Δ. Χρυσικού: Ο καρκίνος δεν μου στέρησε τη μήτρα και τις ωοθήκες αλλά τη ξεγνοιασιά στη σχέση μου με τον χρόνο
«Κι αν πρέπει να σκεφτώ τι πραγματικά μου στέρησε ο καρκίνος, δεν είναι η μήτρα και οι ωοθήκες αλλά η ξεγνοιασιά στη σχέση μου με τον χρόνο»
Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου, η αγαπημένοι ηθοποιός Δώρα Χρυσικού έγραψε ένα καθηλωτικό κείμενο στο οποίο μοιράζεται την προσωπική της εμπειρία και το βίωμά της από τη νόσηση από καρκίνο.
Όπως τονίζει η ίδια, «ο καρκίνος αλλάζει πέρα από το σώμα σου, και την νοητική σου κατάσταση. Γιατί προκαλεί τις βεβαιότητες που συνυφαίνονται και συνυπάρχουν με τη νιότη, αυτό το άτρωτο που ένας νέος και υγιής άνθρωπος φέρει ως συμπεριφορά και παρουσία. Και το σημαντικότερο: ενσταλάζει στο υποκείμενο που νοσεί τον φόβο. Τον φόβο του θανάτου, που ίσως όλοι οι άνθρωποι έχουμε σε κάποιο βαθμό, αλλά που με την νόσο , γίνεται αίφνης πολύ πραγματικός και ορατός. Ο φόβος σε ρουφάει, σε αποδυναμώνει, σε ακινητοποιεί. Και πολιορκεί κάθε φορά, σε κάθε επανέλεγχο που κάνεις, για κάποια πιθανή υποτροπή. Είναι σαν να μην είσαι ποτέ ασφαλής, σαν να έχασες ανεπιστρεπτί ένα κομμάτι ανεμελιάς και ελαφράδας. Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση και η μεγαλύτερη μάχη, αυτή με τον φόβο, να μην τον αφήσω να με καταπιεί να μην εκχωρήσω στο φόβο τόσο μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου ώστε να καταλάβει όλη την ύπαρξη μου».
Παράλληλα, η αγαπημένη ηθοποιός που δεν διστάζει να μιλά ανοιχτά για τόσο σύνθετα και προσωπικά ζητήματα, αναφέρει ότι ο φόβος παραμένει: «Προσωπικά παλεύω συνεχώς με τον φόβο, ακόμα και σήμερα που υποτίθεται πως έχω αφήσει τον καρκίνο πίσω μου· κι άλλες φορές νικάω εγώ άλλες όμως νικάει ο φόβος. Κάποιες στιγμές με κυριεύει, τις περισσότερες όμως του επιβάλλομαι.Εκπαίδευσα τον εαυτό μου γι’ αυτό, το πάλεψα πολύ και το παλεύω. Γιατί είναι μια διαρκής διαδικασία αυτή με τον φόβο που δεν έχει ούτε τέλος ούτε τέρμα. Φοβάμαι κάθε φορά που κάνω εξετάσεις, κάθε φορά και λιγότερο όμως· παρόλο που αυτό είναι κάτι που το έχω πάρει απόφαση · οτί δηλαδή για την υπόλοιπη ζωή μου θα εξετάζομαι τακτικά. Και κάθε φορά που παίρνω καλά αποτελέσματα παίρνω και μια βαθιά ανάσα, μια παράταση. Έχω συνειδητοποιήσει πλήρως πως η ζωή μου άλλαξε ριζικά, το βλέπω στην ουλή που έχω στο σώμα μου, το νιώθω κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος χάνει τη μάχη με την ασθένεια, κι εκεί που ο καρκίνος ήταν απλώς μια πληροφορία , μια είδηση, τώρα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης μου , της προσωπικής μου ιστορίας».
Όμως, όπως επισημαίνει η Δ. Χρυσικού, δεν επέτρεψε στον καρκίνο να πάρει περισσότερα από αυτά που του αναλογούν: «Προσπάθησα να διαφυλάξω εμένα, την ουσία αυτού που ήμουν · γιατί ήμουν και είμαι περισσότερα από τις ωοθήκες και τη μήτρα μου. Είμαι γυναίκα, κόρη, σύντροφος, αδερφή, φίλη, εργαζόμενη, καλλιτέχνης και ολα αυτά είναι ταυτοτικά της ύπαρξης μου, πολύ περισσότερο από τα 5 όργανα που μου αφαιρέθηκαν κατά την επέμβαση. Κι αν πρέπει να σκεφτώ τι πραγματικά μου στέρησε ο καρκίνος, δεν είναι η μήτρα και οι ωοθήκες αλλά η ξεγνοιασιά στη σχέση μου με τον χρόνο. Η συνειδητότητα του εύθραυστου και του αιφνίδιου. Μου πήρε την ικανότητα να μπορώ να κάνω μεγαλεπίβολα και μακροπρόθεσμα όνειρα και σχέδια».
