Μπορεί το crowd-funding να σώσει το ποδόσφαιρο;

Crowd-funding ή αλλιώς, η χρηματοδότηση από το πλήθος ονομάζεται ένα επιχειρηματικό μοντέλο που βασίζεται στην χρηματοδότηση από ένα μεγάλο πλήθος ατόμων που συνεισφέρει μικρά ποσά για έναν συγκεκριμένο σκοπό.

Αυτό το μοντέλο χρηματοδότησης αρχίζει σιγά-σιγά να εντάσσεται και στο ποδόσφαιρο. Μία από τις πρώτες εταιρείες που βοηθούν στην οργάνωση τέτοιων χρηματοδοτήσεων είναι η Tifosy του πρώην ποδοσφαιριστή, Τζιανλούκα Βιάλι. Η Tifosy λειτουργεί συνεπικουρικά στις ομάδες που θέλουν να οργανώσουν μία βραχυπρόθεσμη επένδυση και αναζητούν την χρηματοδότηση του λαού τους. Κάπως έτσι, η Στίβενέϊτζ συγκέντρωσε 600 χιλιάδες λίρες και βελτίωσε το γήπεδο της προσθέτοντας καθίσματα παντού αλλά και η Φροζινόνε που συγκέντρωσε 1,5 εκατομμύριο ευρώ για να βελτιώσει το στάδιο της.

Πρόσφατα, η Νόριτς, που έχει αποκτήσει την φήμη του «ασανσέρ» λόγω των συνεχόμενων ανόδων και υποβιβασμών, αποφάσισε ότι η λύση θα έρθει μέσω της ενδυνάμωσης του προπονητικού της κέντρου, έτσι ώστε να συγκεντρώνει όλα τα ταλέντα της ευρύτερης περιοχής και μέσω των ακαδημιών της να παράγει τα επόμενα αστέρια της Πρέμιερ Λιγκ. Γι’ αυτόν τον σκοπό αποφάσισε η διοίκηση της να θέσει έναν στόχο ύψους 3,5 εκατομμυρίων λιρών που θα διατεθούν στην αναβάθμιση των ακαδημιών της. Ζήτησε από τους οπαδούς της να συμμετέχουν όσοι θέλουν με μίνιμουμ 500 λίρες και χωρίς ανώτατο όριο επένδυσης. Τα χρήματα συγκεντρώθηκαν πάρα πολύ γρήγορα και έτσι ο οικονομικός στόχος επετεύχθη.

Το ερώτημα είναι ποιο είναι το όφελος των οπαδών να χρηματοδοτήσουν την ομάδα τους; Η απάντηση είναι διπλή. Αφ’ ενός, στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο οι οπαδοί ούτως ή άλλως ξοδεύουν πολλά χρήματα είτε για εισιτήρια διαρκείας και εισιτήρια μεμονωμένων αγώνων, είτε για συνδρομή μέλους. Συνεπώς, μιλάμε εκ των πραγμάτων για μία οικονομική συναλλαγή μεταξύ οπαδού-συλλόγου. Αφετέρου, η επένδυση που κάνουν τους επιστρέφει κάποια προνόμια. Κάθε χρόνο θα εισπράττουν 5% τόκους επί του κεφαλαίου τους ενώ σε περίπτωση ανόδου όσο κρατάει αυτή η διαδικασία παίρνουν ένα επιπλέον 25% ως μπόνους. Επιπλέον, έχουν μεγάλη έκπτωση σε διαρκείας και άλλα περιφερειακές υπηρεσίες που διατίθενται από την ομάδα (φανέλες, κασκόλ κλπ). Είναι αυτό το μοντέλο η λύση στα προβλήματα που προκύπτουν μέσα στο σύγχρονο εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο που αφήνει τους οπαδούς εκτός πλάνου και παιχνιδιού; Σίγουρα όχι. Πρόκειται για μία καπιταλιστικού τύπου προσέγγιση της αυτοοργάνωσης και σίγουρα σε έναν βαθμό μπορεί να γίνει αφορμή εκμετάλλευσης των οπαδών από τους ιδιοκτήτες των εκάστοτε ΠΑΕ αλλά πάμε να δούμε πιο αισιόδοξα αυτό το project και να εστιάσουμε στα θετικά.

Με αυτόν τον τρόπο υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή στους ανθρώπους που για χρόνια προσφέρουν από το υστέρημα τους στους συλλόγους που αγαπούν. Μέχρι τώρα, ειδικά στην Ελλάδα, οι κάτοχοι διαρκείας αλλά και τα μέλη των ομάδων (όσων ομάδων έχουν μέλη τέλος πάντων) όχι απλά δεν απολαμβάνουν ουσιαστικά προνόμια αλλά πρακτικά η προσφορά τους δεν εκτιμάται από τους ιδιοκτήτες των ομάδων, που τους βλέπουν περισσότερο ως πηγή χρηματοδότησης, παρά ως αναπόσπαστο μέρος του συλλόγου.

Επίσης, οι οπαδοί αναπτύσσουν μία πιο στενή σχέση με τον σύλλογο αφού εν μέρει έχουν κάποιον λόγο και συμμετοχή στα κοινά της ομάδας τους. Χρηματοδοτούν ενέργειες που οι ίδιοι εγκρίνουν ως χρήσιμες να γίνουν για τον σύλλογο και ταυτόχρονα έχουν και κάποια οικονομικά οφέλη (ενδεχομένως).

Τέλος, ίσως αυτό το μοντέλο να συμβάλλει σε μία μερική απεξάρτηση από το πρότυπο των ολιγαρχών/χρηματοδοτών που επικρατεί στις ελληνικές ΠΑΕ καθώς η οικονομική ευμάρεια δε θα βασίζεται μόνο στις «βρώμικες» τσέπες κάποιον ιδιοκτητών αλλά και στην χρηματοδότηση του λαού της ομάδας.

Συνοψίζοντας, θεωρούμε ότι με αυτόν τον τρόπο προβάλλεται μία ενδιαφέρουσα προοπτική που μπορεί να μην συμβάλλει τόσο στην χειραφέτηση των οπαδών εντός του συλλόγου τους αλλά προσφέρει μία εναλλακτική στην οποία οι οπαδοί θα έχουν μεγαλύτερη συμμετοχή ενώ ταυτόχρονα και η οικονομική βιωσιμότητα των συλλόγων θα είναι σχετικά πιο εύκολη.