Ζιστ Φοντέν: Κάτι παραπάνω από ένας παίκτης
Εκτός αγωνιστικού χώρου, ο Ζιστ Φοντέν στάθηκε με συνέπεια στον αγώνα των Αλγερινών για ανεξαρτησία από τους Γάλλους αποίκους, χρησιμοποιώντας επίσης τη δημοφιλία του για να στηρίξει αδύναμες κοινωνικές ομάδες και παιδιά που ήθελαν να ξεφύγουν από το Μαρόκο και να παίξουν μπάλα στη Γαλλία.
Η ιστορία του Ζιστ Φοντέν θα μπορούσε να μπει στο podcast της ROSA «Πελότα Λίμπρε», παρέα με τους άλλους μεγάλους τύπους του παγκόσμιου ποδοσφαίρου που «μιλούσαν» με τα μπάλα στα πόδια μέσα στο γήπεδο, αλλά μιλούσαν και χωρίς την μπάλα εκτός γηπέδων. Την κατάλληλη στιγμή θα τον «ενσωματώσουμε», ολοκληρώνοντας και μία σειρά κειμένων που διαβάζουμε γι’αυτόν τον σπουδαίο αθλητή.
Η Φοντέν «έφυγε» από κοντά μας την 1η Μάρτη στην Τουλούζη, σε ηλικία 89 ετών, όμως πρόλαβε να ζήσει και να κάνει πολλά. Συνέδεσε το όνομά του με μια αδιανόητη επίδοση, που παραμένει ακατάρριπτη εδώ και 65 χρόνια, πετυχαίνοντας 13 στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 στη Σουηδία – τα περισσότερα που έχει καταγράψει ποτέ παίκτης σε τελική φάση της ίδιας διοργάνωσης. Ο «Ζίστο», όπως τον αποκαλούσαν οι συμπαίκτες του, πέρασε στην ιστορία του ποδοσφαίρου ως ένας από τους πιο χαρισματικούς στράικερ των γηπέδων, ένας θρύλος της εθνικής Γαλλίας, με 30 γκολ σε 21 εμφανίσεις και 259 τέρματα σε 283 παιχνίδια συνολικά.
Εκτός αγωνιστικού χώρου, στάθηκε με συνέπεια στον αγώνα των Αλγερινών για ανεξαρτησία από τους Γάλλους αποίκους, ενώ και στην γενέτειρά του, το Μαρακές του Μαρόκου, και στους συμπατριώτες του έδωσε ό,τι μπορούσε, χρησιμοποιώντας τη δημοφιλία του στους αγωνιστικούς χώρους για να στηρίξει αδύναμες κοινωνικές ομάδες και παιδιά που ήθελαν να ξεφύγουν από το Μαρόκο και να παίξουν μπάλα στη Γαλλία. Μιλούσε αραβικά για να επικοινωνεί με τον «απλό κόσμο, τους δικούς του», όπως έλεγε, και το 1958 ήταν από εκείνα τα πρόσωπα που συνέβαλαν στη συλλογή υπογραφών Γάλλων και Βορειοαφρικανών αθλητών κατά της γαλλικής διοίκησης στο Αλγέρι, παίρνοντας θέση στο πλευρό του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (FLN) στον πόλεμο της Αλγερίας.
Στην Ευρώπη ήρθε σε ηλικία 20 ετών για λογαριασμό της Νις κι έπειτα από τρεις σεζόν, το 1956, πήρε μεταγραφή για την Ρεμς, μία από τις πιο δυνατές γαλλικές ομάδες εκείνη την εποχή. Κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα Γαλλίας (τρία με τη Ρεμς και ένα με τη Νις) και δύο Κύπελλα Γαλλίας (ένα με τη Νις και ένα με τη Ρεμς), ενώ τη σεζόν 1957-1958 ήταν ο κορυφαίος σκόρερ στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα με 34 γκολ. Δύο σοβαροί τραυματισμοί στο ίδιο πόδι τον ανάγκασαν να αποσυρθεί πρόωρα από την ενεργό δράση, το 1962, σε ηλικία 28 ετών. Συνέχισε όμως να «υπηρετεί» το ποδόσφαιρο ως προπονητής, καθοδηγώντας την Παρί, την εθνική Μαρόκου, την Τουλούζ αλλά και την εθνική Γαλλίας.
«Ακόμα θλίβομαι και μετανιώνω που ο Μεκλουφί και ο Ζιτουνί δεν έπαιξαν στην εθνική Γαλλίας», είχε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή του. «Ήταν δύο παίκτες, δύο παλικάρια, που τίμησαν την Αλγερία και τον αγώνα για ανεξαρτησία, αλλά και τις ομάδες με τις οποίες αγωνίστηκαν στη Γαλλία. Τέτοιοι παίκτες ήταν πρότυπο για όλους μας», είχε προσθέσει.
Χαζέψτε λίγο τα κατορθώματα του μεγάλου Ζιστ:
Για τους γαλλομαθείς, μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην L’Équipe:
