Δύο ανεξάρτητα κράτη είναι η μόνη λύση 

Στο δοκίμιό της «Περί βίας», η Χάνα Άρεντ γράφει ότι όταν η πολιτική ασκείται υποκριτικά, εξαγριώνει τους δυσαρεστημένους, ότι οδηγεί, δυνητικά, στη βία, ακόμα και με κίνδυνο αυτοκαταστροφής των διαμαρτυρόμενων, προκειμένου, όπως σημειώνει, να «αναδειχθεί η αλήθεια». 

Αυτό ακριβώς συμβαίνει στο Παλαιστινιακό από την πρώτη μέρα ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ. Μία βία σύμφυτη με τις εξελίξεις στην περιοχή, μία βία που ασκείται μεθοδικά κι από τις δύο πλευρές, τόσο πολιτικά όσο και στρατιωτικά, με τρόπο λεκτικό όσο και με τα όπλα, αποδυναμώνοντας τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών. Όχι τα επιχειρήματα των πολιτών, Ισραηλινών και Παλαιστίνιων, αλλά των πολιτικών ηγεσιών τους.

Το πρόβλημα στην περιοχή είναι πολύ συγκεκριμένο και το γνωρίζουν και οι δύο πλευρές. Ένα πρόβλημα που εδώ και 75 περίπου χρόνια αναζητά λύση – μία λύση που αν είχε βρεθεί όλες οι πλευρές βάλλουν αυτομάτως τέλος στον αέναο κύκλο βίας. Μία λύση που θα είχε αποτρέψει τον μελλοντικό θάνατο τόσων ανθρώπων και το μίσος που περνά στο DNA γενιών και γενιών. 

Η στρατηγική του Ισραηλινού πρωθυπουργού ήταν να εμφανίσει στο εκλογικό σώμα συμφωνίες ειρήνευσης με τους παραδοσιακούς εχθρούς του Ισραήλ, τις αραβικές χώρες, έπειτα από τη γενναιώδωρη μεσολαβητική συνδρομή του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ, Τραμπ, το 2020 μέσω των Συμφωνιών του Αβραάμ. Το Ισραήλ υπέγραψε διμερή πρωτόκολλα συνεργασίας, αρχικά με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν, κατόπιν με το Μαρόκο και το Σουδάν, και, παρ’ ολίγον, με τη Σαουδική Αραβία, με τις διαπραγματεύσεις να “παγώνουν” έπειτα από την επίθεση της Χαμάς. Τυχαίο timing; Κανείς δεν μπορεί να το αποδείξει, αλλά πολλά μπορεί να βάλει ο νους καθότι μέσω των συγκεκριμένων συμφωνιών η ειρήνη στην περιοχή δεν θα περνούσε πλέον υποχρεωτικά από τη διευθέτηση του παλαιστινιακού και έτσι το κύριο πρόβλημα – που είναι η δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους – θα έμπαινε στο περιθώριο.

Η πολιτική της Χαμάς, όσο και του Μαχμούντ Αμπάς, αλλά και του Μπενιαμίν Νετανιάχου έχει έντονα στοιχεία υποκρισίας, όπως και η πολιτική της διεθνούς κοινότητας. Όλοι μιλούν για περιφερειακή ειρήνη, αλλά κανείς δεν την επιδιώκει ουσιαστικά, όλοι μιλούν για διπλωματική συνεργασία, αλλά κανείς δεν έχει επενδύσει σε αυτή συστηματικά, τη στιγμή που όλοι ανεξαιρέτως αποκρύπτουν το κυρίαρχο πρόβλημα, που δεν είναι άλλο από την ίδια τη δημιουργία του παλαιστινιακού κράτους. Κανείς δεν φαίνεται να θέλει το παλαιστινιακό κράτος, πέρα από τους ίδιους τους Παλαιστινίους (και πιθανώς τους προοδευτικούς Ισραηλινούς), που είναι εγκλωβισμένοι μεταξύ των όπλων και της βίας από τη μία πλευρά και της κακοδιοίκησης και διαφθοράς των πολιτικών ηγεσιών στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη από την άλλη πλευρά.