Είναι «ηθική ανωτερότητα» το μποϊκοτάρισμα του Μουντιάλ στο Κατάρ;

Και γιατί γίνεται δύσκολο; Γιατί πρώτα και κύρια πάλλονται μέσα μας δύο αντιθετικά συναισθήματα: Από τη μία η οργή για ό,τι συνοδεύει τις τρεις λέξεις «Μουντιάλ στο Κατάρ», από την άλλη η απύθμενη αγάπη για το ποδόσφαιρο, γι’αυτό το αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Πως να ισορροπήσεις ανάμεσα στην επιλογή του μποϊκοτάζ γιατί έτσι επιθυμείς, γιατί έτσι νιώθεις ότι είσαι δίκαιος κι απέναντι στον εαυτό σου κι απέναντι στις αξίες σου, ενάντια σε όσους βάφουν το ποδόσφαιρο με αίμα και, από την άλλη, να μην ρίξεις μια ματιά έστω στα γκολ, στις φάσεις, σε όλα; Ή να μην παρακολουθήσεις τα παιχνίδια των προημιτελικών, των ημιτελικών και τον τελικό;

Το ποδόσφαιρο είναι και προσωπική και οπαδική και κοινοτική και συλλογική και μαζική υπόθεση, και το Παγκόσμιο Κύπελο είναι το πεδίο της οικουμενικής αποθέωσής του. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται το δίλημμα και ο εσωτερικός διχασμός. Νιώθεις ότι αν δεν δεις τα ματς ξεκόβεσαι από το είναι σου, καταπιέζεις τα συναισθήματα και τις ανάγκες σου. Την ίδια στιγμή, βλέποντας τις σάπιες απολήξεις του «συστήματος», την εκμετάλλευση των ανθρώπων, τη συνειδητή αδιαφορία για το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, αισθάνεσαι ότι το μποϊκοτάζ είναι το λιγότερο που οφείλεις να κάνεις για να έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου. Κι έστω ότι το κάνεις το μποϊκοτάζ, αρκεί για να αλλάξουν κάποια πράγματα; Αρκεί για να πάει προς άλλη κατεύθυνση η κατάσταση; Ή πρόκειται περισσότερο για ένα αίσθημα ηθικής ανωτερότητας;

Δεν νομίζω ότι είμαστε πολύ που έχουμε (τουλάχιστον μέχρι τώρα…) το σθένος, ακόμα και την πολυτέλεια, να μποϊκοτάρουμε το Μουντιάλ του Κατάρ. Αυτό όμως δεν μας καθιστά ηθικά ανώτερους από κανέναν άλλο. Έχει να κάνει με τον εαυτό μας περισσότερο και, ίσως, με την ελπίδα και προοπτική ότι μέσα από μία προσωπική και μετέπειτα συλλογική προσπάθεια, όταν περάσει δηλαδή και ολοκληρωθεί το τουρνουά, ότι κάτι θα έχει μείνει πίσω για να «χτίσουμε» πάνω σε αυτό. Κανείς δεν είναι «συνεργός» ή «συνένοχος» μιας τόσο όμορφης, ξεχωριστής τελετουργίας όπως ένας αγώνας ποδοσφαίρου, πόσο μάλλον ενός Μουντιάλ. Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Όπως επίσης, τόσους και τόσους γνωστούς έχουμε ο καθένας μας που παρακολουθεί τους αγώνες από την μέρα χωρίς να αδιαφορεί για όσα αποτρόπαια έχουν συμβεί πριν τη διοργάνωση, σε όλα τα επίπεδα. Οι δικοί μας που το παρακολουθούν δεν θα μιλήσουν με όρους «ας εστιάσουμε αποκλειστικά στο ποδόσφαιρο», σιχαίνονται τις πολιτικές και πρακτικές της FIFA και παράλληλα παρακολουθούν τα παιχνίδια. Και καλά κάνουν.

Το Μουντιάλ συμβαίνει στο Κατάρ, όπως ήταν η επιθυμία της FIFA, των διάφορων πολυεθνικών και πολλών κυβερνήσεων που τώρα ξινίζουν δήθεν τα μούτρα τους για τα μάτια του κόσμου. Αυτοί είναι οι πραγματικοί ένοχοι, οι πραγματικοί ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί για όσα έχουν συμβεί. Ούτε με τη Ρωσία είχαν πρόβλημα όταν της το έδιναν, ούτε με το Κατάρ κι αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν και στο μέλλον. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς την επομένη του Μουντιάλ, όταν θα έχουν φύγει τα φώτα από τη χώρα, αλλά το ποδόσφαιρο θα συνεχίσει να ματώνεται, να βυθίζεται στη λάσπη (σ.σ. όχι τη λάσπη που μας αρέσει στα γηπεδάκια, αλλά τη λάσπη των χρηματισμών, της ανθρώπινης εκμετάλλευσης και του θανάτου ανθρώπων, της καταπίεσης ανθρώπων λόγω σεξουαλικής ταυτότητας, της απόλυτης χρηματιστικοποίησης του αθλήματος). Η δράση μας, σε κάθε μετερίζι, μετά το Μουντιάλ του Κατάρ, από την 18η Δεκεμβρίου και μετά, έχει μεγάλη σημασία για να δούμε πού πηγαίνει το κίνημα όσων αγαπούν το ποδόσφαιρο, όσων θέλουν ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο από εκείνο που σχεδιάζει η FIFA, ασχέτως αν παρακολούθησαν ή όχι τα παιχνίδια του τουρνουά.