_Δημήτρης Ραπίδης

Η αλυσίδα είναι μεγάλη και τα βήματα που πρέπει να γίνουν είναι πάρα πολλά, σε βαθμό που έχει χαθεί η ελπίδα. Χωρίς ελπίδα δεν προχωράει καμία κοινωνία, όχι μόνο η ελληνική.

Είναι τόσο απλό και τόσο ξεκάθαρο και είναι επίσης παράλογο, σχεδόν στα όρια του γραφικού και του γελοίου, να γίνεται επί 200 χρόνια η ίδια ακριβώς συζήτηση.

Η επενδυτική βαθμίδα είναι κενό γράμμα, καθώς σοβαροί επενδυτές και οι αγορές γνωρίζουν ότι η χώρα μας δεν είναι δημοφιλής επενδυτικός προορισμός.

ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα «επιστρέψουν» σε περιβάλλον κυβερνησιμότητας αν κατορθώσουν να πείσουν ότι μπορούν να δώσουν λύσεις όπου δεν μπορεί ο κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ.

Οι οδύνες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ το καθιστούν ακόμη πιο ευάλωτο ιδεολογικά, εκλογικά και κοινωνικά, με το δουλειά που πρέπει να γίνει το επόμενο διάστημα για να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος να είναι γιγαντιαία.

Η τραγωδία των Τεμπών και κάθε ανθρώπινη τραγωδία δεν μπαίνει σε κανένα ζύγι με κανένα άλλο θέμα, όποιο κι αν είναι αυτό.

Όσο δεν συμφωνούμε στα βασικά, θα συνεχίζουν να δημοσιεύονται έρευνες που θα αποδεικνύουν αυτά που συζητάμε εδώ και δεκαετίες θεωρητικά, χωρίς όμως να προχωρούν στην πράξη.

Ο κ. Μητσοτάκης μοιάζει να αρνείται να δει το πρόβλημα, με τα αρμόδια πολιτικά στελέχη να μην παίρνουν γενναίες, σοβαρές αποφάσεις.

Πολλοί Παλαιστίνιοι και πολίτες στον αραβικό κόσμο και την Ευρώπη θεωρούν τον Μπάιντεν προκατειλημμένο υπέρ του Ισραήλ, ανίκανο να ενεργεί ως ισότιμος μεσολαβητής για την ειρήνη στην περιοχή.

Η Γάζα είναι φυλακή για πολλούς, μία φυλακή αναγκαστική, με τους πολίτες να έχουν μάθει να ζουν μέσα στο σκοτάδι και το φόβο να ασκήσουν κριτική στην Χαμάς.