Το νεκροταφείο της Μεσογείου που μεγαλώνει διαρκώς

Τα pushbacks είναι μία κανονικότητα, οι κατατρεγμένοι του κόσμου πέφτουν πάνω σε τείχη στον Έβρο, οι αιτούντες άσυλο γίνονται παίγνιο σε χέρια εμπόρων, οι ξεριζωμένοι στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει.

Είναι άλλο θέμα η ασφάλεια και η φύλαξη των συνόρων, θαλασσίων και χερσαίων, ασφάλεια και φύλαξη που είναι απαραίτητες για την έννομη λειτουργία του κράτους και την προστασία των πολιτών της, κι άλλο θέμα η έλλειψη των μίνιμουμ εγγυήσεων για την διάσωση, προστασία και ένταξη ανθρώπων που έρχονται από άλλες κοινωνίες και χώρες και πηγαίνουν προς άλλες κοινωνίες και χώρες.

Τα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου, η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία, έχουν καταστεί τα «μαντρόσκυλα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), θωρακίζοντας τα ευρωπαϊκά σύνορα με τείχη και ενισχυμένο λιμενικό σώμα, ξοδεύοντας πολλά εκατομμύρια ευρώ σε μέσα καταστολής, χωρίς όμως να δείξουν την ανάλογη μέριμνα για την στήριξη του συστήματος υποδοχής και του μηχανισμού ασύλου.

Εκατομμύρια άνθρωποι κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε μέρα και ώρα παίζουν τη ζωή τους κορόνα γράμματα, στοιβαγμένοι σε βάρκες, σε καμιόνια, όπου βρουν, για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο. Υπάρχει η δυνατότητα για ασφαλή περάσματα, για ασφαλείς διόδους, για διακρατική συνεργασία, ωστόσο η ανθρώπινη ζωή σε κάποια μέρη κοστίζει λιγότερο από ό,τι σε άλλα.

Η μεταναστευτική και προσφυγική πολιτική της ΕΕ δεν στηρίζεται σε ανθρωπιστικά κίνητρα, δεν στηρίζεται στις αρχές, τις αξίες και τους νόμους που οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν θεσπίσει σε κείμενά τους. Αντίθετα, στηρίζεται σε μηχανισμούς εκμετάλλευσης ανθρώπων από άνθρωπο, σε μηχανισμούς που δεν προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή, αλλά την αντιλαμβάνονται ως εμπόρευμα.

Εδώ και πολλά χρόνια, πριν και μετά την προσφυγική κρίση στη Συρία, αναπτύσσεται μία συστηματική επιχείρηση αποκτήνωσης και σχετικοποίησης της ανθρώπινης ζωής. Σε αυτή την επιχείρηση συμμετέχουν πολλοί και διαφορετικοί δρώντες, με τους πολίτες να παρακολουθούν μία σκηνοθετημένη παράσταση όπου πολιτικοί και κρατικά υπεύθυνοι μετά τα ναυάγια και τις τραγωδίες δήθεν κόπτονται για τους φτωχοδιάβολους αυτού του κόσμου, κηρύσσοντας εθνικό πένθος, όταν στην πραγματικότητα είναι οι ίδιοι που έχουν συμβάλλει συστηματικά σε αυτό το διαρκές έγκλημα.

Πως θα προχωρήσουμε μπροστά ως κοινωνία, ως ευρωπαϊκή κοινωνία, πως θα έχουμε συλλογική πρόοδο, αν δεν διαφυλάττουμε το δικαίωμα των ανθρώπων σε μία καλύτερη κι ασφαλέστερη ζωή;

Μονάχα να αναλογιστούμε ότι στη θέση των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς. Θα μπορούσαμε να ήμασταν πρόσφυγες και μετανάστες, όπως ήταν οι παππούδες μας, όπως ήταν φίλοι μας, όπως ήταν και είναι δικοί μας άνθρωποι. Αρκεί όμως αυτό για να κατανοήσουμε το φαινόμενο της μετανάστευσης και της προσφυγιάς; Ή η αποκτήνωσή μας έχει φτάσει σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή;