Για τις νεότερες γενιές η εργασιακή αβεβαιότητα έχει γίνει κανόνας ζωής

Τιμήθηκε και φέτος η εργατική πρωτομαγιά με πλήθος ανθρώπων να κινητοποιείται και να κατεβαίνει στους δρόμους. Συνθήματα κατά του πολέμου, ενάντια στη λεηλασία των εισοδημάτων και στα εργασιακά δικαιώματα κι ένα διαρκές αίτημα για καλύτερα αμειβόμενη εργασία μέσα σε πολύ δύσκολους καιρούς.

Για τις νεότερες γενιές, τους millennials και την Gen Z,  η εργατική πρωτομαγιά είναι πολλές φορές γεμάτη με μνήμες που τους έχουν μεταφέρει οι δικοί τους. Κυρίως όμως είναι «φορτωμένη» με μια σειρά από εμπόδια, δυσκολίες και πολλές φορές αδιέξοδα που συνδέονται τόσο με την ίδια την εργασία, αλλά και με την καθημερινότητα όπως διαμορφώνεται στο σύγχρονο περιβάλλον οικονομικής εξαθλίωσης.

Οι νεότερες γενιές μεγάλωσαν μέσα σε συνθήκες διαρκούς κρίσης, από τα «προεόρτια» της οικονομικής κρίσης του 2008 που άρχισαν δειλά να κάνουν την εμφάνισή τους μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 μέχρι τη δεκαετή οικονομική κρίση, στη συνέχεια την πανδημία και τώρα την ενεργειακή κρίση. Γενιές δηλαδή που μεγάλωσαν μέσα σε συνθήκες κατασυκοφάντησης και ήττας των ιδανικών που είχαν από τους δικούς τους. Μέσα σε συνθήκες διάλυσης της εργασίας και αφαίρεσης θεμελιωδών δικαιωμάτων, τα οποία διασφάλιζαν το ελάχιστο πλαίσιο αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Είναι γεγονός ότι έχουμε γυρίσει πολλά χρόνια πίσω. Τα συνδικάτα είναι στην πλειοψηφία τους αποδυναμωμένα και απαξιωμένα, μακριά από τις σύγχρονες ανάγκες και τα σύγχρονα αιτήματα, χωρίς ισχυρή παρέμβαση στην πολιτική ατζέντα, διατηρώντας μια θέση ασφαλούς απόστασης – στην πραγματικότητα αδιαφορίας – για τις βίαιες και πυκνές εξελίξεις στο πεδίο της εργασίας.

Μαζί με την αναζήτηση ενός αξιοπρεπούς μισθού, οι νεότερες γενιές αναζητούν και μια βιώσιμη στέγη, μια κανονική ζωή με ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Για πόσο ακόμα θα ζουν μέσα στην αβεβαιότητα; Πως θα πληρώσουν τους λογαριασμούς ρεύματος που εξανεμίζουν έναν ολόκληρο μισθό ή και περισσότερο; Για πόσο ακόμα θα κυνηγούν το μεροκάματο μέσα σε τρισάθλιες εργασιακές συνθήκες;

Είναι εύκολο να μιλάμε για «μαζικοποίηση» του εργατικού κινήματος και για «διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων». Πόσο όμως μπορούμε να έχουμε ένα αληθινά ισχυρό εργατικό κίνημα; Πόσο σίγουροι είμαστε ότι οι εργασιακές διεκδικήσεις μπορούν να γίνουν πραγματικότητα μέσα στο σημερινό οικονομικό περιβάλλον; Δύο ερωτήματα που απαιτούν λίγο πιο «ψαγμένες» απαντήσεις από εύκολα πολιτικά τσιτάτα και τυμπανοκρουσίες.

Σίγουρα υπάρχει ένας άλλος δρόμος από το σημερινό, αρκεί να τον δημιουργήσουμε συλλογικά και μεθοδικά. Μόνοι οι ίδιες οι κοινωνικές δυνάμεις μπορούν να προκαλέσουν εξελίξεις, αρκεί να πιστέψουν στις δυνάμεις τους και να ακουμπήσουμε ο ένας στον ώμο του άλλου. Δεν είναι ουτοπία, είναι ανάγκη και μπορεί να γίνει πραγματικότητα.