Από τον Γιάννη στον Σαϊντού μια εθνικιστική Ελλάδα δρόμος

Ο Γιάννης και ο Σαϊντού, δυο παιδιά με όνειρα, ελπίδα και αγάπη. Όχι μόνο αυτοί, πολλά παιδιά μεταναστών, προσφύγων κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Μεγαλώνουν στην Ελλάδα, μαθαίνουν ελληνικά, πηγαίνουν σε ελληνικό σχολείο, αγαπούν τους συμμαθητές τους, την κοινωνία και τη χώρα.

Για να τους αναγνωρίσει η χώρα όμως ως ισότιμα μέλη και να τους δώσει ευκαιρίες που αξίζουν, πρέπει είτε να αποδειχθούν αστέρια του μπάσκετ, είτε να ξεσηκωθεί μια ολόκληρη κοινωνία ως τείχος αλληλεγγύης, για να τους προστατεύσει από τα αδηφάγα όρνια του εθνικισμού.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πριν αναδειχθεί σε αστέρι του μπάσκετ που κάνει τη χώρα υπερήφανη στο εξωτερικό, αντιμετωπιζόταν από την πλειοψηφία ως απλά «ένα μαύρο παιδί από τα Σεπόλια» και για τον οχετό της ακροδεξιάς, ήταν ανεπιθύμητος.

Ο Γιάννης γεννήθηκε στην Ελλάδα, μεγάλωσε στην Ελλάδα κι όμως «Υπηκοότητα: Αλλοδαπός», έγραφε το απολυτήριό του από το γυμνάσιο. Έπρεπε να τον επιλέξουν από το NBA για να κινηθεί το σύστημα και επιτέλους να του αναγνωρίσει ελληνική ιθαγένεια.

Τώρα, με αγκαλιά την ίδια σημαία, διαφημίζει την Ελλάδα παντού, μια Ελλάδα που όχι μόνο δεν του έδωσε ευκαιρίες, αλλά ουκ ολίγες φορές του φέρθηκε απάνθρωπα.

Ο Σαϊντού

Η ιστορία του Σαϊντού δεν έχει μεγάλες διαφορές από αυτή του Γιάννη.

Ένας πρόσφυγας, που ενοχλεί τους ακροδεξιούς και πρέπει να απελαθεί.Ο νεαρός πρόσφυγας από τη Γουινέα, ήρθε στην Ελλάδα ως ασυνόδευτος ανήλικος, άρχισε να φοιτά στο 1ο Λύκειο του Αγίου Δημητρίου και αγαπήθηκε από την τοπική κοινωνία, που τον αγκάλιασε.

Το σύστημα θυμήθηκε να κινηθεί κατόπιν εορτής για να τον στηρίξει αφού πρώτα γιγαντώθηκε η αλληλεγγύη από τους συμμαθητές, τους καθηγητές και την κοινωνία. Και φυσικά με το επιχείρημα πως είναι “αριστούχος”. Λες και ένας βαθμός καθορίζει την ανθρώπινη αξία.

Πάντα με τον Γιάννη από τα Σεπόλια και τον πρόσφυγα Σαϊντού από τη Γουινέα!