Σε μια συνέντευξη, μακριά από τα τετριμμένα, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Ζαχαριάδης μίλησε στην ROSA και τοποθετήθηκε με ευθύτητα σε σειρά ερωτημάτων. Ο ίδιος κατατάσσει τον εαυτό του στην “Ανανεωτική Αριστερά”, αναφέρθηκε στο ενδιαφέρον που του προκαλεί η αντιπολιτευτική ρητορική του ΚΙΝΑΛ, ενώ μίλησε και για τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα.
“Βρήκε απέναντί του (σ.σ. ο Αλέξης Τσίπρας) όλους συνασπισμένους σε ένα φανατικό, τυφλό, λυσσασμένο αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, συγκρούστηκε με εσωτερικές δυνάμεις που τον συμβούλευαν να μην ανοίγει πολλά ταυτόχρονα πολιτικά μέτωπα”, τόνισε ο κ. Ζαχαριάδης όταν ρωτήθηκε για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ για τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη, δήλωσε: “Με μαθηματική ακρίβεια, ο δρόμος που έχει επιλέξει η κυβέρνηση είναι ο δρόμος της οικονομικής καταστροφής”.
Είστε ένα από τα παραδοσιακά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, υπό την έννοια ότι βρισκόσασταν στις τάξεις του πριν γιγαντωθεί εκλογικά. Στα κόμματα εξουσίας είναι απαραίτητη η συμπερίληψη. Πώς αντιλαμβάνεστε αυτήν την διαδικασία και ποιες είναι οι προσδοκίες από το άνοιγμα του κόμματος στην κεντροαριστερά και την σοσιαλδημοκρατία;
Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία προσπαθεί κατά την άποψή μου να κάνει κάτι πολύ ευρύτερο από ένα απλό πολιτικό άνοιγα, από μια πολιτική διεύρυνση. Προσπαθεί να σχεδιάσει την σύγχρονη Αριστερά του 21ου αιώνα, με στόχο με πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες να κάνει την Προοδευτική και Δημοκρατική παράταξη πλειοψηφία ξανά. Η ιστορική Αριστερά από την οποία προερχόμαστε, η Σοσιαλδημοκρατία που δεν ενσωματώνεται στο νεοφιλελευθερισμό, η πολιτική Οικολογία που θέτει προγραμματικά ζητήματα βιώσιμης και ισόρροπης ανάπτυξης, οι δημοκράτες Φιλελεύθεροι που συνειδητοποιούν τις μεγάλες απειλές για τη δημοκρατία και τα δικαιώματα σε καιρούς κρίσης μπορούμε και πρέπει να βρεθούμε εντός κι εκτός κομμάτων όχι μόνο για να βάλουμε φρένο στην αλαζονική και ασύδοτη δεξιά αλλά για να αποδείξουμε στην πράξη ότι οι προοδευτικές απαντήσεις μπορούν να αγκαλιάσουν τις κοινωνίες, τις ανάγκες τους και να δώσουν διέξοδα. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, χρειάζεται να αναγνωρίσουμε τις κοινές προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας, να ισορροπήσουμε μεταξύ του επιθυμητού και ρεαλιστικού.
Σε μια περίοδο πολυδιάσπασης του πολιτικού χώρου του προοδευτικού κέντρου και της αριστεράς, πιστεύετε υπάρχει πεδίο για συνεργασίες ή θα διατηρηθεί αυτός ο καταμερισμός δυνάμεων έως ότου κάποια κόμματα ασθενήσουν και αναδειχθεί ένα κυρίαρχο κόμμα στον χώρο αυτό, όπως συνέβη στην μεταπολίτευση και μέχρι το 2009;
Τα μοντέλα του παρελθόντος σπάνια απαντούν στις ανάγκες του μέλλοντος. Ποιος έχει την πολυτέλεια να περιμένει να συμβεί κάτι τέτοιο. Γιατί να περιμένουμε τις εξελίξεις και να μην προκαλέσουμε τις εξελίξεις;
Ο κατακερματισμός είναι δυστυχώς πανευρωπαϊκό φαινόμενο και μας προβληματίζει. Ωστόσο, σαφώς και υπάρχει πεδίο συνεργασίας. Εκτιμώ ότι υπάρχει και η θέληση για ένα τέτοιο πλάνο σύγκλισης των προοδευτικών δυνάμεων. Πάνω σε αυτή τη βάση μπορούμε να διευρύνουμε το διάλογο και την επικοινωνία με κόμματα και δυνάμεις του προοδευτικού χώρου.
Ωστόσο, αυτό δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον την αντιπολιτευτική ρητορική του ΚΙΝΑΛ και θα θέλαμε να το δούμε να συνεχίσει να κινείται μακριά από νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Όλοι μας πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο για να καταφέρουμε να δούμε μια νέα πορεία, μια ενδυνάμωση του προοδευτικού χώρου απέναντι στη συντήρηση και την οπισθοδρόμηση που εκφράζει η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη.
Ιδεολογικά, που κατατάσσετε τον εαυτό σας; Σε ποιο ρεύμα της αριστεράς; Αν δεν το συγκεκριμενοποιήσετε, τότε ποιο ρεύμα θεωρείτε πιο ωφέλιμο για την χώρα;
Το έλεγε ωραία ο Γιάννης Μπαλάφας στο συνέδριο του 2003 όταν υποστηρίζαμε ως υποψήφιο Πρόεδρο του Συνασπισμού τον αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη και νομίζω με εκφράζει «Ανήκουμε στην Ανανεωτική και διαρκώς ανανεούμενη Αριστερά, μια αριστερά που είναι οικολογική, ευρωπαϊκή, προγραμματική, μια Αριστερά που δεν φοβάται να αναλάβει τις ευθύνες της». Υπογραμμίζω ότι αυτή η περιγραφή είναι του 2003.
Πώς κρίνετε τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη έως τώρα; Που οφείλονται τα υψηλά ποσοστά δημοφιλίας του;
Θυμάστε τις δημοσκοπήσεις το 2008 όταν ξέσπασε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση με αφορμή την Lehman Brothers; Αν δεν τις θυμάστε ρίξτε μια ματιά στο αρχείο σας. Έχει ενδιαφέρον. Σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται τις δημοσκοπήσεις, ούτε καν την σημερινή σύνθεση της κυβέρνησης ή της Βουλής, όλοι όμως θα θυμούνται την ζωή τους και την καθημερινότητά τους. Αυτή είναι η πραγματική δημοσκόπηση στο τέλος της ημέρας.
Παρατηρώ όμως και κατι που πραγματικά είναι περίεργο. Έχει αρχίσει να σχηματίζεται η εικόνα ότι για όλα τα καλά που συμβαίνουν, πχ αντιμετώπιση εξάπλωση του ιου στη χώρα μας είναι αποτέλεσμα πρωτοβουλιών του Πρωθυπουργού ενώ για όλα τα άσχημα, τα δύσκολα, τα δυσάρεστα πάντα φταίει κάποιος άλλο. Αυτή δεν είναι σοβαρή πολιτική συμπεριφορά, ούτε σοβαρές πολιτικές αναλύσεις αυτές είναι συμπεριφορές κακομαθημένων κολεγιόπαιδων.
Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη πάει τη χώρα πίσω, σε όλα τα επίπεδα. Η αδράνεια και οι καθυστερήσεις Υπουργών της δημιουργούν νέα προβλήματα, η χώρα φαίνεται να είναι ένα ακυβέρνητο καράβι.
Με μαθηματική ακρίβεια, ο δρόμος που έχει επιλέξει η κυβέρνηση είναι ο δρόμος της οικονομικής καταστροφής για τα πλατιά κοινωνικά στρώματα, τη νεολαία και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, ο δρόμος της κοινωνικής συντηρητικοποίησης, ένα ζοφέρο σκηνικό για τον κόσμο της εργασίας. Οι επιλογές του κ. Μητσοτάκη και του οικονομικού επιτελείου δεν ευνοούν τους πολλούς, δεν έχουν στρατηγικό βάθος, προκαλούν ανασφάλεια και αναξιοπιστία στους πολίτες. Το βλέπουμε καθημερινά ότι η πολιτική ανεπάρκεια της πολιτικής ηγεσίας σπρώχνει τη χώρα ακόμη βαθύτερα στο σκοτάδι της ύφεσης.
Έχοντας ζήσει από κοντά τον Αλέξη Τσίπρα, ποιο θεωρείτε, ότι είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ηγεσίας του;
Η Συμφωνία των Πρεσπών. Ήξερε ότι θα είχε σημαντικό πολιτικό κόστος, βρήκε απέναντί του όλους συνασπισμένους σε ένα φανατικό, τυφλό, λυσσασμένο αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, συγκρούστηκε με εσωτερικές δυνάμεις που τον συμβούλευαν να μην ανοίγει πολλά ταυτόχρονα πολιτικά μέτωπα, γνώριζε ότι το συμφέρον της Πατρίδας ήταν να αξιοποιήσει το ιστορικό παράθυρο ευκαιρίας σε μια περίοδο που η τουρκική εξαλλοσύνη και η προκλητικότητα ήταν σαφής και το έπραξε. Ήταν μεγάλη απόφαση για την Ελλάδα, την Ευρώπη, το μέλλον των δυτικών Βαλκανίων. Όσο απομακρυνόμαστε χρονικά η ιστορία θα το αποτιμήσει, οι φανατικοί ήδη έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους, η γειτονία μας μπορεί να μετατραπεί από περιοχή εμφυλίων, πολεμικών συρράξεων, θρησκευτικών και εθνωτικών συγκρούσεων σε γειτονιά ευρωπαϊκή με ειρήνη συνεργασία και συνανάπτυξη για την ευημερία και την πρόοδο όλων των βαλκανικών λαών.
