Σε λίγες ώρες από τώρα θα έχουμε τα πρώτα αποτελέσματα στις εσωκομματικές κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Αναντίρρητα, αυτή η κάλπη θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όχι μόνο γιατί οσονούπω ενδεχομένως να μάθουμε την/τον νέα/ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ρόλος της οποίας είναι να ασκεί έλεγχο στην Κυβέρνηση και να δυναμώνει την δημοκρατία λειτουργώντας υπέρ της λαϊκής πλειοψηφίας, αλλά και γιατί αναμένεται να αναδειχθούν μέσω αυτής δυο διαφορετικές προσεγγίσεις.
Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά μόνο το ίδιο το κόμμα, αλλά ολόκληρη την κοινωνία, καθώς το αποτέλεσμα αναμένεται να πυροδοτήσει εξελίξεις που επενεργούν έμμεσα ή άμεσα σε διαφορετικούς πολιτικούς, κοινωνικούς ή/και ιδεολογικούς χώρους. Παράλληλα, σε αυτή τη διαδικασία είδαμε διαφορετικά μοντέλα δράσης. Τα δύο κυρίαρχα υποδείγματα, που αφορούν τα φαβορί της αναμέτρησης, παρουσιάζουν και το πιο μεγάλο ενδιαφέρον.
Από την μία πλευρά έχουμε την Έφη Αχτσιόγλου που ενσαρκώνει ένα μοντέλο ηγεσίας, το οποίο όπως το περιέγραφε ο Τζόζεφ Νάι χαρακτηρίζεται από νηφάλιο ύφος και ενσυναίσθηση, ενώ από την άλλη τον Στέφανο Κασσελάκη με μια παραδοσιακή επιθετική προσέγγιση ως προς το περιεχόμενο και φρέσκια ως προς τα μέσα επικοινωνίας. Στον αντίποδα, έχουμε μια παραδοσιακή πολιτική πορεία -εκείνη της κα. Αχτσιόγλου- και στην αντίπερα όχθη μια άγνωστη μέχρι πρότινος πολιτική πορεία που ανέτρεψε το σκηνικό -εκείνη του κ. Κασσελάκη.
Σίγουρα, δεν σημαίνει ότι για να αναρριχηθεί κανείς υψηλά στην κομματική ιεραρχία θα πρέπει να είναι γαλουχημένος από τα γεννοφάσκια του στις κομματικές διαδικασίες, ούτε ότι δεν μπορεί κάποιος που δεν έχει πλήρη επίγνωση του κομματικού μηχανισμού, να εκπροσωπήσει επάξια τους πολίτες. Ωστόσο, μένει να φανεί αν για τους πολίτες παραμένει εχέγγυο σταθερότητας και ασφάλειας η εμπειρία στην χάραξη πολιτικής. Εξάλλου, σε κάθε τι στη ζωή η γνώση κατακτάται σε βάθος χρόνου.
Η Πολιτική δεν μπορεί να είναι ένα σπορ για τους λίγους που βλέπουν περιφρονητικά τους ανθρώπους που προέρχονται από συγκεκριμένες κοινωνικές ή επαγγελματικές ομάδες που επιδιώκουν μια πιο ενεργή ενασχόληση με τα κοινά. Σίγουρα, θα πρέπει να εξετάσουμε τα παραπάνω και στο πλαίσιο της μετα-πολιτικής, στην οποία έχουμε μπει για τα καλά. Και φυσικά όχι υπό το -δυστυχώς- κυρίαρχο μα και συνάμα μηδενιστικό επιχείρημα του «41%» που αντιλαμβάνεται κι αντιμετωπίζει υποτιμητικά τους πολίτες ως τον «αδαή λαουτζίκο» που «δεν ξέρει», «δεν καταλαβαίνει», «βολεύεται».
Μπορεί λοιπόν η απάντηση στο παραπάνω να έρθει από έναν έντονα καταγγελτικό λόγο ή θα πρέπει να είναι καρπός κοινών αγωνιών, βιωμάτων, αλλά και αγώνων; Είναι σημαντικό να καλλιεργηθεί μία σχέση εμπιστοσύνης χωρίς σκιές και θολά σημεία για να γίνει σαφές αν πρόκειται για επικοινωνία ή ουσία. Να δει ο κόσμος αν τα λόγια γίνονται πράξεις κι αν πίσω από το προεκλογικό αφήγημα υπάρχει και περιεχόμενο.
Πρόκειται για μία σύγκρουση που θα μετουσιωθεί σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα την επόμενη μέρα. Και θα παρέχει σημαντικές απαντήσεις όσον αφορά την πολιτική. Κατά πόσο διαμορφώνουν ή ενισχύουν τελικά τα social media συνειδήσεις; Υπερέχουν έναντι των παραδοσιακών μορφών πολιτικής επικοινωνίας όπως οι ζωντανές συζητήσεις και οι περιοδείες; Μπορούν άραγε να τις αντικαταστήσουν;
Κι αν ναι, δεν θεωρείται προβληματικό ότι στα social media επιλέγει ο καθένας τι θα αναρτήσει κι έτσι ίσως δεν μαρτυρώνται εύκολα τα πεδία ανεπάρκειας ενός υποψηφίου;
Όπως και να έχει, οι κάλπες αυτές έχουν την σημασία τους. Κι αν το επίπεδο του δημοσίου λόγου αυτές τις ημέρες πολλές φορές πέρασε κάτω από των πήχη με την ανοχή αρκετών στελεχών, ίσως έχουμε ακόμη να δούμε πολλά.
