Τόσο η φιλοσοφία όσο και η πρακτική αποτύπωση του «Σχεδίου Διαχείρισης Συναθροίσεων» που παρουσιάσε ο κ. Χρυσοχοΐδης γεννούν ανησυχία και προβληματισμό.
Δικαίως, καθώς πρόκειται για θεσμοθέτηση της παραβίασης της ελευθεροτυπίας, της ελεύθερης πρόσβασης δημοσιογράφων και ρεπόρτερ στις διαδηλώσεις και της ολοκληρωμένης κάλυψης των γεγονότων. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στην Ουγγαρία της κυβέρνησης Όρμπαν, κάτι αντίστοιχο προωθεί ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν. Υπάρχουν δηλαδή ευρωπαϊκά παραδείγματα τα οποία «κοπιάρει» η ελληνική κυβέρνηση.
Το πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση με αυτή τη ρύθμιση είναι σε πρώτη φάση πρακτικό. Πως θα προχωρά δηλαδή η δημοσιογραφική κάλυψη συλλαλητηρίων και διαδηλώσεων μέχρι το σημείο που επιθυμεί η αστυνομία; Ποιο είναι αυτό το «σημείο» και πως ορίζεται; Με ποιο θεσμικό ρόλο θα λειτουργεί ο αξιωματικός της ΕΛΑΣ; Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία θα κρίνει εάν αυτό το «σημείο» είναι στατικό ή δυναμικό; Πως επίσης θα επιτυγχάνεται η «συνεργασία και αμοιβαία κατανόηση» μεταξύ αξιωματικού και δημοσιογράφων, αφού η κάθε πλευρά έχει άλλο στόχο -ο αστυνομικός την τήρηση της τάξης και ο δημοσιογράφος την κάλυψη των γεγονότων;
Το σχέδιο έχει πολλά προβλήματα και ερμηνευτικά κενά, που αποκαλύπτουν ότι ο σκοπός του δεν είναι η διασφάλιση της τάξης και η ανεμπόδιστη λειτουργίας της πόλης από διαδηλώσεις, αλλά ο έλεγχος της εικόνας και της ενημέρωσης. Αυτή η απαγόρευση έχει δύο βασικές διαστάσεις: Η πρώτη αφορά τυχόν παραβάσεις της ίδιας της αστυνομίας που δεν θα μπορούν να καταγράψουν οι κάμερες. Η δεύτερη αφορά την αποσπασματική ή προβληματική κάλυψη των γεγονότων, που δεν συνδράμουν ούτε στην αντικειμενική ενημέρωση, ούτε στο ρόλο που επιτελούν οι δημοσιογράφοι στο πεδίο της γεγονότων.
Επίσης, είναι σχεδόν βέβαιο, όπως έχει αποδειχθεί από τη ευρωπαϊκή και διεθνή εμπειρία, ότι τέτοιες νομοθετικές πρωτοβουλίες θα αντιμετωπίσουν βροχή καταγγελιών από νομικούς, ιδιώτες, οργανώσεις και διεθνείς οργανισμούς, σε βαθμό που θα αναγκαστεί η πολιτική ηγεσία τελικά να τις αποσύρει.
Χαμένη δηλαδή βγαίνει και η ενημέρωση και η ελευθεροτυπία σε πρώτη φάση, αλλά και η ίδια η πολιτική ηγεσία.
Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός προχωρούν σε κάτι τέτοιο; Μήπως είναι προάγγελος άλλων γεγονότων και μιας κατασταλτικής και περιοριστικής προσέγγισης των ατομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων ευρύτερα; Μήπως τελικά βγαίνει χαμένη η δημοκρατία;
