Η κ. Κουμάντου, η οποία από εδώ και στο εξής θα είναι στο τιμόνι της Κεντρικής Βιβλιοθήκης Καλαμάτας, τον Μάιο του 2018 είχε κερδίσει λίγα λεπτά δημοσιότητας, όταν με το άρθρο της «Ποιος είναι αυτός ο Γκοτζαμάνης», παρουσίασε τη δολοφονία του Λαμπράκη ως αποτέλεσμα σύγκρουσης με το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη.
Απόσπασμα από το ανιστόρητο και παραπλανητικό άρθρο της Π. Κουμάντου
«Τι τον νοιάζει τον 17χρονο αν έγινε το 1963 η δολοφονία του Λαμπράκη»
Ωστόσο, το άρθρο αυτό, δεν ήταν μία μεμονωμένη προσπάθεια παραχάραξης της συλλογικής μνήμης. Δημοσιεύθηκε λίγες μόλις ημέρες μετά την δήλωση του -τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης- Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος μέσω του ΣΚΑΪ αναρωτιόταν «τι τον νοιάζει τον 17χρονο αν έγινε το 1963 η δολοφονία του Λαμπράκη», ως απάντηση στην αναφορά του -πρωθυπουργού τότε- Αλέξη Τσίπρα στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Λίγες ημέρες μετά τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, ήρθε το άρθρο της Π. Κουμάντου, κατά το οποίο περιέγραφε ούτε λίγο ούτε πολύ ένα «δυστύχημα», μη διστάζοντας να χαρακτηρίσει τη δολοφονία ως «μυθεύματα και αριστερές συνωμοσιολογικές θεωρίες».
Δύο χρόνια αργότερα, η Π. Κουμάντου είναι η επιλογή του υπουργείου Παιδείας και της Νίκης Κεραμέως για την ηγεσία της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Καλαμάτας, με τη θητεία της ίδιας και του υπόλοιπου Εφορευτικού Συμβουλίου να είναι τριετής.
Αξίζει να μνημονεύσουμε την αποστροφή του ιδρυτή της παράταξής του, Κ. Καραμανλή «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;», το βράδυ της δολοφονίας Λαμπράκη, όπως επίσης την τοποθέτησή του:
«Κατά την διάρκειαν της ομιλίας του συνεκεντρώθησαν εις τον δρόμον εξτρεμιστικά στοιχεία της δεξιάς με πρόθεσιν να τον αποδοκιμάσουν. Φαίνεται ότι μεταξύ αυτών υπήρχον και μερικοί οργανωμένοι, που είχαν ως σκοπόν, όχι να δολοφονήσουν, αλλά να «στραπατσάρουν», όπως έλεγαν, τον Λαμπράκην και να δημιουργήσουν σύγχυσιν μεταξύ των κομουνιστών. Φαίνεται δε, επίσης, ότι ορισμένα αστυνομικά όργανα ηνέχθησαν τα σχέδια αυτά, πιστεύοντας ότι με τον τρόπον αυτόν εκπληρούν την αντικομμουνιστικήν αποστολήν των».
Τον τελευταίο καιρό άλλωστε, γινόμαστε μάρτυρες μίας συστηματικής προσπάθειας ιστορικού αποπροσανατολισμού και αναθεωρητισμού. Η ιστορική άγνοια και η αμετροέπεια ωστόσο, ειδικά όταν γίνονται με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της συλλογικής ιστορικής μνήμης, δεν θα έπρεπε ούτε να επιβραβεύονται κομματικά ούτε και να λαμβάνονται υπόψιν ως ένας ακόμη ιστορικός αναθεωρητισμός.
Η ιστορία άλλωστε γράφεται μόνο μία φορά.
Με πληροφορίες από: ThePressProject
