Μπορεί η 4η Βιομηχανική Επανάσταση να αποτελέσει το εφαλτήριο για λιγότερες ώρες δουλειάς με καλύτερη αμοιβή;
Ξεκάθαρα «Ναι», απαντά η Ευρωπαϊκή Αριστερά, που μέσω του Κώστα Αρβανίτη εισηγήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τη γνωμοδότηση της Επιτροπής Απασχολήσης & Κοινωνικών Υποθέσεων προς την αρμόδια IMCO (Επιτροπή Εσωτερικής Αγοράς & Δικαιωμάτων του Καταναλωτή) του σώματος.
Μέσα στο δαιδαλώδες πλαίσιο που η Ενωμένη Ευρώπη νομοθετεί, αναλαμβάνει δηλαδή πρωτοβουλίες για τη διαμόρφωση ή την αλλαγή (επικαιροποίηση ή ανατροπή) μιας κοινής Ευρωπαϊκής Πολιτικής, συχνά οι ανάγκες των ευρωπαίων πολιτών χάνονται ως παράπλευρη απώλεια μιας μακράς διαπραγμάτευσης που δεν μπορεί να προχωρήσει παρά με πολυεπίπεδους συμβιβασμούς.
Ωστόσο, δεν είναι χωρίς σημασία πως η συγκεκριμένη διαπραγμάτευση ξεκινά από θετική αφετηρία για τον κόσμο της Εργασίας. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως εισηγείται η Ομάδα της Αριστεράς, ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και η εξαιρετικά θερμή υποδοχή που είχε η γνωμοδότηση που παρουσίασε στη συνεδρίαση της EMPL.
Ποιος θα βάλει τους κανόνες; Η αγορά ή τα κοινοβούλιά μας; Θα μοιράσουμε δίκαια την υπεραξία της Εργασίας μέσα στο νέο πλαίσιο που δημιουργεί η πρόοδος της τεχνολογίας; Γιατί να μην πάμε σε λιγότερο χρόνο εργασίας και καλύτερες απολαβές; Πώς θα διασφαλίσουμε ότι η Τεχνολογία θα υπηρετεί τον Εργαζόμενο και όχι ο Εργαζόμενος την Τεχνολογία; Πώς θα προστατεύσουμε τα προσωπικά δεδομένα του εργαζόμενου; Πώς θα μπορεί ο εργαζόμενος να συνδικαλίζεται; Πώς η τεχνητή Νομοσύνη ΔΕΝ θα οδηγήσει σε διακρίσεις στην επιλογή των εργαζομένων; Πώς θα ρυθμίσουμε τις νέες μορφές οργάνωσης της Εργασίας που αλλάζουν το τοπίο με καταιγιστικό ρυθμό (Πλατφόρμες, Τηλεργασία);
Αυτά τα ερωτήματα βάζει στο επίκεντρο της συζήτησης ο Κώστας Αρβανίτης με στόχο άξονα της νομοθέτησης από μέρους της ΕΕ να αποτελέσει ο Εργαζόμενος, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών και όχι τα κέρδη και η «διευκόλυνση των επενδύσεων» κατά το δόγμα της Ευρωπαϊκής Δεξιάς.
Κάπως έτσι, η ψηφιακή εκπαίδευση δεν αντιμετωπίζεται ως μια επιλογή, ένα «αξεσουάρ» μεγαλύτερης επαγγελματικής επάρκειας, αλλά ως Δικαίωμα του Εργαζόμενου, ως Ευθύνη του Εργοδότη και της Πολιτείας, ως ένα αναγκαίο εργαλείο αποτροπής του κινδύνου να βρεθεί ο εργαζόμενος στην κόλαση της μακροχρόνιας ανεργίας χωρίς έφόδια και χωρίς προοπτική επανένταξης. Δηλαδή όχι ως μια πολιτική ποιοτικής «αναβάθμισης» του εργατικού δυναμικού, αλλά ως μια αναγκαία πολιτική κοινωνικής συνοχής, μια πολιτική που θα επικαιροποιεί τα «προσόντα» του εργαζόμενου όσο γύρω μας η τεχνολογία κάνει άλματα.
Ωστόσο ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο θετικός τρόπος με τον οποίο έγινε δεκτή από τις άλλες πολιτικές ομάδες η γνωμοδότηση. Όχι μόνο δεν εκφράστηκε ανοιχτά κάποια αντίθεση από τους σκιώδεις εισηγητές, αλλά κάποιοι επεσήμαναν ως ιδιαίτερα θετικό στοιχείο τον ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό του κειμένου ενώ προανήγγειλαν τροπολογίες συμπληρωματικού κυρίως χαρακτήρα πάνω στο κείμενο που παρουσίασε για λογαριασμό της Ευρωομάδας της Αριστεράς – The Left o Κώστας Αρβανίτης.
Χαρακτηριστική ήταν η παρέμβαση της Ολλανδής εκπροσώπου των Πρασίνων που, αφού χαρακτήρισε τη γνωμοδότηση «εξαιρετική βάση περαιτέρω εργασίας», έδωσε έμφαση στον κίδυνο πλήρους επιτήρησης των εργαζομένων – «Να μην αποφασίζουν μόνοι τους οι αλγόριθμοι» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Τέλος, από την πλευρά της, η Εκπρόσωπος της Κομισιόν επέμεινε στην ανάγκη η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η τεχνολογία στην Εργασία να μην σταθεί αφορμή για συστηματικές παραβιάσεις του πλαισίου που ορίζουν τα θεμελιώδη δικαιώμστα.
Συμπερασματικά, και ενώ η συζήτηση έχει ακόμη δρόμο μπροστά της, με τη συμβολή της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, ο διάλογος για τη ρύθμιση της επόμενης μέρας της Τεχνητής Νοημοσύνης στην Εργασία, ξεκινά από μια βάση που βάζει στην πρώτη γραμμή τους Ευρωπαίους Εργαζόμενους και τις ανάγκες τους.
