Η Λάτσιο, ο νεοφασισμός και το μποϊκοτάζ απέναντι στον Φράνκο

Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1950, η ταύτιση της Ρόμα με το δημοκρατικό χώρο και η σύνδεση του συλλόγου με τον κόσμο της εργασίας, συνήθως κοντά στο ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, έκανε πιο ορατή την ταύτιση της Λάτσιο και των οπαδών της με τον ακροδεξιό χώρο.

Αυτή η ταύτιση παρέμεινε για σημαντικό χρονικό διάστημα κάτω από τα ραντάρ της επικαιρότητας, με τους οργανωμένους της Paranza Aquilotti το 1932 και στη συνέχεια τους Circoli Biancocelesti των αρχών της δεκαετίας του 1950 να μην δίνουν τροφή για σχόλια και κρατούν “χαμηλά την μπάλα”, όπως λένε, σχετικά με τη δράση τους. Όμως η σταδιακή ενίσχυση της διαδικασίας πολιτικοποίηση της ιταλικής κοινωνίας στα τέλη της δεκαετίας του 1960 άλλαξε τα πάντα, με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και τον αναρχικό χώρο από τη μία πλευρά, και την ακροδεξιά από την άλλη να έλκουν στρώματα της νεολαίας και να τα οδηγούν σε ευθεία σύγκρουση σε πανεπιστήμια, γήπεδα και δρόμους.

Στα “Μολυβένια Χρόνια”, όπως είχαμε πει και σε παλαιότερο επεισόδιο του podcast για τους Ιταλούς ultras, η πολιτική μπήκε στα γήπεδα, τα μόλυνε σε αρκετές περιπτώσεις, ενώ σε μερικές περιπτώσεις υπήρξε και ενοποιητικός παράγοντας για ομάδες οπαδών. Η κερκίδα της Λάτσιο έγινε τόπος συνάντησης της λαϊκιστικής δεξιάς και της ακροδεξιάς της Ρώμης, η οποία κατακτούσε όλο και περισσότερο χώρο στο γήπεδο, ιδιαίτερα με τον σχηματισμό των ultras Vikings το 1978. Οι Vikings είχαν συνδεθεί με νεοφασιστικές οργανώσεις και πρωτίστως με τη “μήτρα” του ιταλικού νεοφασισμού, το κόμμα του Τζιόρτζιο Αλμιράντε, το Movimento Sociale Italiano-MSI (1946-1995), που εμπεριείχε όλο το φάσμα του φασισμού, όπως σημειώνει ο οικονομολόγος και γνώστης της ιταλικής πολιτικής σκηνής και των κινημάτων Λευτέρης Στουκογιώργος στη Le Monde Diplomatique.

Η εμπειρία των Vikings, της πρώτης καθαρά νεοφασιστικής ομάδας στην κερκίδα των οργανωμένων της Λάτσιο, κατέληξε να συγκλίνει μαζί με τους Irriducibili το 1987, αυξάνοντας την ορατότητα των νεοφαισιστών ultras, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να επιβάλλουν την ηγεμονία τους σε ολόκληρη τη βάση των οπαδών της ομάδας. Στη συνέχεια, τη δεκαετία του 1990, η ακροδεξιά άρχισε να γίνεται όλο και πιο αισθητή στα ιταλικά γήπεδα και ήταν ακριβώς στην κερκίδα των ultras της Λάτσιο που βρήκε γόνιμο έδαφος και πολλαπλασιάστηκε. Έτσι, κάθε ιστορικό ντοκουμέντο που θα μπορούσε να χρησιμεύσει στην επιβεβαίωση της φασιστικής γενεαλογίας της Λάτσιο έγινε μέρος της ιστορικής πραγματικότητας της ομάδας. Στην κερκίδα των οργανωμένων του συλλόγου, ο στόχος ήταν πλέον να ανακτηθούν πλήρως οι φασιστικές ρίζες όχι μόνο των οπαδών, αλλά και της διοίκησης, του τεχνικού επιτελείου, των παικτών στο σύνολο τους. Ένα είδος ενσωμάτωσης κάθε μέλος του οργανισμού κάτω από την ιδεολογία του Μουσολίνι.

 

Τα γεγονότα που συνέδεσαν τον σύλλογο με το φασιστικό καθεστώς εντοπίστηκαν κυρίως μεταπολεμικά και τις επόμενες δεκαετίες πολλαπλασιάστηκαν, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση της εικόνας μιας ομάδας που συνεχίζει να έλκεται μέχρι και σήμερα από ολοκληρωτικές ιδεολογίες, από τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία. Μια εικόνα που θα ανατρεπόταν προσωρινά το 1975, όταν ο πρόεδρος της ομάδας Ουμπέρτο ​​Λεντσίνι αποφάσισε να μποϊκοτάρει την παρουσία ισπανικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις λόγω του φρανκικού καθεστώτος, με αφορμή την αναμέτρηση της Λάτσιο απέναντι στην Μπαρτσελόνα για το Κύπελλο UEFA.

Ακούστε το νέο επεισόδιο του podcast «Πελότα Λίμπρε»:

Μπορείτε να βρείτε και να κάνετε subscribe το Πελότα Λίμπρε, το Podcast με τον Ντιεγκίτο στο Spotify και στα Apple Podcasts.