Τι κοινωνία έχουμε γίνει ρε παιδιά; 

Ο συμπολίτης μας που πνίγηκε προχθές, ο Αντώνης Καρυώτης, ήταν ένας από εμάς. Ένας πολίτης σαν και εμάς. Οι δύο τύποι που τον έριξαν στη θάλασσα και τον οδήγησαν στο θάνατο δεν υπολόγισαν ότι θα μπορούσαν να ήταν οι ίδιοι στη θέση του, να ήταν εκείνοι που θα τους έσπρωχναν στη θάλασσα, που θα τους οδηγούσαν στο θάνατο κάποιοι άλλοι αν εκείνοι πήγαιναν να χάσουν το καράβι και ήθελαν να μπουν μέσα την τελευταία στιγμή.

Βλέποντας και ξαναβλέποντας το φρικτό βίντεο δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Πραγματικά, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Σαν να του έλεγαν του Αντώνη με τις κινήσεις των χεριών τους και του σώματός τους “φύγε, ρε χριστιανέ, να τελειώνουμε, φύγε, φύγε από μπροστά μας”. Και να που ο Αντώνης βρέθηκε στη θάλασσα και έφυγε για τον άλλο κόσμο από ανθρώπινα χέρια, από τα σπρωξίματα των δύο τύπων.

Μία εικόνα, μία σκηνή αδιανόητη. Να πετάγεται στη θάλασσα άνθρωπος επειδή καθυστέρησε να μπει στο πλοίο, με κίνδυνο να τραυματιστεί σοβαρά, ακόμα και να πνιγεί, νομίζω θα μπορούσε να ήταν μόνο σκηνή σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας, μία σκηνή που δεν θα μπορούσε κανείς να την φανταστεί να εκτυλίσσεται μπροστά του. Ναι, έχουμε δει πολλά σε αυτό τον τόπο, αλλά τουλάχιστον αυτό που έγινε προχθές βράδυ, όχι, δεν το είχαμε ξαναδεί.

Το σπρώξιμο και ο θάνατος του Αντώνη καταγράφει με τρόπο ωμό την γενικότερη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, σε ένα σκηνικό που μάλλον δεν έχει προηγούμενο μεταπολεμικά στη χώρα μας. Το τί επίσης ακούστηκε από δημοσιογραφικά και πολιτικά χείλη χθες και σήμερα είναι επίσης ανατριχιαστικό. 

Τι κοινωνία έχουμε γίνει τελικά; Που βαδίζουμε και τι θα πρέπει να περιμένουμε το επόμενο διάστημα; Αν ο Αντώνης, όπως ο Ζακ, όπως Παύλος, “έφυγαν” με αυτό το τρόπο σε μία δημοκρατική κοινωνία, σε μία “δυτική κοινωνία”, με νόμους, θεσμούς κι άλλες δικλείδες ασφαλείας υποτίθεται, τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε το επόμενο διάστημα;

Η ανθρώπινη ζωή μοιάζει να κοστίζει όλο και λιγότερο κι αυτό δεν είναι πλέον θεωρητικό σχήμα, αλλά μια πραγματικότητα.