Ατομική ευθύνη ή κυβερνητικό έγκλημα;

Η επικαιροποιημένη ανάλυση των δεδομένων για τη θνητότητα των διασωληνωμένων ασθενών του κορονοϊού σε σχέση με τον φόρτο του εθνικού συστήματος υγείας, που πραγματοποιήθηκε από τον επίκουρο καθηγητή Δημόσιας Υγείας της Ιατρικής Σχολής του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου Θεόδωρο Λύτρα, επιβεβαιώνει πλήρως τα ευρήματα της αρχικής μελέτης.

Αυτή τη φορά μάλιστα το δείγμα είναι υπερδιπλάσιο (14.011 έναντι 6.282 στην προηγούμενη μελέτη), ενισχύοντας το συμπέρασμα ότι το εθνικό σύστημα ήταν παντελώς απροετοίμαστο να αντιμετωπίσει την πανδημία και, κυρίως, ότι δεν θωρακίστηκε επαρκώς στη συνέχεια. Η κυβέρνηση επανειλημμένως τόνιζε ότι δεν χρειαζόμασταν περισσότερες ΜΕΘ, ότι δεν χρειαζόταν ενίσχυση το ΕΣΥ, ότι ο αριθμός ιατρών και νοσηλευτών αρκούσε για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Η κυβέρνηση αδιαφόρησε για τα χιλιάδες χειρουργεία που αναβλήθηκαν, για την επιδείνωση των ποσοστών θνητότητας, για τις τεράστιες ανισότητες στις δομές υγείας, όταν οι απώλειες ασθενών άγγιξαν το 64% στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα και Θεσσαλονίκη), για το γεγονός ότι το…97% (!) των συμπολιτών μας που δεν διασωληνώθηκε και εισήχθη στις ΜΕΘ, πέθανε.

Αυτοί οι 33.111 άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους δεν υπάρχουν πουθενά στη δημόσια σφαίρα, λες και βρισκόμαστε σε πόλεμο και δεν μπορούσε ο κρατικός μηχανισμός να πατήσει γκάζι και να εξοπλιστεί επαρκώς για να δώσουν, έστω, τη μάχη τους στις ΜΕΘ όλοι αυτοί οι άνθρωποι και οι γιατροί και νοσηλευτές που θα μάχονταν για να τους σώσουν.

Αντίθετα, η κυβέρνηση βιάστηκε από την πρώτη στιγμή να προχωρήσει στην εμπορευματοποίηση της υγείας, να στείλει πελάτες στα ιδιωτικά νοσηλευτικά κέντρα, να αναπτύξει μία επιθετική, καταιγιστική «καμπάνια ενημέρωσης» δίνοντας εκατομμύρια εκατομμυρίων στα ΜΜΕ, ποσά που θα μπορούσαν να είχαν δοθεί στοχευμένα στο δημόσιο σύστημα υγείας. Η κυβέρνηση βιάστηκε να αποκρύψει τις ευθύνες της για τη διαχείριση της πανδημίας και τη μη στήριξη του ΕΣΥ, όπως βιάστηκε να μειώσει, να υποβιβάσει, να χλευάσει κάθε φωνή, κάθε πρωτοβουλία στήριξης της δημόσιας υγείας. Η κυβέρνηση βιάστηκε να κλείσει τα αυτιά της σε κάθε συνεργασία, σε κάθε πρόταση που θα διόρθωνε τα λάθη και θα «μάζευε» την κατάσταση γιατί ποτέ δεν θέλησε να «διαβάσει» όπως έπρεπε τα επιστημονικά δεδομένα, απαξιώνοντας κάθε μελέτη όπως θα έκανε ο πιο «καμμένος», «τελειωμένος» συνομωσιολόγος.

Η κυβέρνηση δεν αναγνώρισε κανένα λάθος της, δεν έδωσε ποτέ χώρο στην ανάγκη της κοινωνίας να πενθήσει συλλογικά, αλλά έσπειρε διχασμό, μίσος και οργή στο όνομα μιας απάνθρωπης κυβερνητικής προπαγάνδας και της αποποίησης κάθε ευθύνης. Το συλλογικό μας τραύμα πήγε περίπατο στο βωμό του «κυβερνητικού αφηγήματος», λες και μας κυβερνούν αιμοβόρα, υπολογιστικά ρομπότ.

Ακόμα και σήμερα, με την πανδημία να βρίσκεται σε ύφεση, η κυβέρνηση δεν κάνει ούτε μισό βήμα πιο κοντά στην πραγματικότητα και τον ρεαλισμό, αναγνωρίζοντας αυτό που βλέπουμε όλοι μας: Ότι διαχειρίστηκε εγκληματικά την πανδημία και ότι μίλησε εξ’αρχής για «ατομική ευθύνη», πετώντας το μπαλάκι στους πολίτες σαν η ίδια απλώς να παρακολούθησε ως θεατής την κατάσταση.