Δανείζομαι τον τίτλο από τη φίλη μου Φαίη Τζανετουλάκου, εμπνευσμένο από τον Μανό Χατζηδάκι και το «βαλς των χαμένων ονείρων» (παρεπιπτόντως ας το ακούσουμε εδώ άλλη μια φορά γιατί είναι μαγικό). Νομίζω λοιπόν ότι ο τίτλος της Φαίης ταιριάζει γάντι στις σημερινές εικόνες ντροπής από την κακοκαιρία με τον ευφάνταστο τίτλο «Μπάλος» ή «Μπάλλος» με δύο -λ.
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς. Να γελάσει νευρικά ή να βάλει τα κλάματα; Πρόκειται για το απόλυτο «επιτελικό» μπάχαλο, για μηδενική προετοιμασία των κρατικών υπηρεσιών. Για μια κακοκαιρία που είχε προβλεφθεί εδώ και μέρες, με τους κκ. Μπακογιάννη και Πατούλη να δηλώνουν «πανέτοιμοι» κι ότι έχουν πάρει τα «κατάλληλα μέτρα».
Η εικόνα της γέφυρας των θρανίων για να απεγκλωβιστούν οι μαθητές στη Νέα Φιλαδέλφεια, οι πλημμυρισμένοι δρόμοι και τα πλημμυρισμένα σπίτια, οι κατεστραμμένες υποδομές, η υπερχείλιση των μπαζωμένων ποταμών της πόλης, του Κηφισού και του Ιλισού, προκαλούν θλίψη κι οργή. Μια εικόνα διάλυσης, που έρχεται να προστεθεί στις πρόσφατες εικόνες και μνήμες των απέραντων, καμένων εκτάσεων στην Εύβοια και την υπόλοιπη Ελλάδα. Τα ρέματα δεν έχουν καθαριστεί, τα αντιπλημμυρικά έργα δεν έχουν προχωρήσει, με έτοιμες χρηματοδοτήσεις να έχουν «βαλτώσει» στα «γρανάζια» του γραφειοκρατικού μηχανισμού και των ημετέρων. Δύο χρόνια αφασίας και προχειρότητας, «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε», με μοναδική έμφαση να δίνεται σε επικοινωνιακές φιέστες. Μια εικόνα παραίτησης και ήττας.
Πόσες και πόσες εξαγγελίες έμειναν στα χαρτιά το 2019, το 2020 και το 2021. Κι ακόμα είμαστε στην αρχή του φθινοπώρου. Οι καταστροφές είναι μεγάλες, όπως κι αυτές που θα έρθουν. Απλά, λοιπόν, τα πράγματα για κυβέρνηση και τοπική αυτοδιοίκηση: Ή προχωρούν άμεσα τα έργα κι ανοίγουμε δρόμους για τα ποτάμια ή το νερό έρχεται και τα «σαρώνει» όλα. Διαφορετικά θα ζούμε με το 112 και θα κάνουμε κάθε φορά το σταυρό μας.
