Balkan Superheroes: Όταν ο Στόιτσκοφ συνάντησε τον Χάτζι

Ήταν ο πρώτος αγώνας μετά την συντριβή με 4-0 από την Μίλαν του Φάμπιο Καπέλο στον τελικό του Champions League. Μια ταλαντούχα ομάδα της Μπαρτσελόνα εμφανίστηκε στο Oosterpark Stadion στο Groningen για να αντιμετωπίσει την τοπική ομάδα σε ένα φιλικό προετοιμασίας, αλλά ήδη πριν από την ολοκλήρωση του πρώτου ημιχρόνου, ξύπνησαν οι τραυματικές μνήμες του τελικού της Αθήνας, με την Groningen να προηγείται με 4-0.

Η Μπάρτσα τελικά κατάφερε να ανατρέψει το σκορ και να εξασφαλίσει μια, χορταστική για τους παρεβρισκόμενους, ισοπαλία 5-5. Όμως το πιο αξιοσημείωτο γεγονός εκείνου του αγώνα ήταν το ντεμπούτο του Γκρεόργκι Χάτζι. Η πρώτη του επαφή με την μπάλα ήταν μια αδύναμη κεφάλια προς την εστία των Ολλανδών, τίποτα σημαντικό, όμως εκείνο που κρατάμε ήταν ότι η σέντρα προήλθε από «μάγο» της μπάλας και του ποδοσφαίρου των Βαλκανίων, τον Χρίστο Στόιτσκοφ.

Είναι εντυπωσιακό ότι αυτοί οι δύο ποδοσφαιριστές ήταν συμπαίκτες στην Μπαρτσελόνα, σε μια ομάδα που εκείνη την περίοδο είχε στις τάξεις της παίκτες που αποτέλεσαν τοτέμ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου των nineties. Το 1994, οι Στόιτσκοφ και Χάτζι έφεραν τα φώτα της αθλητικής δημοσιογραφίας πάνω στα Βαλκάνια, καθώς τόσο η Βουλγαρία όσο και η Ρουμανία κατέγραψαν εξαιρετικές πορείες στο Μουντιάλ των ΗΠΑ εκείνης της χρονιάς. Οι δύο τους βρέθηκαν παράλληλα στην ποδοσφαιρική κορυφή, λόγω της ομοιότητας των ιστοριών τους και της κοινής γεωγραφικής αναφοράς, αλλά η αλήθεια είναι ότι «ταξίδεψαν» σε δύο διαφορετικά μονοπάτια εντός και εκτός γηπέδου.

Η καριέρα του Βούλγαρου στη Βαρκελώνη ξεκίνησε με ορμή και, παρά τον οξύθυμο χαρακτήρα του, τις διαμαρτυρίες σε διαιτητές και τις τιμωρίες που δέχθηκε, κατάφερε να πετύχει την πρώτη χρονιά 14 εντυπωσιακά γκολ στο πρωτάθλημα κι άλλα 6 σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Θα συνέχιζε και θα γινόταν ένας από τους καλύτερους παίκτες της Μπαρτσελόνα –και της Ευρώπης–, ειδικά μετά την άφιξη του Romário, με τον οποίο «κούμπωσε» αμέσως στο γήπεδο από την πρώτη μέρα. Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στην Καταλονία, ο Στόιτσκοφ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην Dream Teamτου Γιόχαν Κρόιφ, κερδίζοντας τέσσερις τίτλους στη La Liga και ένα Champions League. Έφτασε στην ποδοσφαιρική του κορυφή στην Μπαρτσελόνα, μέχρι που έφτασαν νέοι παίκτες, ήρθαν νέες μεταγραφές, και ο Στόιτσκοφ άρχισε να κάθεται στον πάγκο. Μια εξέλιξη που τον εξόργισε, με τον δημοσιογράφο της Guardian, Σιντ Λόου, να αποκαλύπτει ότι συμπαίκτες που ήταν μαζί του στον πάγκο τον έβλεπαν και τον άκουγαν να μονολογεί, να βρίζει, να κουνιέται διαρκώς νευρικά και να κοιτάει τον προπονητή απειλητικά.

Ο Χάτζι από την άλλη πλευρά, μετά τις εμφανίσεις του στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας, η Ρεάλ Μαδρίτης ξόδεψε πάνω από 4 εκατομμύρια δολάρια για εντάξει τον Ρουμάνο στην ομάδα. Η κίνηση, δυστυχώς, δεν της βγήκε σε καλό, με τον Χάτζι να συγκρούεται  δημόσια με τον Ουαλό μάνατζέρ του, Τζον Τόσακ. Η Ρεάλ Μαδρίτης περνούσε επίσης μια ταραχώδη περίοδο κι άλλαζε τους προπονητές σαν τα πουκάμισα κατά τη διάρκεια της παραμονής του Χάτζι στην ισπανική πρωτεύουσα, μεταξύ 1990 και 1992, κατακτώντας μόνο ένα Supercopa.

Αν και η εικόνα της ομάδας βελτιώθηκε τη δεύτερη σεζόν υπό τους Ράντομιρ Αντίτς και Λέο Μπενάκερ, με τον Χάτζι να σημειώνει 12 γκολ, η Ρεάλ Μαδρίτης έχασε τον τίτλο στην τελευταία αγωνιστική και τον Ρουμάνο να αποχαιρετά την Μαδρίτη. «Είναι δύσκολο να βιώνεις μια τέτοια κατάσταση, να μην έχουμε σταθερότητα και την πορεία που θα θέλαμε, αλλά με έκανε να καταλάβω ότι η μοίρα μου δεν ήταν με τη Ρεάλ», τόνισε ο Χάτζι σε ισπανικά Μέσα μετά το τέλος της δεύτερης σεζόν. Εγκατέλειψε λοιπόν τη Ρεάλ και συνέχισε την καριέρα του στην Ιταλία με την Μπρέσια, με την παρουσία του συμπατριώτη του Μιρτσέα Λουτσέσκου στην άκρη του πάγκου να αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την απόφασή του.

Παρόλα αυτά, ο Χάτζι και πάλι βρέθηκε σε μία ομάδα που στραβοπατούσε, που δεν του έδινε τη στήριξη που αναζητούσε, βιώνοντας μάλιστα και την πίκρα του υποβιβασμού στην Serie B. Τα ιταλικά Μέσα τον έδειχναν ευθέως ως κύριο υπεύθυνο για την πορεία της ομάδας και τον υποβιβασμό, τονίζοντας ότι το επερχόμενο Μουντιάλ του ’94 αποτελούσε την τελευταία ευκαιρία για τον Ρουμάνο να αποδείξει τι μπορεί να κάνει. «Ο Χάτζι θα μπορούσε να ήταν ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο μετά τον Μαραντόνα, αλλά είναι ένας σπουδαίος παίκτης χωρίς εργασιακή ηθική και συνέπεια», σημείωνε η Corriere dello Sport πριν την έναρξη του Μουντιάλ.

Το Μουντιάλ των ΗΠΑ προανήγγειλε μια νέα εποχή. Περισσότεροι από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν τον τελικό, πολλές ομάδες και παίκτες εκτός των μεγάλων εθνικών ομάδων ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους και η παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα, σε κάθε άκρη του πλανήτη, γνώρισε παίκτες όπως ο Στόιτσκοφ και ο Χάτζι.

Ο Στόιτσκοφ τελείωσε το τουρνουά με έξι γκολ και μοιράστηκε το «Χρυσό Παπούτσι» με τον Ρώσο Όλεγκ Σαλένκο. Ο Χάτζι σημείωσε τρία γκολ και η συνολική του παρουσία τον οδήγησε την αγκαλιά της Μπαρτσελόνα, ενώνοντάς τον με τον Στόιτσκοφ – αρχηγός τότε των μπλαουγκράνα – με τους δυο τους να αποτελούν ένα από τα πλέον φαντεζί ντουέτα της εποχής τους. Θεωρητικά τουλάχιστον, καθώς δεν τους χαρήκαμε πολύ μαζί στον αγωνιστικό χώρο. Ο μεν Στόιτσκοφ συνέχιζε να βρίσκεται σε σύγκρουση με τον Κρόιφ, εξέλιξη που τον οδήγησε στην ιταλική Πάρμα την επόμενη χρονιά, ο δε Χάτζι δεν κατάφερε ποτέ να βρει τη φόρμα που είχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι δρόμοι τους χώρισαν και πάλι, ο Βούλγαρος επέστρεψε μετά από ένα χρόνο στη Βαρκελώνη και στη συνέχεια εντάχθηκε σε συλλόγους στη Σαουδική Αραβία, την Ιαπωνία και την Αμερική, αλλά ποτέ δεν έφτασε ξανά την απόδοση των ημερών της καταλανικής DreamTeam.

Ο Ρουμάνος από την άλλη εντάχθηκε στην Γαλατασαράι, εκεί που βρήκε τελικά το ποδοσφαιρικό του λιμάνι. Έμεινε πέντε χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, έγινε θρύλος της ομάδας, έβαλε γκολάρες και έδωσε απαντήσεις στους αμφισβητίες του. Πήρε κάθε διαθέσιμο τίτλο στην Τουρκία και φυσικά το Κυπέλλου UEFA τη σεζόν 1999-2000 απέναντι στην Άρσεναλ και στη συνέχεια το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο την καριέρα του. Του αποδόθηκε το γενναιόδωρο παρατσούκλι ο «Μαραντόνα των Καρπαθίων» και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να είναι ο καλύτερος, ο πιο επιδραστικός παίκτης στην ιστορία του ρουμανικού ποδοσφαίρου.

Ακούστε το νέο επεισόδιο του podcast «Πελότα Λίμπρε»:

*Στο σημερινό μας επεισόδιο προσφέρουμε δώρο δύο εμφανίσεις της Μπαρτσελόνα της σεζόν 1994-1995, της χρονιάς που συνυπήρχαν στην ομάδα οι πρωταγωνιστές του σημερινού μας επεισοδίου. 

Μπορείτε να βρείτε και να κάνετε subscribe το Πελότα Λίμπρε, το Podcast με τον Ντιεγκίτο στο Spotify και στα Apple Podcasts.