Το ελληνικό μπάσκετ χρειάζεται επενδύσεις και πλάνο, όχι «μπαλώματα»
Η εξέλιξη του ελληνικού μπάσκετ δεν περνάει από μία καλή παρουσία σε ευρωπαϊκό ή διεθνές τουρνουά, αλλά από οργανωμένη και εις βάθος δουλειά. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, και δύο και τρεις Γιάννηδες Αντετοκούνμπο να έχουμε στη σύνθεσή μας, στο ίδιο σημείο θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε.
Το ταξίδι της εθνικής μας ομάδας στο Μουντομπάσκετ ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή με μια ήττα (73-69) από το Μαυροβούνιο. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ζορίστηκε πολύ σε αυτό το τουρνουά, τερματίζοντας στην 15η θέση.
Μπορεί αυτή να είναι η χειρότερη θέση που έχει κατακτήσει η ομάδα μας στην ιστορία της στη διοργάνωση, προκαλώντας μεγάλη γκρίνια σε επαΐοντες του μπάσκετ και μη, ωστόσο η θέση που καταλάβαμε δεν είναι πλασματική, ούτε κόντρα στην απόδοσή μας. Η ομάδα βρέθηκε με μία σύνθεση έκτακτης ανάγκης, ξεπέρασε τον εαυτό της, ειδικά στο πρώτο δεκάλεπτο επί των ΗΠΑ και της Λιθουανίας, με όλα τα παιδιά να προσπαθούν να παίξουν μπάσκετ αξιώσεων.
Για πρώτη φορά η ομάδα μας και οι πέριξ αυτής δεν έδωσαν κάποια υπόσχεση που δεν τηρήθηκε. Τόσο μπορούσαν, τόσο έκαναν και θα έπρεπε να είμαστε ικανοποιημένοι που η εθνική μας ομάδα συμμετέχει σε μεγάλες διοργανώσεις και προσπαθεί όσο μπορεί. Ούτε που θέλουμε να σκεφτούμε τι θα λεγόταν και τι θα γραφόταν, τι γκρίνια θα υπήρχε, αν έπαιζε και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, και δεν προχωρούσε παρακάτω στη διοργάνωση η ομάδα.
Την ίδια στιγμή, δεν μπορούμε να κλείνουμε και τα μάτια σε αυτό που βλέπουμε και συνειδητοποιούμε. Στο σημερινό μπάσκετ βασικά χαρακτηριστικά είναι το σουτ και η αθλητικότητα. Σουτέρ δεν διαθέτουμε, ούτε παιδιά με αθλητικότητα που μπορούν να κοντράρουν παίκτες από ομάδες όπως η Σερβία, η Λιθουανία, η Γαλλία (παρότι αποκλείστηκε νωρίς – αυτό δεν αλλάζει κάτι) ή ακόμα και η Φινλανδία για παράδειγμα. Πέρα από τον Γιάννη δηλαδή, ας είμαστε ειλικρινείς, “δεν το’χουμε”.
Το μπάσκετ της σπουδαίας ομάδας και γενιάς των Σπανούλη, Διαμαντίδη, Παπαλουκά και των άλλων παιδιών που πριν από 17 χρόνια μας έφτασε στον τελικό της Σαϊτάμα, πλέον δεν κερδίζει τα ματς. Επίσης, ας το παραδεχτούμε κι αυτό, το ελληνικό μπάσκετ έχει πάψει να παράγει παίκτες παγκόσμιου βεληνεκούς, χρήματα δεν πέφτουν στο άθλημα, οργάνωση δεν υπάρχει και πάμε όπου μας βγάλει.
Η ελληνική ομοσπονδία, αντί να σκεφτεί τι αλλαγές πρέπει να κάνει, που χρειάζεται να επενδύσει εις βάθος, όπως κάνουν με συνέπεια οι Ισπανοί και οι Σέρβοι για παράδειγμα, ασχολήθηκε με το θέμα του προπονητή και τον Δημήτρη Ιτούδη. Όχι, δεν είναι εκεί το πρόβλημα, είναι κάτι βαθύτερο και σοβαρότερο και όσο δεν το αντιλαμβάνονται – ή κάνουν ότι δεν το αντιλαμβάνονται – οι αρμόδιοι στην ομοσπονδία, τόσο θα μεγαλώνει.
Η εθνική μας ομάδα εξασφάλισε, τουλάχιστον, την παρουσία της στο προολυμπιακό τουρνουά, ωστόσο αυτό δεν αλλάζει κάτι, δεν απαντά στα προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ. Η εξέλιξη του αθλήματος στη χώρα μας δεν περνάει από μία καλή παρουσία σε ευρωπαϊκό ή διεθνές τουρνουά, αλλά από οργανωμένη και εις βάθος δουλειά. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, και δύο και τρεις Γιάννηδες Αντετοκούνμπο να έχουμε στη σύνθεση μας, στο ίδιο σημείο θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε.
