Τι θα κάνουμε με τα αυξημένα φαινόμενα αστυνομικής αυθαιρεσίας;

Νομίζω συμφωνούμε όλοι ότι είναι ανησυχητική η ευκολία με την οποία κάποιοι αστυνομικοί βγάζουν το όπλο τους προς πολίτες, ανεξάρτητα αν υπάρχει κάποια καταδίωξη, κάποιο περιστατικό ή ό,τι άλλο. Όπως επίσης συμφωνούμε ότι είναι επίσης ανησυχητική η ευκολία με την οποία «γλιστράνε» αστυνομικοί, με αποτέλεσμα να εκπυρσοκροτεί το όπλο και να πετυχαίνει μάλιστα με τρομερή ακρίβεια τον άνθρωπο που βρίσκεται απέναντι από τον αστυνομικό.

Διαμορφώνεται σταδιακά μία πραγματικότητα θα λέγαμε, όπου ο θάνατος πολίτη, ο θάνατος ανθρώπου από όπλο αστυνομικού καθίσταται ένα γεγονός που κινείται στα όρια της «κανονικότητας», στα όρια -σχεδόν- της απενοχοποίησης και του «τι να κάνουμε βρε αδερφέ, έτυχε, κρίμα…».

Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας που επιχαίρουν, που δεν καταδικάζουν την αστυνομική βία, ζητώντας μάλιστα ακόμα πιο ασύδοτη αστυνομία κι ακόμα περισσότερο αίμα. Ουδείς από τους αυτόκλητους «σερίφηδες» δεν λογοδοτεί, ενώ όλοι τους μιλούν ανερυθρίαστα για «τυχαία» εκπυρσοκρότηση του όπλου, δίνοντας εμμέσως το παράδειγμα και σε άλλους να μην διστάσουν, αν ποτέ έρθει «εκείνη η ώρα».

Την ίδια στιγμή, στο αστυνομικό σώμα πληθαίνουν οι δημοσιευμένες έρευνες που αποκαλύπτουν τη γενναιόδωρη εκλογική στήριξή του προς τους «Σπαρτιάτες», το κόμμα που φέρεται να απολαμβάνει και της στήριξης του Ηλία Κασιδιάρη. Μην απορήσουμε αν αύριο, αν το επόμενο διάστημα, στο πλαίσιο της ακραίας κοινωνικής οπισθοδρόμησης που βιώνουν μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, να δούμε να έρχεται στη Βουλή πρόταση για επαναφορά της εσχάτης των ποινών, της θανατικής ποινής, για να συνετιστούν οι «φτωχοδιάβολοι» αυτού του τόπου, οι απόκληροι που πέφτουν θύματα της αστυνομικής βίας κι αυθαιρεσίας.

Αυτό που συμβαίνει όμως με τα δολοφονικά αστυνομικά πυρά δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Είναι ευρωπαϊκό, είναι αμερικάνικο, είναι διεθνές. Θάνατοι από αστυνομικά πυρά έχουν λάβει χώρα στις ΗΠΑ και στη Γαλλία, και μάλιστα πρόσφατα, με επιλεκτικά στην καταγωγή, το χρώμα και την κοινωνική θέση θύματα. Στις ΗΠΑ έχουμε το κίνημα «Black Lives Matter», που όμως δεν φαίνεται να ασκεί αποτελεσματική πίεση στην εκτελεστική εξουσία, ενώ στην Γαλλία  είχαμε πρόσφατα την δολοφονία του 17χρονου Ναέλ, που προκάλεσε κύμα μαζικών διαμαρτυριών και κύκλο ταραχών στα προάστια μεγάλων αστικών κέντρων.

Και στην Ελλάδα όπως και στο εξωτερικό, η μεγάλη πλειοψηφία των ΜΜΕ αναδεικνύει απλώς τα δελτία Τύπου των αστυνομικών αρχών, με τα περισσότερα κόμματα να προχωρούν σε άκρως υποτονικές δηλώσεις. Κανένα κόμμα δεν έθεσε μετ’επιτάσεως, με τρόπο ξεκάθαρο και σαφή, την ανάγκη να αποτρέπονται τέτοια φαινόμενα αστυνομικής παραβατικότητας. Κανένα κόμμα δεν μίλησε με παρρησία για την ανάγκη να εκπαιδευτούν οι αστυνομικοί που κρατούν όπλο, την ανάγκη είναι αλλάξει η νοοτροπία των αρχών, αλλά και η βούληση των κρατικών οργάνων που διοικούν και εποπτεύουν την ελληνική αστυνομία. Η κοινή γνώμη διαχρονικά δεν έχει πειστεί για τη βούληση αυτή – κι αυτό το βλέπουμε ακόμη και σήμερα με την χλιαρή έως αδιάφορη αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας, έτσι όπως εκφράστηκε κυρίως μέσα από τα social media.

Τι κάνουμε από εδώ και πέρα; Την απάντηση αυτή κανονικά θα έπρεπε να την έχει έτοιμη η κυβέρνηση και να μην τσαλαβουτάει αμήχανα σήμερα σε άνευρες κι αποτελεσματικές κινήσεις κι αποφάσεις. Η ασφάλεια των πολιτών είναι μείζον θέμα κι αν η ανασφάλεια προκύπτει από παραβατική συμπεριφορά των αστυνομικών, δεν θα έχουμε ως κοινωνικό σύνολο να αντιμετωπίσουμε μόνο την εγκληματικότητα, αλλά και την νοοτροπία ενός αστυνομικού σώματος που είναι επικίνδυνη για τη δημόσια ασφάλεια και ειρήνη.