Εάν σε κάτι μπορεί να συμφωνήσει κανείς είναι πως οι διατάξεις του νομοσχεδίου για τη συνεπιμέλεια δεν ήρθαν με ολοκληρωμένο τρόπο στο δημόσιο διάλογο.
Δεν υπήρξε εξαντλητικός διάλογος, δεν αναπτύχθηκαν εποικοδομητικά τα διαφορετικά επιχειρήματα, με ένα τόσο ευαίσθητο κοινωνικό ζήτημα να γίνεται αντικείμενο στείρας κι επικίνδυνης ενίοτε πολιτικής αντιπαράθεσης.
Το νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια συγκέντρωσε τα πυρά του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, που το χαρακτήρισε «απειλή για τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας», ενώ ανάλογη ήταν η στάση από την επιστημονική υπηρεσία της ελληνικής Βουλής.
«Παρόλο που το νομοσχέδιο στοχεύει στην ενσωμάτωση της έννοιας του καλύτερου συμφέροντος του παιδιού στο εσωτερικό δίκαιο, αποτυγχάνει να προσδιορίσει αυτήν την έννοια κατά περίπτωση, και ως εκ τούτου εάν το παιδί θα διατρέχει ή όχι κίνδυνο οικιακής βίας με έναν από τους γονείς» επισημαίνουν οι συντάκτες της έκθεσης του ΟΗΕ.
Επίσης, σύσσωμη η αντιπολίτευση εξαπέλυσε πυρά προς την κυβέρνηση για το νομοσχέδιο και τις διατάξεις του.
