Ναι, ο Μαραντόνα όντως θα ήταν περήφανος με την Νάπολι του Σπαλέτι

Ο Λουτσιάνο Σπαλέτι δήλωσε στη συνέντευξη Τύπου μετά το 1-6 της Νάπολι επί του Άγιαξ μέσα στο «Γιόχαν Κρόιφ Arena» ότι «και ο Ντιέγκο Μαραντόνα θα ήταν περήφανος».

Δεν έχει άδικο ο Ιταλός τεχνικός. Αυτό που βλέπουμε φέτος από την ομάδα του ιταλικού Νότου είναι κάτι ανεπανάληπτο. Η ομάδα φιγουράρει στην πρώτη θέση της Serie A με 6 νίκες και 2 ισοπαλίες σε 8 αγώνες, με 18 γκολ ενεργητικό παρακαλώ, προσφέροντας θέαμα και ουσία. Στο δε Τσάμπιονς Λιγκ μας κάνει πλάκα, με 3 στα 3 απέναντι σε Λίβερπουλ, Ρέιντζερς και τώρα τον Άγιαξ, με 13 γκολ (4-1 στο «Σαν Πάολο» τη Λίβερπουλ και 0-3 στη Γλασκώβη επί της Ρέιντζερς, μην το ξεχνάμε), τρομερό πλουραλισμό μπροστά, πάρα πολλές τελικές, χαρά στο παιχνίδι.

Για να φτάσει εδώ σήμερα, η «υπερηχητική» Νάπολι πέρασε δια πυρός και σιδήρου το περασμένο καλοκαίρι. Το κλίμα δεν ήταν καθόλου καλό, με πολλές διαμαρτυρίες κατά του Αουρέλιο ντε Λαουρέντις, «χαμηλές πτήσεις» στα διαρκείας, γιούχες κατά του Σπαλέτι. Κι όμως ο Ιταλός κόουτς και οι παίκτες του πίστεψαν στο πρότζεκτ που οι ίδιοι έθεσαν, μακριά από την γκρίνια και τις πιέσεις του τοπικού Τύπου που ποτέ δεν είναι ικανοποιημένος, βάζοντας στην μπρίζα τους οπαδούς των «Παρτενοπέι». Η ομάδα έχει να χαρεί πρωτάθλημα από τη δεκαετία του ’80 επί ημερών Μαραντόνα, όταν κατέκτησε δύο φορές το Σκουντέτο, σκορπίζοντας περηφάνια στην πόλη-σύμβολο του φτωχοποιημένου ιταλικού νότου και έκτοτε τίποτα δεν αρέσει σε κανέναν. Όλοι μιλάνε για προβλήματα, με τον Σπαλέτι να έχει πάντα την ίδια επωδό. «Ποια προβλήματα; Τι προβλήματα υπήρχαν πέρυσι; Χάσαμε κάποια παιχνίδια που δεν έπρεπε, αλλά κάναμε τρομερό πρωτάθλημα. Μην το παρουσιάζετε κι εσείς σαν αποτυχία. Γιατί, τότε, ο Αντσελότι, ο οποίος είναι ο καλύτερος, δεν πήρε το πρωτάθλημα με αυτή την ομάδα; Η ίδια ομάδα ήταν πάνω-κάτω. Τερματίσαμε στο +19 από τη Ρόμα, στο +18 από τη Λάτσιο, στο +9 από τη Γιουβέντους. Το θεωρείτε αυτονόητο αυτό; Δεν κάναμε καλό πρωτάθλημα δηλαδή;».

Στην Ιταλία γουστάρουν να κράζουν, όπως κάνουμε κι εμείς άλλωστε με την πρώτη ευκαιρία. Είναι στοιχείο της κουλτούρας μας, το οποίο ωστόσο είναι τοξικό και κάποια στιγμή πρέπει να το αποβάλουμε. Ο Λαουρέντις είναι αυτό ακριβώς που θέλουν οι ανικανοποίητοι Ναπολιτάνοι, ένας τύπος που ναι μεν κρατάει τα μπόσικα, συγκρατεί δαπάνες και δεν κάνει κινήσεις εντυπωσιασμού στο μεταγραφικό παζάρι, αλλά δεν διστάζει την ίδια στιγμή να βρεθεί ενώπιον των οργανωμένων για να τους ακούσει, να πει τη γνώμη του, να τσακωθεί μαζί τους και μετά να καβαλήσει ένα μηχανάκι και να φύγει. Έχει φάει πολύ κράξιμο, αλλά φαίνεται ότι του αρέσει, όπως αρέσει και στον Σπαλέτι. Και οι δύο αποδοκιμάστηκαν σκληρά από όσους σήμερα πίνουν νερό στο όνομά τους κι απολαμβάνουν την 6άρα στον Άγιαξ, την 4άρα στη Λίβερπουλ, τη νίκη επί της Μίλαν στο Σαν Σίρο, την ωραία μπάλα σχεδόν σε κάθε ματς, την κορυφή στη Serie A και στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Το πού θα φτάσει η ομάδα δεν έχει και πολύ σημασία αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ νωρίς, οι ομάδες κάνουν κοιλιές στην πορεία της σεζόν, επανέρχονται κι ανακάμπτουν, ο ανταγωνισμός είναι διαρκής κι απαιτητικός. Όσο όμως βλέπουμε αυτό που βλέπουμε -και οι Ναπολιτάνοι και εμείς από τις τηλεοράσεις μας- μόνο ικανοποιημένοι μπορούμε να είμαστε. Κι ο Μαραντόνα μαζί μας.