Ένας κύκλος έκλεισε, μία δύσκολη περίοδος ξεκινά

Το εκλογικό αποτέλεσμα επιβεβαίωσε την αδιαμφισβήτητη πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη και τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας, η οποία διατηρεί περίπου τον ίδιο αριθμό εδρών που είχε (157-158). Ο κ. Μητσοτάκης συνεχίζει από εκεί που ξεκίνησε πριν τέσσερα χρόνια, με μία κρίσιμη όμως, θεμελιώδη διαφορά: έχει απέναντί του μία εξαιρετικά αδύναμη αντιπολίτευση.

Σε αυτή την εξαιρετικά αδύναμη αντιπολίτευση, έχει φτάσει η ώρα για γενναίες αλλαγές. Συγκεκριμένα, αυτές οι γενναίες αλλαγές αφορούν την αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλαγές που θα μπορούσαν να έχουν προχωρήσει σε πολύ καλύτερες συνθήκες, με ένα πολύ καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα, όπως εκείνο του 2019, σε έναν διαφορετικό επίσης πολιτικό περιβάλλον. Σήμερα οι συνθήκες και το πολιτικό κλίμα δεν αφήνουν περιθώρια για καθυστερήσεις. Καθυστερήσεις που απλά θα επιταχύνουν την ξεκάθαρη τάση εκλογικής και κοινωνικής πτώσης – για να μην πούμε παρακμής – του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό που εδώ και χρόνια πολλοί προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να καταστήσουν σαφές στην Κουμουνδούρου, την ηγεσία και τις επιμέρους πολιτικές τάσεις ήταν η ίδια η πραγματικότητα, όπως είχε διαμορφωθεί για πολλούς και διαφορετικούς λόγους από το 2016 και μετά: η συμπαγής απόρριψη και η αρνητική αξιολόγηση της πολιτικής στρατηγικής και των επιλογών του κόμματος από το πλειοψηφικό τμήμα του εκλογικού σώματος σε όλες σχεδόν τις έρευνες κοινής γνώμης. Αυτή η απόρριψη προς τον ΣΥΡΙΖΑ και ό,τι εξέφραζε αποτυπωνόταν σταθερά και δυναμικά στο βάθος των επτά ετών που μεσολάβησαν και επιταχύνθηκαν όσο το κόμμα προχωρούσε σε βεβιασμένες, νευρικές πολλές φορές κινήσεις και όσο ο μηχανισμός αντιστεκόταν σε αλλαγές που θα το επανατοποθετούσαν με τρόπο θετικό στην συνείδηση των πολιτών, της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Οι πολίτες που απέρριψαν και εγκατέλειψαν στον ΣΥΡΙΖΑ στις φετινές διπλές εκλογές γνώριζαν και τον αρχηγό του, και τις πολιτικές του προτάσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν ένα άγνωστο, νέο πρόσωπο στην πολιτική. Όσοι εγκατέλειψαν το κόμμα ήξεραν γιατί το εγκατέλειψαν, ήξεραν γιατί επέλεξαν είτε να στηρίξουν κάποιο άλλο κόμμα, είτε να απέχουν από την κάλπη, απογοητευμένοι.

Υπερβάσεις δεν έγιναν, παρότι υπήρχε θέληση από πολλούς. Στρατηγικά λάθη έγιναν, παρότι πολλοί είχαν προειδοποιήσει έγκαιρα γι’αυτά. Η επιλογή «ανοίγματος» προς το πολιτικό κέντρο ίσως έγινε άτσαλα, ίσως ο πολιτικός ριζοσπαστισμός εγκαταλείφθηκε κάπως βιαστικά, με την οικοδόμηση ενός προσωπικού σχεδόν κόμματος να οδηγεί στην υποβάθμιση των συλλογικών διαδικασιών σε βάθος χρόνων.

Κανείς δεν ξεχνά ότι ο Αλέξης Τσίπρας πήρε ένα κόμμα από μονοψήφιο ποσοστό και το έφερε με τις ικανότητές του σε κυβερνητική θέση. Το κράτησε με ένα υψηλό ποσοστό στις εθνικές εκλογές του 2019, παρά τη συντριβή στις ευρωεκλογές και ειδικά στις αυτοδιοικητικές. Η μετεωρική άνοδος του κόμματος οφείλεται στον ίδιο σε πολύ μεγάλο βαθμό, οφείλεται όμως και σε πρόσωπα που έδωσαν προσωπικές και συλλογικές μάχες. Το πολιτικό επίτευγμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ούτε αυτονόητο, ούτε δεδομένο κι αυτό δεν μπορούν να το ξεχάσουν οι πολίτες – κυρίως δεν μπορεί αν το ξεχάσει η ιστορία. Το πρόβλημα όμως είναι ότι πλέον η αρνητική πρόσληψη του κόμματος και ό,τι αντιπροσωπεύει «απλώνεται» πολύ μακρύτερα και «σβήνει» όλα τα υπόλοιπα, όσα θετικά κι αν έγιναν.

Έτσι είναι όμως στην πολιτική, όπως και στη ζωή. Οι κύκλοι κλείνουν και είναι σημαντικό αυτό να το κατανοεί κανείς έγκαιρα. Να αναμετρηθεί ο χώρος με τα λάθη του, να τα αντιμετωπίσει, να τα λύσει και να προχωρήσει μπροστά. Όχι μπροστά στο φόβο της αλλαγής να στηλώσει τα πόδια και να βάλει και πάλι τα θέματα κάτω από το χαλί. Αρκετά βρέθηκε ο πολιτικός χώρος σε θέση αναμονής κι αμηχανίας.