Που πήγαν οι οραματιστές πολιτικοί;
Σήμερα, περισσσότερο από ποτέ, απαιτούνται γενναίες πολιτικές αποφάσεις. Ποιος όμως θα τις αναλάβει; Ποιος έχει τη δύναμη, τη θέληση, το όραμα και τη νομιμοποίηση να πάει τα πράγματα ένα βήμα παρακάτω;
Τα τελευταία πολλά χρόνια καταγράφεται τεράστιο έλλειμμα πολιτικών προσωπικοτήτων που μπορούν να λάβουν γενναίες αποφάσεις που ευνοούν και στηρίζουν την κοινωνική πλειοψηφία. Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό ή, για την ακρίβεια, παγκόσμιο.
Στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, τα κάστανα από τη φωτιά κλήθηκαν να βγάλουν οι κεντρικοί τραπεζίτες, με τη στήριξη από τεχνοκράτες-μαριονέτες που αδυνατούσαν να πάρουν αποφάσεις χωρίς να συμβουλευτούν τους ιέρακες της οικονομίας. Εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση αντιλαϊκά και αντιπαραγωγικά εργαλεία νομισματικής πολιτικής, με αποτέλεσμα οι κεντρικές τράπεζες να «παίζουν μπάλα» μόνες τους. Στην Ευρώπη των τεράστιων θεσμικών αδυναμιών, η ΕΚΤ του Μάριο Ντράγκι κρατούσε τα σκήπτρα της πολιτικής και επέβαλε σχεδόν αποφάσεις, που η Γερμανία «έσπρωχνε» στο Eurogroup και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Τα θυμόμαστε άλλωστε πολύ καλά από την ελληνική περίπτωση και το Greek Crisis που γέμισε τη διεθνή βιβλιογραφία, άδειασε τις τσέπες μας και «πετσόκοψε» τα όνειρά μας.
Σήμερα, σε συνθήκες ακραίας πληθωριστικής κρίσης, όλοι μιλάνε ξανά για τις αποφάσεις των κεντρικών τραπεζών. Στις ΗΠΑ, η FED υλοποιεί μια επιθετική πολιτική αύξησης των επιτοκίων, ενώ σε ΕΕ και Ευρωζώνη η ΕΚΤ επιχειρεί να κρατήσει όρθιο το ευρώ. Ωστόσο, τα χαρακτηριστικά της σημερινής κρίσης διαφέρουν από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και μάλιστα τα στοιχεία δείχνουν ότι η σωρευτική πίεση των ευρωπαϊκών και παγκόσμιων οικονομιών αφήνει τεράστια προβλήματα πίσω και βαθιά επώδυνες συνέπειες σε πολίτες και αγορά. Η νομισματική πολιτική δεν αρκεί για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, με τους εκλεγμένους πολιτικούς να μην μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Αποτέλεσμα: Φτώχεια, κοινωνική οργή, ανασφάλεια, πολλαπλασιασμός θεμάτων ψυχικής υγείας, λαϊκισμός, άνοδος της ακροδεξιάς, απαξίωση της πολιτικής. Ένα εκρηκτικό μείγμα που «φουντώνει» όσο η σύγχρονη αριστερά παραμένει σε μεγάλο βαθμό εγκλωβισμένη στην ομφαλοσκόπηση και τα θεωρητικά αδιέξοδα.
Σήμερα, περισσσότερο από ποτέ, απαιτούνται γενναίες πολιτικές αποφάσεις. Ποιος όμως θα τις αναλάβει; Ποιος έχει τη δύναμη, τη θέληση, το όραμα και τη νομιμοποίηση να πάει τα πράγματα μπροστά; Το δόγμα TΙΝΑ (There Is No Alternative) τείνει να ενδυναμώνεται και να ενισχύονται με γεωμετρική πρόοδο οι ακραίες φωνές που θέλουν απαξίωση των θεσμών, αυταρχισμό, οπισθοδρόμηση, αστυνομκρατία και επιστροφή στα περίκλειστα και ξενοφοβικά έθνη-κράτη.
Έχουμε μπλέξει για τα καλά…
