Μουντιάλ Κατάρ: Με γυναίκες διαιτητές δεν «ξεπλένεται» η σεξιστική πολιτική της FIFA
Σαν να έχει βαλθεί η FIFA, από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε το τουρνουά στο Κατάρ, να μας υπενθυμίζει πόσο άνιση είναι η σχέση ανδρών-γυναικών και πόσο αυτό το τουρνουά θα μείνει στην ιστορία ως η απόλυτη ντροπή του παγκόσμιου επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
«Η Στεφανί Φραπάρ γράφει ιστορία» γράφουν πολλά ΜΜΕ, αφότου η 38χρονη Γαλλίδα ορίστηκε να σφυρίξει τον αγώνα της Κόστα Ρίκα με τη Γερμανία.
Η Φραπάρ θα γίνει η πρώτη γυναίκα που θα διευθύνει αγώνα Μουντιάλ ανδρών και θα πλαισιωθεί από δυο γυναίκες, καθώς βοηθοί της θα είναι η Σαλίμα Μουκανσάγκα από τη Ρουάντα και η Γιοσίμι Ιαμάστα από την Ιαπωνία.
Πόσο υποκριτικό είναι αυτό, θα μου πείτε; Πόσο υποκριτικό είναι σε μία χώρα που οι γυναίκες είναι δεύτερης κατηγορίας πολίτες, η FIFA να προχωρά σε μία τέτοια κίνηση; Και πόσο υποκριτικό είναι ακόμα για τους διοικούντες του ποδοσφαίρου να προφασίζονται ισότητα ανδρών-γυναικών, ορίζοντας γυναίκες ως διαιτητές και βοηθούς σε παιχνίδια ανδρών, όταν ποτέ, μα ποτέ, τόσο η FIFA, όσο και η UEFA ή οποιαδήποτε άλλη διεθνής και περιφερειακή ομοσπονδία ή εθνική ομοσπονδία ποδοσφαίρου δεν έχουν ασχοληθεί ούτε με την προβολή του γυναικείου ποδοσφαίρου, ούτε κυρίως με την ενίσχυση του γυναικείου ποδοσφαίρου τόσο στο μισθολογικό ζήτημα, όσο και στο ζήτημα των χορηγιών και του μάρκετινγκ;
Μήπως οι άνδρες διοικούντες του παγκόσμιου επαγγελματικού ποδοσφαίρου εκτιμούν ότι δεν χρειάζονται ίσους μισθούς οι γυναίκες; Ή μήπως εκτιμούν ότι δεν έχει και πολύ σημασία να ασχολούμαστε με αυτό, κάνοντας κενές περιεχομένου και ουσίες κινήσεις, για να «ξεπλύνουν» την αμιγώς σεξιστική πολιτική τους απέναντι στις γυναίκες ποδοσφαιρίστριες και διαιτητές;
«Η Στεφανί Φραπάρ έγινε η πρώτη γυναίκα που διηύθυνε τελικό Κυπέλλου Γαλλίας, όπως επίσης και η πρώτη γυναίκα που ορίστηκε σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ ανδρών», σημειώνουν πολλά ΜΜΕ. Προσέξτε, είμαστε στο 2022, πάνω από μισό αιώνα αφότου οι γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα ψήφου στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης και πάνω από έναν αιώνα από τότε που οι γυναίκες ποδοσφαιρίστριες της Αγγλίας έσωσαν επί της ουσίας το άθλημα από την εξαφάνιση, όταν οι άνδρες συναθλητές τους βρίσκονταν στο μέτωπο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (σ.σ. περισσότερα γι’αυτό το θέμα στο νέο βιβλίο «Μore than a game!» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Απρόβλεπτες) και μιλάμε ακόμα και σήμερα με μία γλώσσα τόσο διχαστική, που μόνο κακό κάνει στο ποδόσφαιρο, αλλά και στη μάχη που δίνεται καθημερινά για την ισότητα των φύλων, απέναντι στον σεξιστικό λόγο και τα πατριαρχικά στερεότυπα.
Σαν να έχει βαλθεί η FIFA, από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε το τουρνουά στο Κατάρ, να μας υπενθυμίζει πόσο άνιση είναι η σχέση ανδρών-γυναικών και πόσο αυτό το τουρνουά θα μείνει στην ιστορία ως η απόλυτη ντροπή του παγκόσμιου επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Νισάφι πια.
