Αλέξια Πουτέγιας: «Το ποδόσφαιρο ανήκει σε όλους»

Ως παιδί δεν είχε άλλο όνειρο πέρα από το ποδόσφαιρο. Ερωτευμένη με την μπάλα, αλλά και με την Μπαρτσελόνα, παρακολουθούσε τους «μπλαουγκράνα» από τις εξέδρες του Καμπ Νου φορώντας τη φανέλα κι ανεμίζοντας τη σημαία στα κίτρινα και κόκκινα. Μία φανέλα και μία σημαία που κρατούσε καλά φυλαγμένες, με ευλάβεια, στην ντουλάπα του δωματίου της όλη την εβδομάδα πριν τα ματς.

Από οπαδός στις εξέδρες, έφτασε στο σημείο να παίζει μπροστά σε 90.000 και πλέον θεατές. Η ζωή της έγινε ντοκιμαντέρ, το «Alexia: Labor Omnia Vincit». Οι μεγαλύτεροι παίκτες έχουν μιλήσει με κολακευτικά λόγια για το παιχνίδι της και την επιρροή της στην ενδυνάμωση του γυναικείου ποδοσφαίρου. Η καριέρα της έχει αποτυπωθεί επίσης σε μία σειρά παιδικών κόμικ, με τίτλο «Alexia Superfutbolista», όπου η Αλέξια είναι η ηρωίδα των γηπέδων.

Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας έγραψε ιστορία, καθώς έγινε η πρώτη ποδοσφαιρίστρια που έλαβε τη «Χρυσή Μπάλα» για δεύτερη διαδοχική χρονιά, σε έναν θεσμό που για τις γυναίκες ποδοσφαιρίστριες υπάρχει μόλις από το 2018, καθώς πριν από εκείνη τη χρονιά οι συναδέλφισσές της ήταν εντελώς αόρατες από το άθλημα.

«Όταν πήγαινα στο γήπεδο ήθελα να κάθομαι όσο πιο κοντά μπορούσα στους παίκτες. Πάντα έλεγα να πηγαίναμε λίγο πιο κοντά στον αγωνιστικό χώρο, αν και η θέα ήταν στην πραγματικότητα χειρότερη. Η επιθυμία μου ήταν να ήμουν μέρος της δράσης. Τότε, αν μου έλεγες ότι μία μέρα θα έπαιζα σε αυτό το γήπεδο θα σου έλεγα “αποκλείεται, εδώ παίζουν μόνο άνδρες”». Η επαφή με την μπάλα ξεκίνησε με ανάλογο τρόπο όπως με την Μάρτα, την μεγάλη Βραζιλιάνα παίκτρια και πρωταθλήτρια: παίζοντας με αγόρια, λέγοντας ψέματα στους γονείς της ότι πήγαινε να δει φίλες της, ενώ στην πραγματικότητα πεταγόταν λίγο πιο κάτω από το σπίτι για να παίξει ποδόσφαιρο στην ομάδα ενός οικογενειακού φίλου.

Το 2005 κέντρισε το ενδιαφέρον των ακαδημιών της Μπαρτσελόνα, ωστόσο στη συνέχεια μεταπήδησε στη συμπολίτισσα Εσπανιόλ για να κάνει ντεμπούτο της στη γυναικεία ομάδα σε ηλικία 16 ετών. Ήταν μέλος της ομάδας που κέρδισε το Κύπελλο το 2010 και στη συνέχεια μεταγράφηκε στη Λεβάντε, όπου και ολοκλήρωσε τη σεζόν 2011-2012 με 15 γκολ σε 34 αγώνες.

Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς ήρθε η μεγάλη ώρα για την Αλέξια, καθώς έδωσε τα χέρια με την Μπαρτσελόνα, τη μεγάλη της αγάπη. Λίγες μέρες όμως αργότερα, λίγο πριν ξεκινήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ19, ο πατέρας της έφυγε από τη ζωή. Βαθιά δεμένη μαζί του από μικρή, δίπλα δίπλα στην κερκίδα όπου παρακολουθούσαν μαζί τα παιχνίδια της ομάδας, ο κόσμος σκοτείνιασε. Αποφάσισε ότι θα αφιέρωνε έκτοτε κάθε γκολ στη μνήμη του. «Είναι πάντα μαζί μου, εκείνος με έκανε να ερωτευτώ την Μπαρτσελόνα. Του το οφείλω ότι βρίσκομαι σήμερα εδώ και παίζω μπάλα», είχε δηλώσει παλαιότερα.

Με τους «μπλαουγκράνα» έχει κατακτήσει μέχρι σήμερα έξι πρωταθλήματα και επτά κύπελλα Ισπανίας, ενώ το 2021 σήκωσε το Τσάμπιονς Λιγκ ως αρχηγός μετά τη νίκη με 4-0 επί της Τσέλσι στον τελικό. Την σεζόν που μας πέρασε, η Πουτέγιας σημείωσε 29 γκολ και μοίρασε 17 ασίστ, κατέκτησε τη La Liga κι αναδείχτηκε κορυφαία παίκτρια του Τσάμπιονς Λιγκ. Κι ενώ ήταν έτοιμη για το Euro 2022, ένας τραυματισμός την κράτησε μακριά από τη συμμετοχή της στη διοργάνωση. «Ήμουν άτυχη, παρακολούθησα το τουρνουά από το κρεβάτι, ενώ ήθελαν να ήμουν κοντά στα κορίτσια και να δίναμε τη μάχη μαζί». Στο Instagram, όπου την ακολουθούν πάνω από ένα εκατομμύριο χρήστες, έλαβε χιλιάδες ευχές ανάρρωσης το περασμένο καλοκαίρι, όπως και χιλιάδες συγχαρητήρια για την κατάκτηση της «Χρυσής Μπάλας». «Πέρα από σπουδαία αθλήτρια, είσαι και σπουδαίος άνθρωπος με φωνή και θέση», έγραψε κάποια φαν, με την Πουτέγιας να μη διστάζει να παίρνει συχνά πυκνά θέση σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα.

«Ήμουν το μοναδικό κορίτσι που έπαιζε μαζί με τα αγόρια, αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Δεν μου είπε κάποιος ότι δεν μπορώ να παίξω, ούτε με προσέβαλε. Είμαι τυχερή που είχα υποστήριξη από την οικογένεια και τους φίλους μου, αλλά δεν συμβαίνει σε όλες τις κοπέλες αυτό. Η νέα γενιά πρέπει να το ομαλοποιήσει αυτό. Το ποδόσφαιρο ανήκει σε όλους», τόνισε μετά την απονομή της Δευτέρας, σε μία δήλωση στήριξης προς όλες τις γυναίκες που αγαπούν και θέλουν να ασχοληθούν με το άθλημα, αφήνοντας επίσης σαφείς αιχμές για την πατριαρχία που συνεχίζει να κυριαρχεί στο ποδόσφαιρο.