«Μαύρη τρύπα» στο ασφαλιστικό, περικοπή μισθών και συντάξεων, αποδυνάμωση εργασίας, αστυνομική καταστολή, οπισθοδρόμηση στην Παιδεία, καμία ουσιαστική στήριξη του ΕΣΥ, κανένα όραμα και καμία πολιτική ενίσχυσης της νεολαίας, των ανέργων, των νέων επιχειρηματιών. Πόσες φορές τα βιώσαμε στα χρόνια των μνημονίων; Πόσες φορές ακολουθήθηκαν αυτές οι επιλογές που δεν οδήγησαν πουθενά, παρά μόνο σε ύφεση και κοινωνική κρίση; Αντέχουμε πάλι να τα ξαναζήσουμε;
Η πορεία της κυβέρνησης μέχρι σήμερα είναι γεμάτη δύσβατα μονοπάτια και αδιέξοδα, που η ίδια έχει επιλέξει να ακολουθήσει, ικανοποιώντας περισσότερο κάποια συγκεκριμένα συμφέροντα, παρά το ευρύτερο συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας. Φαίνεται να έχει εγκαταλείψει πολύ νωρίς τον στίβο της παραγωγικής πολιτικής, να επιλέγει την αδράνεια και να σκοντάφτει διαρκώς στην έλλειψη πλάνου και σε κραυγαλέες περίπτωσης ευνοιοκρατίας και κακοδιοίκησης.
Η εφαρμογή χρεοκοπημένων ιδεών οδηγεί με ακρίβεια στα αδιέξοδα του παρελθόντος, στα αδιέξοδα των μνημονίων και της σκληρής δημοσιονομικής εποπτείας. Οι κυβερνητικές πολιτικές δεν αφήνουν κανένα αποτύπωμα στην αύξηση του ΑΕΠ, στην ενίσχυση της παραγωγής, στην καταπολέμηση των ανισοτήτων, στην ενδυνάμωση του κράτους δικαίου. Σε όλους τους παραπάνω δείκτες η Ελλάδα είτε υποχωρεί, είτε παραμένει βυθισμένη στη στασιμότητα, τροφοδοτώντας μια ψυχολογία ηττοπάθειας και μοιρολατρίας σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.
Υπάρχουν πολλά που μπορούν να αλλάξουν σε αυτό τον τόπο, φτάνει να προχωρήσουν, μεταξύ άλλων, οι κατάλληλες πολιτικές και να προκύψουν τα πρόσωπα που θα τις εφαρμόσουν. Από τον Ιούλιο του 2019 μέχρι σήμερα έχουμε κάνει βήματα προς τα πίσω. Η πανδημία του κορονοϊού έρχεται απλώς να επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση στην οικονομία και να δοκιμάσει τις αντοχές της κοινωνίας.
