Ένας χρόνος από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού

Πέρασε ένας χρόνος από τη στυγερή δολοφονία του 19χρονου Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη από «τυφλωμένους» από τη βία και την εκμετάλλευση συμπολίτες του. Συμπολίτες μας. Τυφλωμένους από τη βία και την εκμετάλλευση που οι ίδιοι βιώνουν από νεαρή ηλικία, από ένα σύστημα που δεν αγαπά το άθλημα, αλλά βυσσοδομεί πάνω σε αυτό, που θέλει στρατούς υποτακτικών με ένα μαχαίρι στο χέρι ή μία βρισιά στο στόμα. Που θέλει κοντά του παιδιά που χάνουν το δρόμο τους και δεν ζουν για το γήπεδο, αλλά από το γήπεδο, που η ζωή τους είναι εξαρτημένη από συμφέροντα άλλων.

Η δολοφονία του Άλκη, όπως η δολοφονία του Δημητριάδη, του Μπλιώνα, του Παναγιώτου, του Ντόλια, του Λιάκα και του Καρνέζη, του Φιλόπουλου, του Ρουσάκη και του Κατσούλη, του Κωνσταντίνου και του Μποζατζίσκι, είναι συστημικές δολοφονίες από εχθρούς του ποδοσφαίρου. Είναι δολοφονίες με φυσικούς, αλλά και ηθικούς αυτουργούς. Είναι δολοφονίες από ανθρώπους που έχουν παραδώσει τη ζωή τους σε χέρια άλλων που τους χρησιμοποιούν ως πιόνια. Που έχουν χάσει το δρόμο τους και γίνονται έρμαια συμφερόντων. Και μετά, η χαρά και η αγάπη για το άθλημα πάει περίπατο, εξαφανίζεται, χάνεται και μένει μόνο το μίσος και η βία. Το ποδόσφαιρο δεν υπάρχει πια ως πεδίο χαράς, απόλαυσης, κοινωνικής αλλαγής και διεκδίκησης, αλλά ως χώρος παραβατικής συμπεριφοράς. Το θύμα και ο θύτης μπλέκονται, οι ρόλοι χάνονται και επικρατεί το χάος, από την κορυφή του οποίου παρακολουθούν Πολιτεία, παράγοντες, ομοσπονδίες.

Ο Άλκης κι όλοι οι παραπάνω συμπολίτες μας έφυγαν και δεν θα ξαναγυρίσουν. Υπάρχει όμως ελπίδα και επιστροφή για τους υπόλοιπους, για όσους βρίσκονται εν δυνάμει σε ένα σκοτεινό μονοπάτι. Για όσους είναι έτοιμοι να οπλίσουν το χέρι τους. Δεν είναι βέβαιο ότι δεν θα έχουμε κι άλλα θύματα, αλλά είναι βέβαιο ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος. Πολιτική βούληση και κοινωνική επαγρύπνηση χρειάζεται, εκπαίδευση, πρόνοια και μάχη με τα συμφέροντα, εντός κι εκτός γηπέδων.