Γιατί το Pride είναι για όλους; Ο σκηνοθέτης Γιώργος Καλογερόπουλος – και φίλος του Ζακ – απαντά

Υπάρχουν περιορισμοί στην αγάπη; Στον έρωτα; Αυτά είναι τα ερωτήματα στα οποία προσπαθεί να απαντήσει κάθε χρόνο το Pride από το 1970. Και η απάντηση είναι ένα περήφανο «ΟΧΙ». Για αυτό και η 28η Ιουνίου είναι η Διεθνής Ημέρα Ομοφυλοφυλικής Υπερηφάνιας, στην οποία κάθε χρόνο διοργανώνεται μια παρέλαση προς τιμήν των διαφορετικών και των καταπιεσμένων της κοινωνίας. Κάθε χρόνο εκτός από φέτος και οι λόγοι είναι προφανείς.

Του Σωτήρη Βαλάρη για την Huffington Post

Η αφετηρία του pride είναι μία επέτειος μνήμης απέναντι σ′ ένα περιστατικό που συνέβη στη Νέα Υόρκη στις 28 Ιουνίου 1969. Τότε, στο gay bar Stonewall Inn, υπήρξε εισβολή από βαριά οπλισμένους άνδρες των ειδικών δυνάμεων, με πρόφαση την παράνομη πώληση οινοπνεύματος, σε μια σειρά αλλεπάλληλων επιδρομών σε ανάλογα μπαρ της περιοχής κι ενώ η γενική παρενόχληση των ομοφυλόφιλων και Τρανς ατόμων είχαν καταντήσει ρουτίνα.

Από τότε, μπορεί η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα να είναι εν μέρει αποδεκτή, αλλά προφανώς ακόμα και σήμερα υπάρχουν πληγές που δεν κλείνουν. Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου είναι μία από αυτές. Ο σκηνοθέτης και φίλος του Ζακ, Γιώργος Καλογερόπουλος, από την τελευταία φορά που τον είδε λίγο πριν μάθει ότι είναι νεκρός μέχρι σήμερα που σκηνοθετεί ένα έργο βασισμένο στην καταπίεση πολλών νέων για την σεξουαλικότητά τους, μιλά στην HuffPost Greece για όλα. Από τη σημαντικότητα της πάνδημης συμμετοχής σε διοργανώσεις όπως το pride και την αγάπη που είναι ένα βαρυσήμαντο δώρο για την ανθρωπότητα μέχρι τη νοσταλγία κάθε φορά που του λείπει το χαμόγελο του Ζακ. Ή της Zackie.

– Γιατί στην Ελλάδα του 2020 είναι σημαντική η πάνδημη συμμετοχή στο Pride;

– Είναι σημαντική, από την δική μου την πλευρά, η συμμετοχή ατόμων που δεν ανήκουν στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, που δεν έχουν ίδια ταυτότητα ή προσανατολισμό με εμάς. Ειδικά, σε μια εποχή που διεξάγονται δολοφονίες και βιαιότητες εναντίον μας, που παρατηρείται έντονη αστυνομική βία, που αντιμετωπίζουμε δυσκολίες στην καθημερινότητά μας, στην εργασία μας, παντού. Η έφραση – είτε ερωτική, είτε σεξουαλική – είναι αναπόσπαστο ανθρώπινο δικαίωμα είτε ανήκουμε στην ΛΟΑΤΚΙ ή όχι.

– Ποιές είναι οι καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζεις ως ανοιχτά γκέι άνδρας; 

– Έχω την τύχη να έχω μεγαλώσει σε ένα δεκτικό κι ελέυθερο περιβάλλον, οπότε θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που δεν έχω μια ανυποφόρη καθημερινότητα. Ωστόσο, καθημερινά συναντώ άτομα που βάλλονται. Για παράδειγμα, τα περισσότερα τρανς άτομα δεν μπορούν να βρουν δουλειά, εν έτει 2020. Και η μόνη λύση είναι η σεξ εργασία. Και φυσικά, ακόμα δεν έχουν το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού.

Φυσικά, υπάρχουν οι στιγμές που βιώνουμε τον χλευασμό και τα γελάκια των άλλων, αλλά αναγκαστικά μαθαίνουμε να μην μας πτοούν. Το λέω πάντα: Ο ρατσισμός υπάρχει ακόμα και μέσα στην κοινότητα, βιώνουμε εσωτερικευμένο ρατσισμό. Προσωπικά, για παράδειγμα, υπάρχουν στιγμές που δέχομαι χονδροφοβία.

Σε μια κοινότητα όπου υπάρχουν πολλές πληγωμένες ψυχές, αντί τα βιώματά σου να σε κάνουν ευαίσθητο, σε μετατρέπουν στο «τέρας» που θες να αποφύγεις. Πρέπει να εξαλειφθεί ο ρατσισμός από όπου κι αν προέρχεται. 

– Είχες μπει στον πειρασμό να κρύβεις την σεξουαλικότητά σου χωρίς να στοχοποιείσαι; 

– Σίγουρα. Παλιότερα, το έκανα σε παρέες που ήξερα ότι δεν θα με δεχτούν. Και τώρα ίσως το κάνω υποσυνείδητα. Αλλά, πλέον τουλάχιστον έχω την πυγμή όταν ακούω άνδρες να μιλάνε σεξιστικά για  γυναίκες στο δρόμο, να συνδιαλεχτώ μαζί τους και να εκφράσω την άποψή μου.

– Υπάρχει αποδοχή από την οικογένεια, κάτι για το οποίο, δυστυχώς, ακόμα και σήμερα παραμένει ένα μεγάλο ζήτημα; 

– Όταν, στα πλαίσια της νέας μας παράστασης, μου ζητήθηκε να στείλω κι εγώ ένα γράμμα για το πως βίωσα την πρώτη μου ανοιχτή συζήτηση με τους γονείς μου για την σεξουαλικότητά μου, είχα την ευλογία να μην γράψω πολλά γιατί δεν άλλαξε κάτι για αυτούς. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον, που μόνο κάτι μικροοικογενειακά περιστατικά με συγγενείς είχαν σημειωθεί που έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε πολλά πολλά. Αυτό που προσπαθώ να καταλάβω αλλά δεν μπορώ είναι πώς μπορείς να απαρνιέσαι το ίδιο σου το παιδί. Είναι φρικτό. 

Στα νέα παιδιά δίνω μια συμβουλή που θα την καταλάβουν αργότερα στη ζωή τους: Την οικογένειά μας την επιλέγουμε εμείς. Αυτό είναι δύσκολο να το καταλάβει ένα παιδί, αλλά όσο κάνεις αληθινές φιλίες, αυτοί οι άνθρωποι συμπληρώνουν την βιολογική οικογένεια που δεν σε αποδέχεται για αυτό που είσαι.

– Μπορείς να μου πεις λίγο για τον Ζακ; Ήσασταν φίλοι, σωστά; 

– Όσοι τον γνωρίζαμε, πόσω μάλλον εγώ που πέρασα μαζί του και τις τελευταίες μέρες της ζωής του, χωρίς να το ξέρει κανένας από τους δύο προφανώς, νιώσαμε απίστευτη θλίψη και πικρία. Είχε πράγματα να δώσει και να πει. Ας πούμε, σε όλο αυτό που γίνεται τώρα με την Τέχνη και τους Support Art Workers, ο Ζακ θα είχε ήδη τοποθετηθεί, θα είχε ακουστεί η φωνή του. Είχε άποψη και χιούμορ, λείπει πολύ από τα κοινά.

Νιώθω γαλήνιος για ένα πράγμα. Που έδειξα ότι τον αγαπούσα εν ζωή. Είχα την τύχη να μην του το δείξω εκ των υστέρων, όπως έκαναν άλλοι. Ζούσαμε την ίδια την ζωή, τις πρόβες μας, ήταν σαν να δίνουμε κάθε μέρα δώρα ο ένας στον άλλον. Είναι δώρο που τον θυμάμαι με το χαμόγελό του. Μόνο καλά πράγματα έχω να θυμάμαι. Το βίντεο της δολοφονίας του το είδα κατά τύχη και φρίκαρα. Φυσικά και δεν πρόκειται να το δω ξανά.

– Θα υπάρξει δικαίωση; 

– Το εύχομαι. Τίποτα, φυσικά, δεν είναι ικανό να γυρίσει τον χρόνο πίσω. Η Δικαιοσύνη πρέπει να αποτρέψει στο μέλλον τέτοιες θηριωδίες κι αυτό δεν θα γίνει αν δεν τιμωρηθούν οι δράστες. Πρέπει να γίνει κάτι αποτελεσματικό για να δει ο κόσμος που έχει ίδιες σκέψεις ή που θα μπορούσε να βρίσκεται στην θέση των δραστών ότι μετά από μια τέτοια πράξη, θα υπάρξουν βαρύτατες συνέπειες και όχι ποινές-χάδια. Πιστέυω, βέβαια, ότι ήδη έχει γίνει μια αρχή, ήδη έχει μπει ένα μικρό λιθαράκι. Υπάρχει φως, αλλά δυστυχώς τίποτα δεν θα τον φέρει πίσω.

 

– Τι πρέπει να γίνει για να μην υπάρξουν άλλες ρατσιστικές δολοφονίες σε αυτή την χώρα; 

– Είναι θέμα παιδείας και ενημέρωσης. Πρέπει τα παιδιά να ενημερώνονται από μικρή ηλικία. Μόνο στο μέλλον ελπίζω πια. Σε αυτά τα παιδιά που έρχονται. Πολλά βέβαια τα μέτωπα, δεν ξέρουμε από που πρέπει να ξεκινήσουμε. Η τέχνη είναι όπλο, όμως, και όπως έλεγε και ο Ζακ «Αν καταφέρουμε να αγγίξουμε έστω κι έναν μέσω της τέχνης που υπηρετούμε, αυτό είναι αρκετό».

– Γνωρίζω ότι το θεατρικό που σκηνοθετείς αυτή την περίοδο σχετίζεται με την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Μπορείς να μου πεις κάτι παραπάνω; 

– Το θεατρικό βασίζεται σε γράμματα της κοινότητας. Για αυτό και ονομάζαται «Γράμματα» και ανεβαίνει από την ΟΔΟΣ. Πρόκειται για τα λόγια ανθρώπων που μίλησαν για πρώτη φορά ή θέλουν να βρουν το κουράγιο να μιλήσουν για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό στον προσωπικό του κύκλο.

Συμπέρανα, ότι υπάρχει ανάγκη για απεριόριστη αγάπη. Τους αφορά όλους. Από έναν Ορθόδοξο που ερωτεύεται μια Καθολική και δεν τον αφήνουν οι γονείς του, μέχρι έναν δικηγόρο που οι δικοί του τον αναγκάζουν να παντρευτεί δικηγόρο.

Το μήνυμα που προσπαθούμε να περάσουμε είναι ότι δεν πρέπει να επιτρέπουμε ένα κοινωνικό πλαίσιο να περιορίζει τον έρωτα, το πιο αγνό συναίσθημα στον κόσμο.

– Ποιό είναι το μήνυμα που θες να στείλεις στα νέα παιδιά της ΛΟΑΤΚΙ που φιμώνονται; 

Αν μπορεί κανείς να κρατήσει αλώβητο το λουλούδι της διαφορετικότητάς του, δεν χρειάζεται να το βγάλει στον έξω κόσμο. Φυσικά και θέλω όλοι να μοιράζονται την χαρά τους με τον κόσμο και να μην τον βάζουν σε καλούπια. Και όπως λέει και μια φίλη μου τρανς: «Αν σε κοροϊδεύουν επειδή είσαι διαφορετικός, κορόιδεψέ τους επειδή είναι ίδιοι με τους άλλους».