Η συγκλονιστική κυρία Μαρία Καρυστιανού

Τα μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής για τα Τέμπη παρακολουθούσαν χθες μία αξιοπρεπέστατη, συγκλονιστική γυναίκα. Την κυρία Μαρία Καρυστιανού.

Η κυρία Καρυστιανού έχασε την κόρη της στα Τέμπη, εκείνη την τραγική ημέρα. Ήταν ήρεμη από την πρώτη στιγμή, προσηλωμένη σε όσα ήθελε να πει, οργανωμένη και τεκμηριωμένη στο λόγο της. Η κάμερα στραμμένη πάνω της με όλους εμάς να την κοιτάμε με θαυμασμό για το θάρρος, την ψυχραιμία, το λόγο της. Να την κοιτάμε με θαυμασμό γιατί, μαζί με όλα, ένιωθες ότι εξέφραζε εσένα και την έλλειψη εμπιστοσύνης προς το κράτος, την οργή που σου γεννά η, πολλές φορές, κατσαπλιάδικη νοοτροπία του κυβερνητικού μηχανισμού, το χάος και η τυχαιότητα των πραγμάτων και γεγονότων που συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας με ευθύνη εκλεγμένων από εμάς προσώπων.

Η κυρία Καρυστιανού δεν ξαναείδε την κόρη της, παρά παρέλαβε καμένα οστά. Σκούπιζε τα δάκρυά της, αλλά συνέχιζε απτόητη μπροστά στο παγωμένα βλέμματα των μελών της Εξεταστικής Επιτροπής, με αρκετούς να μην ξέρουν που να κρύψουν τα βλέμματά τους για να μην την αντικρύσουν.

Λένε ότι όσο ζεις με το τέρας γίνεσαι ένα με αυτό. Ότι παύεις να το αντιλαμβάνεσαι ως τέρας και κανονικοποιείς τη συμπεριφορά και τις πράξεις του. Η κυρία Καρυστιανού ζει εδώ και μήνες με το τέρας μέσα από τη σκέψη της, τα όσα διαβάζει και μαθαίνει, τα όσα συζητά με τους συγγενείς των θυμάτων εκείνης της αποφράδας ημέρας. Ζει με το τέρας να πλανάται κάθε μέρα πάνω από το κεφάλι της, σαν υπενθύμιση της παρουσίας του θανάτου ως αποτέλεσμα της προχειρότητας και της έλλειψης ευθύνης του κράτους και της Πολιτείας απέναντι στους πολίτες. Η ίδια όμως αποδομεί το τέρας, δεν γίνεται ένα με αυτό, αλλά το αντιμετωπίζει με ισχυρά όπλα, με επιχειρήματα και σθένος ψυχής. Δεν την τρώει, αντίθετα είναι εκείνη που το κυκλώνει και το μάχεται μέχρι τέλους.

Η κυρία Καρυστιανού αναφέρει αναλυτικά τις συμβάσεις, καταγράφει τις ελλείψεις, στοιχειοθετεί σκανδαλώδεις μεθοδεύσεις, θέτει ερωτήματα που στέκουν αναπάντητα και στοιχειωμένα πάνω από τον τόπο του εγκλήματος. Είναι συγκλονιστική και σε κάνει και εσένα τον ίδιο, που δεν είσαι μέρος αυτής της τραγωδίας, να νιώθεις ντροπή.

Κανείς δεν γνωρίζει αν θα έρθει η δικαίωση, η όποια δικαίωση. Η ομιλία της όμως ήταν ένα ντοκουμέντο της σύγχρονης, ανθρώπινης ιστορίας του τόπου και των βασάνων της κοινωνίας που στέκει βουβή, φοβισμένη και πονεμένη μπροστά σε εγκλήματα. Τα Τέμπη δεν θα ξεχαστούν ποτέ και θα στέκουν ως μνημείο ανείπωτου, συλλογικού πόνου για ολόκληρη τη χώρα.