Άννα Ντουντουνάκη: Ένα φωτεινό παράδειγμα σε μια σκοτεινή συγκυρία 

Διαβάζοντας την είδηση για το χρυσό μετάλλιο στα 50 μέτρα πεταλούδα της Άννας Ντουντουνάκη στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης στη Ρουμανία ένα δυνατό χαμόγελο έσκασε στα χείλη μας. Η είδηση πέρασε γενικά στα “ψιλά”, με τα φώτα της δημοσιότητας να έχουν πέσει πάνω στον χουλιγκανισμό, στη βία και τον σοβαρότατο τραυματισμό ενός αστυνομικού.

Η Άννα Ντουντουνάκη είναι μία αθλήτρια, ένας άνθρωπος που παλεύει από μικρή. Τελείωσε με άριστα τη Νομική Σχολή στην Αθήνα και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακό στο εμπορικό δίκαιο στο Λονδίνο, ενώ τώρα κάνει και το διδακτορικό της. Μιλάει τρεις ξένες γλώσσες και κολυμπάει συνεχώς, από πολύ μικρή, ξεκινώντας αρχικά συγχρονισμένη κολύμβηση στα Χανιά, απ’όπου κατάγεται. Στα 28 της χρόνια έχει πάρει μέρος σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες και έχει δύο χρυσά και δύο χάλκινα μετάλλια σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.

Ναι, η Άννα αποτελεί εκείνο το παράδειγμα των παιδιών, των νέων που θέλουμε να προχωρούν στη χώρα μας, που έχουν αυταπάρνηση και μοχθούν για να τα καταφέρουν. Για να τα καταφέρουν όμως πρέπει να υπάρχει και το κατάλληλο περιβάλλον, κάποια πρότυπα που θα εμπνεύσουν και θα καθοδηγήσουν, κάποιοι άνθρωποι που θα είναι εκεί τη δύσκολη ώρα. Η Άννα φαίνεται ότι βρέθηκε στο κατάλληλο περιβάλλον, οικογενειακό, φιλικό κι αθλητικό, και με τη δική της αυταπάρνηση, προχώρησε, μορφώθηκε και συνεχίζει να προχωρά αποτελώντας παράδειγμα προς μίμηση.

Τι γίνεται όμως με άλλα παιδιά, όπως με τον 18χρονο νεαρό που τραυμάτισε σοβαρότατα τον αστυνομικό; Γιατί βρέθηκε σε αυτή τη θέση, τι τον ώθησε να κινηθεί όπως κινήθηκε και ποια η ευθύνη της Πολιτείας; Γιατί τόσο μισός και γιατί αυτό το μίσος να εκφραστεί με μια τέτοια ενέργεια; Θα είναι άδικο να πέσει όλο το βάρος πάνω στους ώμους του 18χρονου, να αφεθούν πάνω του όλα τα αμαρτήματα της τοξικής μας κοινωνίας, του χουλιγκανισμού, της φτώχειας και των πολλών αδιεξόδων. Όπως η Ντουντουνάκη, έτσι και ο 18χρονος δεν είχαν καμία στήριξη από την Πολιτεία, αλλά έχουν άλλη πορεία γιατί το περιβάλλον τους ήταν ή δεν ήταν εκεί όταν χρειάστηκε. Και φαίνεται από το αποτέλεσμα ποια από τις δύο περιπτώσεις είχε κάπου να ακουμπήσει, είχε κάπου να αντλήσει δύναμη, είχε πυξίδα και οδηγό μπροστά της.

Θέλουμε παραδείγματα σαν της Άννας Ντουντουνάκη στη ζωή μας; Αν ναι, τότε θα πρέπει το κράτος, οι φορείς, όλη η πολιτική και πολιτειακή πυραμίδα, κάθε αλυσίδα της πολιτικής και πολιτειακής ζωής του τόπου να αλλάξει πορεία και στρατηγική. Και για να γίνει αυτό, μάλλον εμείς ως κοινωνία πρέπει να πιέσουμε και να διεκδικήσουμε. Να μην αφήνουμε τίποτα στην τύχη του, να μην δίνουμε αμέτρητες ευκαιρίες σε πολιτικά πρόσωπα που αποδεδειγμένα αδιαφορούν για τον τόπο να βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε το αφήγημα και την πορεία που έχουμε πάρει.