Το ελληνικό καλοκαίρι δεν είναι πια βιώσιμο 

Είναι αρκετά χρόνια που το κόστος των διακοπών και οι απότομες και σκληρές κλιματολογικές αλλαγές έχουν καταστήσει το ελληνικό καλοκαίρι μη βιώσιμο.

Μη βιώσιμο από οικονομική, περιβαλλοντική, κοινωνική αλλά και χωροταξική σκοπιά, όπως επίσης κι από τη σκοπιά της δημόσιας ασφάλειας και της δημόσιας υγείας. Της ψυχικής υγείας και του άγους κι άγχους που φέρει τελικά στην πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας. Τα καλοκαίρια που ρεμβάζαμε κι απολαμβάναμε την αργότητα της ανάπαυλας μας έχει αποχαιρετήσει ανεπιστρεπτί και η νοσταλγία είναι μεγάλη.

Πρέπει όμως να προχωρήσουμε μπροστά και να δώσουμε απαντήσεις στα μεγάλα ζητήματα, στα προβλήματα που γεννά το σύγχρονο “ελληνικό καλοκαίρι”. Ναι, σίγουρα ο τουρισμός δίνει ανάσες στα δημόσια οικονομικά, ένα μεγάλο τμήμα του εργατικού δυναμικά και της επιχειρηματικότητας, μικρής και μεσαίας, στηρίζεται στο καλοκαίρι και τον τουρισμό, ωστόσο το τουριστικό μοντέλο που έχει η χώρα αποκαλύπτει με τρόπο ωμό κι απροκάλυπτο τις μεγάλες παθογένειες της χώρας. 

Αυτός ο “ευλογημένος τόπος”, όπως συνήθιζαν να λένε οι δικοί μας, γονείς και παππούδες, δεν είναι πια τόσο ευλογημένος. Θα πρέπει να αλλάξουν πολλά για να γίνει και πάλι, αν γίνει, ευλογημένος. Από το μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης που θέλουμε, τα ζητήματα εργασιακής φτώχειας κι επισφάλειας, την ανεξέλεγκτη πλέον ακρίβεια, τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης και των μέγα-πυρκαγιών. 

Η Ελλάδα δεν εκσυγχρονίζεται όπως θα ήθελαν οι πολίτες, η κρατική οργάνωση είναι εξόχως προβληματική, ακόμα και οι πλέον υπερ-αισιόδοξες προσεγγίσεις για τη διαχείριση και το όραμα της κυβέρνησης για το “ποια Ελλάδα θέλουμε” απομυθοποιούνται απότομα και γοργά. Ναι, κράτος και κάτοικοι απομάκρυναν με επιτυχία 20.000 τουρίστες στη Ρόδο, το 112 σώζει ζωές, αλλά ο μηχανισμός για την πρόληψη και την καταπολέμηση των πυρκαγιών έδειξε τα όρια και τις δυνατότητες διαχείρισης από την κυβέρνηση. Και τα έδειξε σε όλα τα μέτωπα: Στη Νέα Αγχίαλο, στην Αλεξανδρούπολη, στα νησιά μας. 

Η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης οφείλουν να προτείνουν λύσεις και να καταθέσουν προτάσεις για τον ελληνικό τουρισμό και το μοντέλο που θέλουμε. Γιατί μπορεί σήμερα ο τουρισμός να καλύπτει σε έσοδα γύρω στο 20% του ΑΕΠ, όμως αυτό δεν θα συμβαίνει για πάντα. Και σίγουρα δεν θα συμβαίνει με το σημερινό, στρεβλό μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης, οδηγώντας σε αλυσιδωτές, αρνητικές συνέπειες για την εργασία, της επιχειρηματικότητα και τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας.