Τι μάθαμε στη Βουλή για την υπόθεση Λιγνάδη;

Στην Ολομέλεια της Βουλής μεταφέρθηκε η πολιτική αντιπαράθεση για τους χειρισμούς της κυβέρνησης στην υπόθεση Λιγνάδη.

Η εικόνα είναι λίγο-πολύ ίδια με εκείνη των προηγούμενων ημερών. Ο πρωθυπουργός επανέλαβε την απόλυτη στήριξή του στη Λίνα Μενδώνη, αποποιούμενος κάθε πολιτική ευθύνη. Δικαιολόγησε τους χειρισμούς της υπουργού Πολιτισμού, την χαρακτήρισε «πολύ αποτελεσματική» και «καλή» στο έργο της, και κάπου εκεί τελείωσε η ιστορία χωρίς εκπλήξεις.

Ο ΑλέξηςΤσίπρας άσκησε κριτική στον Πρωθυπουργό για τη στάση του και μίλησε, μεταξύ άλλων, για «προκλητική προσπάθεια συγκάλυψης». Ανάλογη και η κριτική που άσκησε η κα Γεννηματά, μιλώντας για «επιχείρηση πολιτικής εκμετάλλευσης του ελληνικού #MeToo». Σε ανάλογους τόνους και οι κκ. Κουτσούμπας και Βαρουφάκης.

Επί της ουσίας, αυτό που μάθαμε σήμερα είναι πως όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης ανέδειξαν την πολιτική διάσταση του θέματος, όπως αναμενόταν, αλλά κανένα δεν επιχείρησε να αναφερθεί στην κοινωνική του διάσταση.

Για παραπάνω από ένα μήνα η επικαιρότητα κινείται με πρωτοφανή ένταση γύρω από το ζήτημα των αποκαλύψεων σεξουαλικής κακοποίησης και υποθέσεων παιδεραστίας. Ζητήματα που βρίσκονται καλά «βυθισμένα» στην καθημερινότητα, χωρίς να υπάρχει ο ελάχιστος πολιτικός διάλογος για αυτά τα θέματα.

Η Πολιτεία οφείλει να προχωρήσει σε μια σειρά ενεργειών για να θωρακίσει το νομικό πλαίσιο, να διαμορφώσει καμπάνιες ενημέρωσης που θα μείνουν όταν το ζήτημα φύγει από την επικαιρότητα.

Η κύρωση της Συμφωνίας της Κωνσταντινούπολης πρέπει να προχωρήσει, οι μονάδες ψυχολογικής υποστήριξης πρέπει να ενισχυθούν, όπως επίσης πρέπει να ξεκινήσει μια μεγάλη καμπάνια ενημέρωσης και υποστήριξης των θυμάτων, να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο ασφάλειας για τα θύματα, ώστε να μπορούν να καταγγέλλουν χωρίς φόβο τέτοια περιστατικά.

Κρίσιμο είναι, και εδώ χρειάζεται ευρεία πολιτική συναίνεση, να δοθεί και να κερδηθεί μια κοινωνική μάχη απέναντι στα ζητήματα κακοποίησης. Αυτός είναι και ο δυσκολότερος αγώνας για να σπάσουν κατεστημένες νοοτροπίες και στερεότυπα δεκαετιών. Μπορούν όλα τα κόμματα να συμφωνήσουν σε αυτό; Και, κυρίως, μπορεί η κυβέρνηση να αναλάβει πρωτοβουλίες κινήσεων, όταν δεν αναλαμβάνει ούτε καν την ευθύνη για μια λάθος επιλογή προσώπου για το Εθνικό Θέατρο;