Τώρα με τις υποκλοπές θα «ξεχάσουμε» την ακρίβεια;

Πολλά μαζεμένα έχουν πέσει στην ελληνική δικαιοσύνη το τελευταίο διάστημα. Από τη δίκη Λιγνάδη, τον ναζιστικό χαιρετισμό του Kώστα Πλεύρη στην αίθουσα του δικαστηρίου και τη δίκη της Χρυσής Αυγής, την τραγωδία στο Μάτι, την υπόθεση της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου. Εδώ και τέσσερις μήνες, από τον περασμένο Αύγουστο, έχουμε και το σκάνδαλο των υποκλοπών, για το οποίο έχουμε συνεχώς νέες αποκαλύψεις.

Αμήχανη, σαστισμένη και βραδυπορούσα, η ελληνική δικαιοσύνη δέχεται πιέσεις να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αλλά δεν μπορεί να τα καταφέρει. «Δυσκολεύεται» να ρίξει φως σε όλες τις παραπάνω υποθέσεις (και σε πολλές άλλες, για να είμαστε ακριβείς), όπως δυσκολεύεται το πολιτικό προσωπικό της χώρας να δώσει απαντήσεις στα προβλήματα της χώρας. Η κυβέρνηση παραπέει, βουτηγμένη σε σκάνδαλα κι αναξιοπιστία, όμως η αντιπολίτευση δεν φαίνεται ικανή να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, όπως το απαιτεί η κρισιμότητα των συνθηκών. Ζούμε σε μία πολύ σύνθετη «στροφή» της ιστορίας μας για τα δικαιώματα, τους θεσμούς, την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας που διψά για αλλαγή και μία διαφορετική πορεία, εξαντλημένη από μία δεκαετία και πλέον ταλαιπωρίας, διαψεύσεων και κρίσεων, αλλά δεν έχει βρει τον οδηγό της, το πρόσωπο που θα την εμπνεύσει για να περάσει απέναντι με ασφάλεια και προοπτική, να διεκδικήσει μέσα από την κάλπη ένα καλύτερο αύριο.

Το ζήτημα δεν είναι μόνο να βρεθεί ο θεσμικός τρόπος για να πέσει ο Μητσοτάκης. Αν το ίδιο του το κόμμα το θελήσει, μία τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να προκύψει το επόμενο διάστημα. Το ζήτημα είναι, πρωτίστως, αν μπορεί μία νέα κυβέρνηση να σηκώσει το βάρος όσων αφήνει πίσω της η σημερινή κυβέρνηση. Μία κυβέρνηση που να θέλει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις συνέπειες της καταστροφικής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Μία κυβέρνηση που δεν θα έρθει απλά να «διαχειριστεί» μία κατάσταση, να μπαλώσει για λίγο κάποια πραγματάκια, αλλά να φέρει τομές και αλλαγές σε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, θεσμικό, αλλά και πολιτισμικό επίπεδο. Βάλαμε πολλά, ε; Κι όμως, είναι τέτοια η εξαχρείωση σε όλους τους τομείς της πολιτικής ζωής, που χρειάζεται για ακόμη μία φορά στη σύντομη ιστορία αυτού του κράτους ένα αποτελεσματικό «ξεκαθάρισμα».

Πριν μία εβδομάδα, οι υποκλοπές είχαν «ξεχαστεί» από τα συστημικά ΜΜΕ. Τώρα επανέρχονται με ορμή στην επιφάνεια, για να μπει η ακρίβεια σε δεύτερη μοίρα. Μπαίνει όμως ένα θέμα, ένα τέτοιο γιγαντιαίο θέμα σε δεύτερη μοίρα, όταν ταλαιπωρεί καθημερινά εκατομμύρια πολίτες; Είναι δυνατόν, με μιντιακούς και πολιτικούς τακτικισμούς, να «θάβεται» ένα θέμα που μας «καίει» τόσο πολύ, που ρυθμίζει τη ζωή μας για τόσο μεγάλο διάστημα;

Η απάντηση είναι «όχι». Και είναι σημαντικό τα κόμματα να το έχουν ψηλά στην ατζέντα, γιατί εκεί ακριβώς «κρύβεται» η πραγματικότητα. Τόσο η κοινωνική πραγματικότητα, όσο και η πραγματικότητα της κάλπης.