρωπος μισεί. Δεν με αφορά, δεν είναι δική μου δουλειά. Δεν θα έπρεπε να με ενδιαφέρει. Ο καθένας έχει τα τραύματά του… (…)

Δεν απευθύνομαι μόνο σε αυτόν, γιατί δεν είναι μόνο αυτός. Μακάρι να ήταν μόνο αυτός. Είναι πολλοί. Σε όλους αυτούς απευθύνομαι. Σ’ αυτούς που μας μαυρίζουν την ψυχή, που μας κάνουν να φοβόμαστε, που μας θέλουν με σκυφτά τα κεφάλια.

Αν νομίζεις ότι η ζωή ενός γκέι ατόμου, επειδή απλά δεν τον λιθοβολούν, είναι καλή, είσαι βαθιά νυχτωμένος. Ακούμε πως είναι καλύτερα τα πράγματα και “γιατί παραπονιέστε;”. Επειδή δεν μας σέρνουν στην πλατεία Συντάγματος με πίσσα και πούπουλα, δεν θα πούμε κι ευχαριστώ. Δεν θα πούμε ευχαριστώ για τα αυτονόητα. Τα οποία δεν έχουμε κατακτήσει καν…

Πώς μπορούμε να προστατευτούμε σαν πολίτες; Άσε την σεξουαλικότητα έξω. Σαν πολίτης αυτής της χώρας, πώς μπορώ εγώ να νιώθω ασφαλής να κυκλοφορώ έξω; Πώς μπορώ να βγαίνω έξω και να μην φοβάμαι; Ας μου απαντήσει κάποιος αρμόδιος. Μου φαίνεται αδιανόητο. Δεν μπορώ να μπω στο μυαλό ενός ανθρώπου που βλέπει έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει και αποφασίζει να τον φτύσει…

Είμαστε άνθρωποι κι εμείς ε… Που κοιμούνται, ξυπνάνε, γελάνε, νευριάζουν, αγαπάνε. Άνθρωποι που απλά θέλουν να ζήσουν ήρεμοι τη ζωή τους, να είναι ευτυχισμένοι και να κατακτήσουν τα όνειρά τους. Τίποτα παραπάνω. Ναι, πάλι λέμε τα αυτονόητα, που εν τέλει δεν είναι αυτονόητα. Δεν γίνεται να μην τα λέμε, όμως, όσο υποφέρουμε, πονάμε και φοβόμαστε. Θα τα λέμε, γιατί μας πνίγει το δίκιο.

Δεν με ενδιαφέρει να με αποδεχτείς. Ούτε στο ελάχιστο. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου να σου αρέσω. Ούτε λίγο. Δεν με απασχολεί. Το μόνο που θέλω είναι να μην με ενοχλείς, το μόνο που θέλω είναι να ζω τη ζωή μου ήρεμα. Αυτό».