20 χρόνια επιτυχιών: Μπορούμε να μάθουμε κάτι από την εθνική μπάσκετ της Ισπανίας;

Απρόβλεπτο, ανατρεπτικό, συγκινητικό, ανταγωνιστικό. Τις προηγούμενες εβδομάδες ήμασταν τυχεροί που είχαμε την ευκαιρία να δούμε τόσα ωραία παιχνίδια σε ένα Ευρωμπάσκετ που θα το θυμόμαστε για πάντα, με τα μεγαλύτερα φαβορί να αποκλείονται στην οκτάδα, τους τρεις σούπερ-σταρ της διοργάνωσης (Γιάννη, Γιόκιτς και Ντόνσιτς) να μην φτάνουν στην πηγή, τη Γαλλία να διανύει τη διαδρομή και να φτάνει μέχρι τον τελικό βασισμένη στις ατομικές αρετές των παικτών της και, βέβαια, την Ισπανία, την οποία ελάχιστοι θεωρούσαν φαβορί για την κατάκτηση της κούπας, να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά τα τελευταία 20 χρόνια.

Στα φιλικά ματς του περασμένου Αυγούστου η εθνική μας την είχε νικήσει, σε ένα παιχνίδι μάλιστα στο ΟΑΚΑ που το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έδειξε ότι «έχει» τον μεγάλο της αντίπαλο, το φόβητρο των προηγούμενων διοργανώσεων. Κι όμως…Στη θεωρία, το ρόστερ της ισπανικής ομάδας στο 41ο Ευρωμπάσκετ ήταν το πιο «φτωχό» των τελευταίων ετών, με μόνο τρεις παίκτες – ο Ρούντι Φερνάντεθ και οι αδελφοί Ερνανγκόμεζ – από τους δώδεκα να έχουν παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο. Οι υπόλοιποι εννέα ήταν πρωτάρηδες, ωστόσο όλοι τους πρωταθλητές με τις μικρότερες εθνικές ομάδες. Η αρμάδα του Σκαριόλο τα κατάφερε, δείχνοντας ότι το πλάνο και η οργάνωση ετών αποδίδει.

Το τέταρτο χρυσό μετάλλιο των Ισπανών στο Ευρωμπάσκετ λάμπει περισσότερο από τα τρία προηγούμενα το 2009, το 2011 και το 2015 επειδή δεν κατακτήθηκε από τον Ναβάρο, τον Πάου και τον Μαρκ Γκασόλ, τον Ρέγιες, τον Μίροτιτς, τον Γιούλ ή τον Ρούμπιο, αλλά από παίκτες που, στην πλειονότητά τους δεν μας είχαν εκπλήξει με το ταλέντο τους. Ο Σκαριόλο παρουσίασε μια ομάδα άρτια προετοιμασμένη, που η ετοιμότητα κι αποτελεσματικότητά της ήταν μεγαλύτερη από το άθροισμα της ατομικής αξίας των παικτών της.

Και στους τρεις νοκ-άουτ αγώνες της, η Ισπανία κατάφερε να «επιστρέψει» από διψήφιες διαφορές. Στο ματς με τη Λιθουανία, «μπροστάρης» της ανατροπής ήταν ο Λορέντζο Μπράουν, με τη Φινλανδία έλαμψε ο Μπριθουέλα, στον ημιτελικό με τη Γερμανία πήραν την ομάδα στις πλάτες τους οι Γκαρούμπα και Αλμπέρτο Ντίαθ και στον τελικό με τη Γαλλία πρωταγωνιστής ήταν ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ.

Η ομάδα της Ιβηρικής θριάμβευσε γιατί διαθέτει μια μεγάλη δεξαμενή εξαιρετικών παικτών, ικανών να γεμίσουν αξιοπρεπώς τα κενά που παρουσιάζονται. Το ισπανικό πρωτάθλημα είναι ανταγωνιστικό και κυρίως οι σύλλογοι εστιάζουν στη στήριξη κι ανάδειξη των γηγενών παικτών – κάτι που κάνει και η ομοσπονδία με συνέπεια τα τελευταία 15 χρόνια υπό την επίβλεψη του 61χρονου Ιταλού τεχνικού. Μυαλομένο μπάσκετ, καλές συνεργασίες κι αλληλοκαλύψεις, στόχος και προσήλωση σε αυτόν. Από την ομάδα U14 μέχρι την U20, που αποτελεί τον προθάλαμο της εθνικής ανδρών, τα νεαρά ταλέντα διδάσκονται το ίδιο στιλ παιχνιδιού, προπονούνται με τον ίδιο τρόπο, ακολουθούν τους ίδιους κανόνες κι όταν φτάνουν στον τελικό προορισμό βρίσκονται όλοι στην «ίδια σελίδα», όπως τόνισε ο Σκαριόλο. Η συνοχή της ομάδας που παρακολουθήσαμε στο Βερολίνο ήταν αξιοθαύμαστη και, είναι αλήθεια, ότι ζηλέψαμε λίγο.

Αυτό το καλοκαίρι, οι ισπανικές εθνικές ομάδες κατάφεραν να να «σαρώνουν» σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις, όλων των ηλικιακών κατηγοριών. Εφτασαν σε 8 τελικούς, και κατέκτησαν 8 χρυσά ή αργυρά, παγκόσμια ή ευρωπαϊκά μετάλλια. Το 9ο, σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, ήταν το «κερασάκι στην τούρτα» γι’ αυτήν την υπερδύναμη που κυριαρχεί στο άθλημα από την αυγή του 21ου αιώνα. Στα 11 πιο πιο πρόσφατα Ευρωμπάσκετ, μόνο το 2005 έμεινε με άδεια χέρια, όπου τερμάτισε 4η. Στο διάστημα αυτό πανηγύρισε τέσσερα χρυσά, τρία αργυρά και τρία χάλκινα ευρωπαϊκά μετάλλια – δέκα στο σύνολο –  τη στιγμή που από το 1935 έως το 1999 μετρούσε μόλις τέσσερα αργυρά και χάλκινα. Η ομάδα του Σκαριόλο έχει επίσης κατακτήσει δύο χρυσά σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, το 2006 και το 2019, και τέσσερα μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες , το 1984, το 2008, το 2012 και το 2016. Είναι, με διαφορά, η πιο επιτυχημένη εθνική ομάδα μπάσκετ της εποχής μας, η πιο βαριά φανέλα της Ευρώπης, ξεπερνώντας τη Σερβία της δεκαετίας του 1990.