Μαζί με το Αφγανιστάν, την Τουρκία, την Ονδούρα, το Μπαγκλαντές, την Γουατεμάλα, τη Ζιμπάμπουε και άλλες τριτοκοσμικές χώρες, κατατάσσει την χώρα μας, την τελευταία επταετία, ο χάρτης κατάταξης παραβίασης εργασιακών δικαιωμάτων της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας ITUC.
Ο χάρτης καταγράφει αύξηση του αριθμού των χωρών που αρνούνται ή περιορίζουν την ελευθερία λόγου, ενώ αύξηση παρουσιάζει και ο αριθμός των χωρών που περιορίζουν την πρόσβαση στη δικαιοσύνη παρέμεινε απαράδεκτα υψηλά στα επίπεδα του περασμένου έτους.
Καλλιεργώντας τον φόβο στον εργάτη
Μια νέα τάση για το 2020 δείχνει σκανδαλώδη κυβερνητική επιτήρηση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, σε μια προσπάθεια να ενσταλάξουν οι Κυβερνήσεις τον φόβο και να ασκήσουν πίεση στην ανεξαρτησία των συνδικάτων και των μελών τους. Τέτοιου είδους απειλές για τους εργαζόμενους και την δημοκρατία ήταν ενδημικές στους χώρους εργασίας για κάποιες χώρες και πριν από την πανδημία Covid-19.
Η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική είναι οι χειρότερες περιοχές στον κόσμο για τους εργαζόμενους την τελευταία επταετία, με την Παλαιστίνη, τη Συρία, την Υεμένη και τη Λιβύη, λόγω της συνεχιζόμενης ανασφάλειας και των συγκρούσεων να αποτελούν τις πιο οπισθοδρομικές περιοχές για τους εργαζόμενους, σε επίπεδο εκπροσώπησης και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Η έβδομη έκδοση του Παγκόσμιου Δείκτη Δικαιωμάτων της ITUC κατατάσσει 144 χώρες στον βαθμό σεβασμού δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ογδόντα πέντε τοις εκατό (85%) των χωρών έχουν παραβιάσει το δικαίωμα της απεργίας. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις απαγορεύονται στη Λευκορωσία, τη Γουινέα, τη Σενεγάλη και το Τόγκο και συνδυάστηκε με ακραία βαρβαρότητα στη Βολιβία, τη Χιλή και το Εκουαδόρ. Στο Ιράν και στο Ιράκ, έγιναν μαζικές συλλήψεις σε διαδηλώσεις. Ογδόντα τοις εκατό (80%) των χωρών έχουν παραβιάσει το δικαίωμα για συλλογικές διαπραγματεύσεις. Αίγυπτος και Ονδούρα, παράκαμψαν και οι δύο τα συλλογικά διαπραγματευτικά δικαιώματα, θέτοντας εμπόδια στην εγγραφή των εργαζομένων σε συνδικάτα, απολύοντας εκπροσώπους εργαζομένων.
«Επιλέγουμε τη ζωή»: καταγγέλλουν διαδηλωτές στο Cali της Κολομβίας μετά τις δολοφονίες συνδικαλιστικών ηγετών. Η Κολομβία είναι μία από τις δέκα χειρότερες χώρες για τους εργαζόμενους.
Ο αριθμός των χωρών που δεν αναγνώρισαν συνδικαλιστικά σωματεία:
Το Σουδάν ανέστειλε όλες τις δραστηριότητες των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ενώ στο Μπαγκλαντές, μεταξύ 2010 και 2019, απορρίφθηκε το 46% των αιτήσεων αναγνώρισης σωματίων από το Υπουργείο Εργασίας.
Οι δέκα χειρότερες χώρες για τους εργαζόμενους το 2020 είναι οι ακόλουθες: Μπαγκλαντές, Βραζιλία, Κολομβία, Αίγυπτος, Ονδούρα, Ινδία, Καζακστάν, Φιλιππίνες, Τουρκία και Ζιμπάμπουε.
Η Αίγυπτος ήταν μια από τις δέκα χειρότερες χώρες το 2015, 2017, 2018. Η Βενεζουέλα έχει δει όλες τις βαθμολογίες της να επιδεινώνονται το 2020.
Η βαθμολογία του Πακιστάν αυξήθηκε στην κατηγορία Νο 5 (αρίθμηση εγγύηση των δικαιωμάτων).
Οκτώ χώρες είδαν τη βαθμολογία τους να βελτιώνεται:
Αργεντινή, Καναδάς, Γκάνα, Ναμίμπια, Κατάρ, Σιέρα Λεόνε, Ισπανία και Βιετνάμ.
Εργαζόμενοι σκοτώθηκαν, λόγω της συμμετοχής τους σε διαμαρτυρίες συνδικαλιστικών οργανώσεων, σε εννέα χώρες: Βολιβία, Βραζιλία, Χιλή, Κολομβία, Ισημερινός, Ονδούρα, Ιράκ, Φιλιππίνες και Νότια Αφρική, είναι από τα πιο θανατηφόρα μέρη για τους εργαζομένους. Οι εργαζόμενοι εκτέθηκαν σε βία σε 51 χώρες.
Ο αριθμός των χωρών που αρνήθηκαν ή η περιόρισαν την ελευθερία του λόγου αυξήθηκε από 54 το 2019 σε 56 το 2020, με ακραίες περιπτώσεις στο Χονγκ Κονγκ και την Τουρκία.
Οι εργαζόμενοι δεν είχαν ή περιορίζουν την πρόσβαση στη δικαιοσύνη στο 72 τοις εκατό (72%) των χωρών, με σοβαρές περιπτώσεις που αναφέρθηκαν στο Μπαγκλαντές, όπου έχουν συσσωρευτεί εργατικά δικαστήρια με τριετή καθυστέρηση διεξαγωγής δικών και 18.000 υποθέσεις εργαζομένων να εκκρεμούν. Στο Ιράν, από τον Μάρτιο του 2020, 38 ακτιβιστές εργατικού δυναμικού φυλακίστηκαν αυθαίρετα, ενώ συχνά κρατούνται σε απομακρυσμένες μυστικές φυλακές, υποβάλλονται σε κακομεταχείριση και τους αρνούνται πρόσβαση σε δικηγόρο.
Εργαζόμενοι υπέστησαν αυθαίρετες συλλήψεις και κράτηση σε 61 χώρες. Συνδικαλιστικοί ηγέτες από Ινδονησία, Κορέα και Τουρκία ήταν από τις υψηλά προφίλ συλλήψεων το 2020.
«Ο οικονομικός αντίκτυπος της πανδημίας Covid-19 έδωσε έμφαση στις εργασιακές σχέσεις που έχουν έλλειψη δικαιωμάτων. Η διαδικασία ανάκτησης θα μπορούσε να μας δώσει ένα νέο μοντέλο για την παγκόσμια οικονομία, μια νέα δέσμευση για τα δικαιώματα των εργαζομένων και την επένδυση σε ένα κράτος δικαίου. Απαιτείται μια νέα κοινωνική σύμβαση για την ανοικοδόμηση ανθεκτικών οικονομιών. Αλλά αν δεν οικοδομήσουμε εμπιστοσύνη στη δημοκρατία, ξεκινώντας με τη δημοκρατία στο χώρο εργασίας, θέτουμε σε κίνδυνο το ίδιο το θεμέλιο των κοινωνιών μας», δηλώνει η επικεφαλής της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας Σάραν Μπάροου.
Ολόκληρη η έρευνα της ITUC.
Πηγή: Ergasianews
