Τον θυμάστε τον Μπαλοτέλι; Γιατί εμείς τον θυμόμαστε καλά…

Τα stepovers διαδεχόντουσαν το ένα τ’άλλο κι έμοιαζε σαν να μην πρόκειται να τελειώσουν ποτέ. Ένα. Δύο. Τρία. Κάθε ένα πανομοιότυπο με το προηγούμενο. Μια δυσλειτουργία, ένα κρασάρισμα στο laptop. Σημειώσεις που έρχονται τελευταία μέρα πριν την εξεταστική, οι πληρωμές στην εφορία που νόμιζες ότι τελείωσαν, αλλά συνεχίζονται. Τέσσερα. Πέντε. Ένα κόλπο. Μια φάρσα. Η ψυχολογία κάποιου που αισθάνεται άβολα μέσα σε κόσμο κι αρχίζει ξαφνικά να αισθάνεται άνετα. Έξι. Είναι ο Μάριο και διασκεδάζει. Επτά. Κι ακόμα δεν έχει τελειώσει.

Τα Άδανα, μια πόλη που βρίσκεται στον εύφορο υδροβιότοπο του δέλτα των ποταμών Seyhan και Ceyhan, με τα πανομοιότυπα ονόματα που τα μπερδεύουν ακόμα και οι ντόπιοι, θεωρούνται ένα από τα παλαιότερα κατοικημένα μέρη στον κόσμο. Η περιοχή που άνθισαν οι Χετταίοι κι οργανώθηκαν διοικητικά οι Οθωμανοί Τούρκοι. Ένας τόπος που για πρώτη φορά μετά από 28 χρόνια είδε τον τοπικό σύλλογο που ίδρυσαν σιδηροδρομικοί εργάτες το 1940 στην κορυφαία κατηγορία του τουρκικού ποδοσφαίρου. Η συγκίνηση για την άνοδο στην τουρκική λίγκα, οι μεταγραφές από την Ευρώπη και βέβαια ο Μάριο Μπαλοτέλι από τη γαλλική Νις.

Υπήρξε εκδίκηση. Σεπτέμβριος 2021. H Adana Demirspor χάνει με 3-1 εκτός έδρας από την Μπεσίκτας του Σεργκέν Γιαλτσίν. Ο Σεργκέν και ο Μάριο. Μάλιστα. Όταν ο Μπαλοτέλι με τη φανέλα της Μάντσεστερ Σίτι έχασε εκείνο το τελείωμα με το backheel εναντίον των LA Galaxy στον καυτό ήλιο της προετοιμασίας του 2011-12 στις ΗΠΑ, με τον Μαντσίνι μαυρισμένο και θυμωμένο στην άκρη του πάγκου, τον απογοητευμένο Έντιν Τζέκο να δείχνει με τα χέρια του ψηλά στο Θεό, τον Τζέιμς Μίλνερ να βάζει νωχελικά τη φανέλα του για να μπει αλλαγή στο γήπεδο, ο Σεργκέν δήλωσε ότι ο Μάριο «δεν είχε μυαλό». Ο Μπαλοτέλι δεν το ξέχασε.

Απομένουν 12 λεπτά για τη λήξη του αγώνα με την Μπεσίκτας και ο Μάριο σκοράρει ένα απίστευτο γκολ από 25 μέτρα, τρέχει προς την μεριά του Τούρκου προπονητή και δείχνει με τους δείκτες των χεριών του το κεφάλι του σαν να του έλεγε «Δεν έχω μυαλό, ε; Τώρα τι έχεις να πεις φίλε;».

Υπήρξαν τουρκικοί χοροί σε γάμους που θα θέλαμε να πάμε. Υπήρχαν ελεύθερα σουτ από 30 μέτρα. Υπήρξε κλήση στην εθνική Ιταλίας για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια. Υπήρξαν γκολ. Δεκαεννέα συνολικά. Πέντε από αυτά στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν απέναντι στην Γκιόζτεπε, το τρίτο από τα οποία ήταν όταν άρχισαν τα stepover…Ένα. Δύο. Τρία. Φαινόταν ότι δεν θα τελείωναν ποτέ. Τέσσερα. Πέντε. Έξι. Επτά. Rewind. Επτά. Έξι. Πέντε. Τέσσερα. Τρία. Δύο. Ένα. Ξανά και ξανά τα stepovers. Και πάμε πάλι forward.  Ένα. Δύο. Τρία. Τέσσερα. Πέντε. Έξι. Επτά… και μετά Rabona! Είναι Rabona, έτσι δεν είναι; Το τελευταίο τρικ. Η γροθιά στη φάρσα. Το φινάλε στο βιβλίο με τις φάρσες. Τζέκο, κατέβασε τα χέρια. Σεργκέν, σκέψου πριν μιλήσεις. Τζέιμς, φόρα την μπλούζα ρε παιχταρά, που ετοιμάζεσαι τώρα να σηκώσεις την κούπα του Τσάμπιονς Λιγκ. Ήρθε η ώρα να διασκεδάσουμε. Ας το γυρίσουμε πίσω κι ας το ξαναδούμε, οκ;