Σίμος Ρούσσος: Όταν το έργο και η συνέπεια αποδίδουν καρπούς 

Ο Σίμος Ρούσσος κατήγαγε μία μεγάλη νίκη στο Χαλάνδρι. Επανεκλέχθηκε δήμαρχος στο β’ γύρο με μεγάλη διαφορά ερχόμενος φουριόζος από τον πρώτο γύρο. Παρά τους εκβιασμούς και τις αστειότητες, παρά τα όσα κωμικοτραγικά ειπώθηκαν εναντίον του από συγκεκριμένα κυβερνητικά χείλη για να τρομοκρατηθούν οι πολίτες και να μην τον ψηφίσουν.  

Ο Ρούσσος εξελέγη για τρίτη φορά κι αυτό έχει τη σημασία του. Εξελέγη σε μία πόλη που, όπως είπε ένας ντόπιος φίλος μας, αποτελεί υπόδειγμα “καπιταλιστικής ανάπτυξης”. Σε αυτή την πόλη προφανώς ο απερχόμενος και νυν δήμαρχος δεν είχε (μόνο) τη στήριξη της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά ενός μεγάλου τμήματος των πολιτών. Αλλιώς πως θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ο χαμός με την εστίαση, με τα πολλά και γεμάτα μαγαζιά, με τη μεγάλη οικοδομική δραστηριότητα και τα άκριβα ενοίκια; Θα στήριζε η εξωκοινοβουλευτική αριστερά ένα τέτοιο πρόσωπο για δήμαρχο; Είναι επίσης αστείο να ακούμε διαρκώς τα ανέκδοτα για το “κομμουνιστικό Χαλάνδρι”, ειδικά για έναν δήμο που έδωσε κοντά 50% στη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου. Όσο αστείο είναι για όποιον δεν ψηφίζει Χαλάνδρι να ακούει όσα άκουσε την περασμένη εβδομάδα, άλλο τόσο αστείο έως εξοργιστικό είναι για κάποιον που ψηφίζει στο Χαλάνδρι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε τον Ρούσσο και πολύ ορθά έπραξε, ωστόσο η επικράτησή του και τώρα και το 2019 δεν είναι προϊόν (αποκλειστικά) της κομματικής στήριξης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πιο πολύ κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ από τον Ρούσσο παρά ο Ρούσσος από τον ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό ισχύει και για άλλες περιπτώσεις υποψηφίων, όπου το πρόσωπο έδωσε τη νίκη περισσότερο από τον ίδιο τον κομματικό μηχανισμό. Και όταν λέμε το πρόσωπο εννοούμε αυτό που συμβολίζει κι ό,τι έχει πετύχει, τη δουλειά που έχει ρίξει και τα αποτελέσματα που έχει φέρει. Ο ίδιος ο δήμαρχος άλλωστε Χαλανδρίου έχει αποφύγει φανατικά να ταυτιστεί με το κόμμα και, πιθανόν, αυτό να λειτούργησε υπέρ του. Η πολυσυλλεκτική παράταξή του, από την άλλη, δεν είναι ένας αυτοδιοικητικός “παράδεισος”, αλλά σίγουρα φέρνει αποτελέσματα και μπορεί να γεννά συμπράξεις. Υπάρχει λοιπόν μία ισορροπία στα πράγματα και στο “διάβασμά” τους και ο Ρούσσος το έχει πετύχει αυτό – έχει βρει τη χρυσή τομή. 

Οι πολίτες δεν ψήφισαν κόμμα, αλλά έργο, κι αυτό αποδεικνύεται περίτρανα στην περίπτωσή του. Ο προοδευτικός χώρος, πέρα από το ντελίριο της συστράτευσης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ που κρατιέται ζωντανό για λόγους επικοινωνίας, αξίζει να μάθει από τις περιπτώσεις του Ρούσσου, αλλά και του Πελετίδη στην Πάτρα, όπως επίσης θα ήταν ιδιαίτερα ευτυχές να δούμε ανάλογο έργο κι ανάλογη πορεία από τον Χάρη Δούκα στην Αθήνα και τον Δημήτρη Κουρέτα στη Θεσσαλία. Έτσι θα προχωρήσει συνολικά ο χώρος: Με έργο, σοβαρότητα, εργατικότητα και συνέπεια. Στοιχεία που έλλειψαν τα τελευταία πολλά χρόνια, στοιχεία που είναι απαραίτητα για να προκληθούν σοβαρές ρωγμές στην ιδεολογική ηγεμονία του συντηρητικού χώρου.