Είναι ανίκητος πολιτικά ο Μητσοτάκης;
Αυτό που συμβαίνει από το 2019 στο πολιτικό σκηνικό της χώρας δεν αντανακλά μία εικόνα υγείας και ευμάρειας, ούτε μία εικόνα ασφάλειας και σιγουριάς. Το αντίθετο θα λέγαμε.
Διαχρονικά οι αυτοδιοικητικές εκλογές διαμόρφωναν πολιτικές τάσεις και κινήσεις στους κόλπους της κοινωνίας. Τη δεκαετία του 1970 ήταν το ΠΑΣΟΚ, τη δεκαετία του 1980 ήταν η ΝΔ που επανέκαμπτε παρά την κυριαρχία του Ανδρέα Παπανδρέου, αργότερα πάλι προέκυπταν νέες δυναμικές στο μεταπολιτευτικό δίπολο, άλλοτε ενισχυόταν το ΚΚΕ μέχρι να φτάσουμε στα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το μεγάλο «μπαμ» της καταναλωτικής «φούσκας» και την ταραγμένη περίοδο των πρώτων μνημονιακών χρόνων με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την ενίσχυση της άκρας δεξιάς.
Στις εκλογές της 8ης Οκτωβρίου για τους δήμους και τις περιφέρειες της χώρας, η πολιτική τάση που εκδηλώθηκε ήρθε απλώς να επιβεβαιώσει αυτό που γνωρίζουμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια: Την απόλυτη κυριαρχία της ΝΔ και του κ. Μητσοτάκη και πέραν τούτου τα γνωστά. Επαληθεύτηκε η καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά την εκλογή νέου αρχηγού, είδαμε κάποια κινητικότητα σε ΠΑΣΟΚ (συγκεκριμένα η περίπτωση του Χάρη Δούκα στο δήμο της Αθήνας) και ΚΚΕ, ενώ η άκρα δεξιά κινήθηκε χαμηλά, ειδικά ο καταδικασμένος για την συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση ΧΑ, Ηλίας Κασιδιάρης, που έμεινε στο 8% (από 10% στις προηγούμενες εκλογές). Η περίπτωση Μπέου στον Βόλο χρήζει ευρύτερης ανάλυσης, καθώς έχει τα δικά της ειδικά χαρακτηριστικά, εξαιρετικά ανησυχητικά βέβαια για το σύνολο της κοινωνίας και της εκλογικής συμπεριφοράς.
Με βεβαιότητα λοιπόν δεν παρατηρήθηκε κάποια κρίσιμη αλλαγή στους συσχετισμούς δυνάμεων και θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι υπάρχει μία αίσθηση πολιτικής ηρεμίας, μία γενική βεβαιότητα, ίσως και μία αισιοδοξία για κάποιους, για το που κινείται η χώρα. Είναι όμως έτσι; Είναι αυτή η πραγματικότητα; Δεν υπάρχουν τεράστια προβλήματα στην καθημερινότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας; Δεν υπάρχει ασυγκράτητη ακρίβεια; Δεν υπάρχουν τεράστια προβλήματα στη δημόσια Υγεία και Παιδεία; Στη Δικαιοσύνη; Δεν υπάρχει στεγαστική κρίση; Δεν υπάρχει κλιματική κρίση και κραυγαλέα έλλειψη θωράκισης και προστασίας των πολιτών από το κράτος; Δεν υπάρχει επίμονη εργασιακή φτώχεια και ανισότητες που βαθαίνουν; Σε όλα αυτά έχει δώσει απάντηση η κυβέρνηση; Και αν έχει δώσει απάντηση, αυτή η απάντηση είναι πειστική για να δικαιολογεί μια τέτοιας έκτασης ηγεμονία στο πολιτικό σκηνικό;
Η απουσία αντιπολίτευσης, αξιόπιστης αντιπολίτευσης, αρχίζει να γίνεται μία όχι και τόσο αστεία υπόθεση, αλλά μία επικίνδυνη πραγματικότητα. Βρισκόμαστε ως κοινωνία ενώπιον μίας κρίσιμης ιστορικής συνθήκης, που ούτε η κυβέρνηση αποδίδει, ούτε η αντιπολίτευση πείθει, με ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος να απέχει νιώθοντας απογοητευμένο από την πολιτική και τις δυνατότητες που παρέχει για αλλαγές, θεμελιώδεις αλλαγές και τομές.
Τα αίτια της επίμονης, δυναμικής επικράτησης της ΝΔ σε όλες τις αναμετρήσεις από το 2019 μέχρι σήμερα (και δημοσκοπικά ήδη από το 2016), όπως και τα αίτια της καθίζησης της αντιπολίτευσης, αλλά και η απουσία νέων πολιτικών κινήσεων στον χώρο της αριστεράς πρέπει να μελετηθούν με σοβαρότητα το επόμενο διάστημα. Να δούμε ποια είναι η τάση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, να αναγνωρίσουμε σε ποιο μοντέλο διοίκησης και πολιτικής διαχείρισης κινείται η χώρα μας, να δούμε τι προοπτικές υπάρχουν το επόμενο διάστημα και ποιες κινήσεις πρέπει να γίνουν για να διασφαλιστεί ότι στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2024 θα προκύψουν νέοι συσχετισμοί που θα επηρεάσουν τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που συμβαίνει αυτά τα χρόνια στο πολιτικό σκηνικό της χώρας δεν αντανακλά μία εικόνα υγείας και ευμάρειας, ούτε μία εικόνα ασφάλειας και σιγουριάς. Το αντίθετο θα λέγαμε. Απλώς αυτό το «αντίθετο» θα πρέπει να αναλυθεί, να αντιμετωπιστεί και να θεραπευτεί. Μία καθόλου εύκολη άσκηση, ιδιαίτερα απαιτητική θα λέγαμε, που όμως είναι απαραίτητη να γίνει για το σύνολο της κοινωνίας, για να δούμε που κινείται η χώρας μας σε όλα τα επίπεδα.
