Κορτώ για Pride: Το μόνο μεταδοτικό είναι η ευτυχία, η ανοιχτή καρδιά

Ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ με κείμενό του επιχειρεί να εξηγήσει σε όσους αναρωτιούνται ακόμη γιατί είναι απαραίτητο το Pride σήμερα, προχωρώντας σε μία εύστοχη αντιστροφή.

Έτσι, μεταφέρει στην ανάρτησή του ορισμένα από τα συναισθήματα τα οποία κατακλύζουν τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που πολύ συχνά βρίσκονται αντιμέτωπα με τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία κι αναγκάζονται να κρύβουν την ταυτότητά τους και να καταπιέζουν τον εαυτό τους.

Μία μέρα πριν το φετινό Pride, ο Αύγουστος Κορτώ γράφει για τον διαρκή φόβο, την αγωνία, τη μοναξιά που νιώθουν τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, που ακόμη και σήμερα δεν είναι ασφαλή κι ελεύθερα να επιλέξουν πώς και με ποιο@ θέλουν να ζήσουν την ζωή τους.

Η ανάρτηση του Αύγουστου Κορτώ:

“Θεέ μου, ελπίζω να μην ανακαλύψουν ποτέ οι γονείς μου ότι είμαι στρέιτ.

Αν πω στον κολλητό μου ότι είμαι στρέιτ, θα συνεχίσει να με κάνει παρέα, ή θα με ξεγράψει;

Θέλω να πάω σ’ ένα στρέιτ μπαρ, αλλά φοβάμαι μη με πάρει κάνα μάτι.

Στη δουλειά, ευτυχώς, κανείς δεν υποψιάζεται ότι είμαι στρέιτ – έχω μάθει να το κρύβω, άλλωστε.

Ελπίζω να μη δείχνω πολύ στρέιτ απόψε, και φάω κάνα βρομόξυλο.

Θα βρω ποτέ κοπέλα, ή η ευτυχία δεν είναι για τους στρέιτ;

Μήπως μπορώ να αλλάξω, αν προσπαθήσω, για να μη νιώθω τόσο μόνος; Όμως δεν διάλεξα να γίνω στρέιτ, έτσι είμαι.

Να βγω απ’ την ντουλάπα, να πω δημόσια ότι είμαι στρέιτ; Γιατί; Για να με βρίζουν και με καταριούνται άγνωστοι;

Μπορεί να μην είμαι ευτυχισμένος στη σχέση μου, μπορεί να λέω ψέματα στον εαυτό μου – κι όχι μόνο – αλλά τουλάχιστον γλίτωσα την υστερία των δικών μου. Ο έρωτας δεν είναι το παν. Έχει την αξία του, το να είσαι νορμάλ.

Καμιά φορά σκέφτομαι πως θα ‘θελα να γίνω πατέρας, αλλά είναι τρομερά δύσκολο. Και φαντάζεσαι αύριο-μεθαύριο να κράζουν το παιδί μου επειδή ο πατέρας του είναι στρέιτ;

Παρέλαση Περηφάνιας αύριο. Τους ζηλεύω, ψέματα δεν θα πω, αλλά με τόση έκθεση, σου βγαίνει η ρετσινιά του στρέιτ ακαριαία.

Κατάλαβες τώρα; Κατάλαβες γιατί συνεχίζουμε τον αγώνα; Ώστε η ιστορία που σου είπα, μια μέρα να ‘ναι παλιά και ξεχασμένη. Να μη χρειάζεται να γράφουμε πια ούτε λέξη.

Ο γκρεμός που νομίζεις ότι μας χωρίζει είναι μια σχεδόν αόρατη γραμμή στον χάρτη της ανθρώπινης ψυχής. Όπως εσύ, είμαστε αυτοί που είμαστε, γιατί τέτοια είναι η φτιαξιά μας.

Κι αν δεν κατάλαβες – ή αν δεν θες να καταλάβεις – πέρνα μια βόλτα αύριο το απόγευμα, να δεις πώς μοιάζει η σκληρά κερδισμένη ελευθερία, η δίκαιη χαρά. Και δεν θα πάθεις τίποτα – το μόνο μεταδοτικό είναι η ευτυχία, η ανοιχτή καρδιά”.