Τον τίτλο «Η Μεγάλη Περιπέτεια της Αθήνας» έδωσε στην εργασία που συνέταξε ομάδα των μεταπτυχιακών φοιτητών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, με την οποία ασκεί κριτική στο «μεγαλόπνοο» σχέδιο του Δήμου Αθηναίων για την ανάπλαση του κέντρου της πόλης, στο πλαίσιο του «Μεγάλου Περιπάτου».
Στο κείμενο που αποτελεί προϊόν συλλογικής εργασίας ομάδας υποψηφίων διδακτόρων του Τομέα Πολεοδομίας-Χωροταξίας και υιοθετήθηκε από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Μεταπτυχιακών Σπουδαστών του ΕΜΠ, ασκείται κριτική καταρχήν στους στόχους του σχεδίου, όπως αυτοί τέθηκαν «στην παρουσίασή του κατά τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας (11 Μαΐου 2020).
Έτσι, για αυτόν της «κοινωνικής απόστασης στον δημόσιο χώρο», οι μεταπτυχιακοί φοιτητές σημειώνουν ότι «θα μπορούσε να ισχυριστεί εύλογα κάποιος πως η στόχευση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τον ίδιο τον ορισμό και ρόλο του δημόσιου χώρου, ως χώρου “συνάντησης”, ως κατεξοχήν πεδίου στο οποίο οι κοινωνικές αποστάσεις μεταξύ των χρηστών του χώρου μειώνονται».
«Το σχέδιο εστιάζει σε επιμέρους ζητήματα λειτουργίας του δημόσιου χώρου, αποφεύγοντας μια ολιστική προσέγγιση που θα αφορά συνολικά τον κοινωνικο-οικονομικό χαρακτήρα του κέντρου, την προσβασιμότητα από όλους και τον ελεύθερο χαρακτήρα του δημόσιου χώρου», επισημαίνει ακόμη η συγγραφική ομάδα, τονίζοντας ότι το σχέδιο «δεν προβλέπει τις επιπτώσεις του “Μεγάλου Περιπάτου” στο παραδοσιακό εμπόριο και τις υπάρχουσες χρήσεις και αξία της γης», εκτιμώντας ότι «ο δημόσιος χώρος αντί να αυξάνεται και να διατίθεται ελεύθερα στο κοινό, εμπορευματοποιείται».
Επιπλέον, οι συντάκτες της εργασίας στηλιτεύουν την απουσία δημόσιας διαβούλευσης πριν την εφαρμογή του σχεδίου και της πολιτικής ανάπλασης που αυτό καθορίζει και κάνουν λόγο για «fast track διαδικασίες που εφαρμόζονται και προκρίνουν την επικίνδυνη ευελιξία στον σχεδιασμό, υποδαυλίζοντας το δημόσιο συμφέρον. Αυτή η πρακτική έρχεται σε επανάληψη της παράτυπης ανάπλασης της πλατείας Ομονοίας…», καταγγέλλουν οι υποψήφιοι διδάκτορες του ΕΜΠ και καταλήγουν: «Πρόκειται για μια νεοφιλελεύθερη λογική αντιμετώπισης της πόλης, όχι ως κοινωνικό αγαθό αλλά ως προϊόν προς αξιοποίηση με όρους αγοράς και ανταγωνιστικότητας των πόλεων. Για ακόμη μία φορά -και σε συνέχεια πολλών αντίστοιχων παρεμβάσεων του παρελθόντος- γινόμαστε μάρτυρες μιας αντιδραστικής αναδιάρθρωσης του κέντρου της πόλης και μετατροπής του σε πεδίο στείρου θεάματος και κατανάλωσης».
Διαβάστε ολόκληρη την εργασία – κριτική εδώ.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
