Περιμέναμε να μας λύσει το εργασιακό ο Μητσοτάκης και ο Χατζηδάκης;

Νομίζω κάποια έτρεφαν ελπίδες ότι η σημερινή κυβέρνηση, με τα πρόσωπα που την στελεχώνουν, «δοκιμασμένα» από τις ημέρες Σαμαρά τη διετία 2012-14, θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα μείγμα πολιτικής διαφορετικό από εκείνο του πρόσφατου παρελθόντος.

Μητσοτάκης, Χατζηδάκης, Βορίδης, Άδωνις Γεωργιάδης αποτελούν την «χρυσή τετράδα» των μεγάλων «επιτυχιών» της κυβέρνησης Σαμαρά, πρόσωπα που υιοθέτησαν και εφάρμοσαν απολύτως χρεοκοπημένες πολιτικές σε μια ήδη χρεοκοπημένη χώρα, με μια κοινωνία που πάλευε να πάρει μια ανάσα. Τις ίδιες πολιτικές, με ακόμη ίσως μεγαλύτερη ένταση και εμβάθυνση, εφαρμόζει ο κ. Μητσοτάκης, έχοντας δώσει στον «ταλιμπάν» των μεταρρυθμίσεων, τον κ. Χατζηδάκη, το χαρτοφυλάκιο διάλυσης της εργασίας.

Αλήθεια, πως είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός εργασίας, που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, να μας μιλήσουν για μισθό, εργασία και απεργία; Πως είναι δυνατόν να αντιληφθούν αυτές τις έννοιες και να αξιολογήσουν τι πρέπει να «μεταρρυθμίσουν»; Εάν κάποιος ρωτήσει αμφότερους ποιο είναι το μέσο εισόδημα που εγγυάται σε έναν εργαζόμενο ότι θα ζει αξιοπρεπώς, δεν θα έχουν απάντηση. Εάν κάποιος τους ρωτήσει πως είναι να τα φέρνει βόλτα ένας χαμηλόμισθος, ή κι ένας εργαζόμενος με μεσαίο εισόδημα, δεν θα έχουν απάντηση. Εάν κάποιος τους ρωτήσει μετά από 10 χρόνια οικονομικής κάμψης πως πληρώνεται το ενοίκιο, το αυτοκίνητο, το δάνειο, η ασφάλεια, η τροφή, οτιδήποτε διαμορφώνει το μηνιαίο κόστος διαβίωσης, δεν θα έχουν απάντηση.

Πως, λοιπόν, περιμένουμε από αυτό το ντουέτο, αλλά και από άλλα στελέχη της κυβέρνησης, να καταλάβουν ότι η ενίσχυση της εργασίας έρχεται μέσα από μια σειρά παρεμβάσεων σε όλο το φάσμα της εργασίας και της αγοράς, ξεκινώντας από την αύξηση μισθών και τη στήριξη θεμελιωδών δικαιωμάτων, όπως οι άδειες πατρότητας και μητρότητας ή το δικαίωμα στην αποσύνδεση, για παράδειγμα;

Ακόμα και ψηφοφόροι της ΝΔ, ακόμη και βουλευτές της, αναγνωρίζουν ότι αυτό το νομοσχέδιο δεν μπορεί να παράξει κάτι θετικό, παρά μόνο να διαλύσει έναν ήδη βομβαρδισμένο και βαθιά τραυματισμένο εργασιακό τοπίο. Γιατί ο κόσμος της ΝΔ που κυνηγά το μεροκάματο, που δουλεύει ανασφάλιστος, που ζορίζεται και δεν βλέπει φως μπροστά του, που νιώθει ότι ανήκει στη μεσαία τάξη, σίγουρα νιώθει προδομένος ή, έστω, ότι τον έχει «αδειάσει» το κόμμα που στηρίζει, παρά τις περίφημες, κούφιες διακηρύξεις περί «αναπτυξιακού σοκ» που θα φέρουν τα ποσά από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη για τα εργασιακά πέρασε από τη Βουλή. Το ζήτημα τώρα όμως είναι με ποιους τρόπους δεν θα περάσει στη εργασιακή πραγματικότητα και τι άμυνες και αντιστάσεις θα βγουν από το κόσμο της εργασίας, την κοινωνία, τις οργανώσεις, τα κόμματα. Δύσκολο στοίχημα, το οποίο μπορεί να κερδηθεί μόνο εάν η αντιπολίτευση – η τετράδα ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ25- χτίσουν ένα κοινό μέτωπο. Μπορούν να καταφέρουν κάτι τέτοιο;