Η ελληνική κοινωνία οφείλει να αποδεικνύει ότι είναι μια κοινωνία ισότητας, ενσωμάτωσης, ένταξης, και αποδοχής της διαφορετικότητας, όπου και εάν αυτή εδράζεται.
Κείμενο του Πάνου Κωδωνά στο News247
Η ελληνική πολιτεία, από την άλλη, οφείλει να νομοθετεί και να εφαρμόζει νομοθετικό πλαίσιο τέτοιο ώστε όλα τα μέλη της κοινωνίας να αισθάνονται και να είναι προστατευμένα από οποιαδήποτε μορφή διάκρισης.
Η πολιτεία είναι εκείνη που διασφαλίζει τη λειτουργία των θεσμών και η δημιουργία δράσεων και πολιτικών που έχουν ως στόχο να “διαλυθεί” κάθε ρατσιστική αντίληψη και ρητορική μίσους μοιάζει καθοριστικής σημασίας.
Από τη χρονιά που περνά, κανείς δεν μπορεί να νιώθει χαρά και ικανοποίηση, όσον αφορά τα βήματα που έγιναν σχετικά με την κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων.
Οι ομοφοβικές επιθέσεις κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων εξακολούθησαν να είναι πολλές, ενώ ο ρατσισμός και οι αποκλεισμοί κατά μειονοτήτων δεν υποχώρησαν ούτε αυτή τη χρονιά.
Την ίδια ώρα, τα ποσοστά βίας και δολοφονιών κατά γυναικών ήταν για ακόμη μια χρονιά αποκαρδιωτικά.
Η έμφυλη βία είναι εδώ. Τρομάζει, ματώνει και σκοτώνει
Το “καρκίνωμα” της βίας απέναντι στις γυναίκες, δεν ιάθηκε τη χρονιά που πέρασε. Η πολιτεία αποτυγχάνει να περιορίσει ή και να σταματήσει τις δολοφονίες κατά γυναικών. Κάτι που θα μπορούσε να είχε γίνει με έγκαιρη παρέμβαση και λήψη μέτρων.
Οι δολοφονίες που σχετίζονται με το φύλο, αυτή η βάναυση και ακραία εκδήλωση βίας κατά των θηλυκοτήτων είχαν -δυστυχώς- μια θλιβερή θέση στην ελληνική κοινωνία και το 2022.
Στη χώρα, τη χρονιά που φεύγει, μετράγαμε ξανά τις αδερφές μας που χάθηκαν από χέρια ανδρών. Στην Ελλάδα του 2022 και παρά τον πρωτοφανή αριθμό δολοφονιών γυναικών, μόνο και μόνο λόγω του φύλου τους, η συζήτηση για το αν πρόκειται για γυναικοκτονίες ή ανθρωποκτονίες καλά κρατεί.
Η αναγνώριση και ένταξη του όρου “γυναικοκτονία” στο ελληνικό δικαιικό σύστημα είναι ζωτικής σημασίας. Το ζήτημα της νομικής αναγνώρισης του όρου είναι παραπάνω από αναγκαίο και η παρούσα κυβέρνηση αρνείται να αντικρίσει την πραγματικότητα, αφού δεν έχει προχωρήσει σε καμία απόλυτως σχετική αλλαγή, παρά τις δεκάδες γυναικοκτονίες που σοκαρούν την κοινή γνώμη και προκαλούν ανείπωτο πόνο.
Η κοινωνία πνίγεται από τη βία της πατριαρχίας. Η επίλυση ενός κοινωνικού φαινομένου, όπως αυτού της έμφυλης βίας δεν μπορεί να επαφίεται μόνο στις πρωτοβουλίες πολιτών, οι οποίοι ζητούν να ληφθούν άμεσα τα κατάλληλα μέτρα. Αυτό δεν είναι αρκετό. Για να σταματήσει αυτή η τραγωδία κατά των θηλυκότητων, χρειάζονται δομικές αλλαγές, που μόνο η πολιτεία θα μπορούσε να κάνει. Και θα πρέπει να κάνει άμεσα.
Σχεδόν καμία βελτίωση για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα
Στα θετικά για τη φετινή χρονιά, το γεγονός ότι τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα μπορούν πλέον να γίνονται αιμοδότες, μια απόφαση αρκετά σημαντική. Ωστόσο, αυτό είναι ένα μικρό μόνο βήμα και ο δρόμος για την ισότητα όλων μας είναι ακόμη μακρύς.
Στην Ελλάδα τα ομόφυλα ζευγάρια έχουν τη δυνατότητα να συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης, όμως δεν έχουν το δικαίωμα στην τέλεση πολιτικού ή θρησκευτικού γάμου.Μια κυβέρνηση η οποία φαίνεται πως -παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες για ένταξη των ΛΟΑΤΚΙ+ ζητημάτων στην ατζέντα-, επί τρία και πλέον χρόνια αδιαφορεί για τα νομικά κενά, δείχνοντας το χειρότερο πρόσωπό της στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.
Η εγκληματική πρακτική των θεραπειών μετατροπής απαγορεύτηκε φέτος στην Ελλάδα, ωστόσο στον συγκεκριμένο νόμο, ενώ υπάρχουν θετικά σημεία, εντούτοις υπάρχουν και αρκετές ελλείψεις, με κυρίαρχη την τροπολογία που αναφέρει ότι επιτρέπονται τέτοιου είδους ψευδοθεραπείες, εφόσον εξασφαλιστεί η ρητή συναίνεση των ενήλικων ατόμων.
Απροστάτευτα παραμένουν και τα intersex άτομα σε εγκληματικές διαδικασίες “κανονικοποίησης”. Στη χώρα μας, οι ακτιβιστές και οργανισμοί για τα δικαιώματα των intersex υποστηρίζουν ότι οι “κανονικοποιητικές” χειρουργικές επεμβάσεις ή παρεμβάσεις πριν το άτομο είναι αρκετά μεγάλο ώστε να λάβει το ίδιο μια ενημερωμένη απόφαση, αποτελούν εγκληματικές ενέργειες. Οι “κανονικοποιητικές” επεμβάσεις σε intersex άτομα είναι γεγονός και αποτελούν πρακτική που υποστηρίζεται -δυστυχώς- από πολλά μέλη του επιστημονικού χώρου, με αποτέλεσμα τα άτομα αυτά να υφίστανται ψυχολογική βλάβη από τις παραβιαστικές και οδυνηρές παρεμβάσεις, οι οποίες είναι συχνά ανεπανόρθωτες.
Η ψυχολογική βλάβη από τις παραβιαστικές και συχνά οδυνηρές παρεμβάσεις σε νεαρή ηλικία τεκμηριώνεται επίσης ευρύτατα από τους intersex ανθρώπους που έχουν υποστεί τέτοιες παρεμβάσεις.
Την ίδια ώρα, τα ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά υποφέρουν στο ελληνικό σχολείο, καθώς πέφτουν θύματα μπούλινγκ, λόγω της σεξουαλικότητάς τους ή της ταυτότητας ή και των χαρακτηριστικών φύλου τους.
Τα ΛΟΑΤΚΙ+ και ιδιαίτερα τα τρανς πρόσωπα στην Ελλάδα συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν ένα ευρύ φάσμα στερεοτύπων, προκαταλήψεων, παρενοχλήσεων, διακρίσεων και βίας, καθώς και περιορισμένη πρόσβαση στην εργασία, στην κοινωνική πρόνοια, στην ασφάλιση, στην υγειονομική περίθαλψη και στην εκπαίδευση, εκτός από την ευρεία ρητορική μίσους και τη βία που αντιμετωπίζουν τόσο στην ιδιωτική και όσο και στη δημόσια σφαίρα.
Μια κοινωνία που βρωμά ρατσισμό και μισαλλοδοξία
Ρατσιστικά περιστατικά, ρητορική μίσους και cyber bullying (στο οποίο η Ελλάδα είναι στην κορυφή της ΕΕ), δεν έλειψαν για άλλη μια χρονιά. Και για ακόμη μια φορά, η πολιτεία είναι απούσα, όσον αφορά τη λήψη απαραίτητων μέτρων, τόσο για την πρόληψη φαινομένων, όσο και για την προστασία των θυμάτων.
Μόλις πριν λίγες ημέρες, θρηνήσαμε τον θάνατο του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη, ο οποίος έπεσε νεκρός από σφαίρα αστυνομικού. Η κοινωνία ζητά δικαιοσύνη για αυτό το ειδεχθές έγκλημα, που δεν είναι τυχαίο και μεμονωμένο.
Στην Ελλάδα η αύξηση των φαινομένων ρατσιστικής βίας, διακρίσεων και μισαλλοδοξίας είναι τεράστια. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας, σε πρόσφατη έκθεσή της, εγείρει ανησυχίες για την ανισότητα και τον ρατσισμό στις εφαρμοζόμενες πολιτικές της Ελλάδας.
Συγκεκριμένα, ο Έλληνας Συνήγορος του Πολίτη δεν έχει ακόμα το δικαίωμα να εκπροσωπεί νομικά τα θύματα συμπεριφοράς μίσους ούτε να φέρει υποθέσεις έμπροσθεν δικαστηρίων. Επιπλέον, παρόλο το σχετικό Εθνικό Σχέδιο Δράσης τα παιδιά της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ+ εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν μισαλλόδοξες και διακριτικές συμπεριφορές στο σχολείο, όχι μονάχα από άλλα παιδιά αλλά και από καθηγητές.
Η Επιτροπή στην έκθεσή της καταλήγει σε ένα σύνολο Συστάσεων απευθυνόμενων στις εθνικές αρχές, τονίζοντας πως είναι μείζονος σημασίας: Να δοθούν νομικές εξουσίες στον Συνήγορο του Πολίτη ως amicus curiae ενώπιον δικαστηρίων. Να αναληφθεί δράση για τον περιορισμό των μη αναγκαίων ιατρικών χειρουργικών παρεμβάσεων για τα νέα άτομα και να αναπτυχθούν κατευθυντήριες γραμμές και διαδικασία εκπαίδευσης των επαγγελματιών σχετικά με τα ίσα δικαιώματα των διεμφυλικών. Να συσταθεί ένα ολοκληρωμένο σύστημα επίβλεψης για την ρητορική μίσους σε συνδυασμό με σχετικές δημόσιες εκστρατείες.
Ακόμη, καθοριστικής σημασίας είναι να εξασφαλιστεί ότι οι Ρομά δεν αντιμετωπίζονται ανισότιμα και δη στον τομέα της εύρεσης διαμονής. Ακόμη, να διασταυρωθεί ότι όλες οι ΜΚΟ μπορούν να προσφέρουν κατάλληλες παροχές στους μετανάστες, κατά την καταγραφή των στοιχείων τους. Τέλος, να ληφθούν αποφασιστικά μέτρα για την αποτελεσματικότερη εξιχνίαση επιθετικών συμπεριφορών που έχουν τη ρίζα τους στη διάκριση κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ και όπου είναι δυνατόν, να προβλεφθούν κυρώσεις κατά των θυτών.
Τα εργαζόμενα στο σεξ άτομα βιώνουν συνθήκες ακραίας φτώχειας και βίας
Η εργασία στο σεξ είναι εργασία και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ωστόσο, λόγω περιοριστικού νομικού πλαισίου που ισχύει στην Ελλάδα για την εργασία στο σεξ, για πολλά από τα άτομα που εργάζονται στο σεξ δεν αναγνωρίζεται ως νόμιμη η εργασία τους.
Για τα άτομα που εργάζονται σε κλειστούς χώρους (οίκους ανοχής ή στούντιο), ένα μέρος αυτών αναγνωρίζεται. Ωστόσο, υπάρχουν άτομα που εργάζονται σε ανοικτούς χώρους ή με άλλον τρόπο, και σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι περισσότερες τρανς γυναίκες που λόγω των αποκλεισμών που βιώνουν στον χώρο της εργασίας, εργάζονται στο σεξ προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν. Αυτά τα πρόσωπα δεν έχουν δικαίωμα σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σύνταξη και ουσιαστικά είναι “αόρατα”.
Η ζωή των sex workers στην Ελλάδα είναι ένας αγώνας μαρτυρικός. Διεθνείς Οργανισμοί για τα δικαιώματα των εργαζόμενων στο σεξ, όπως η ICRSE (Διεθνής Επιτροπή για τα Δικαιώματα των Εργαζομένων στο σεξ στην Ευρώπη) καλούν τις κυβερνήσεις να εξασφαλίσουν κοινωνική προστασία για τις εργαζόμενες και εργαζόμενους στο σεξ, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν συνέβη ούτε και αυτή τη χρονιά στη χώρα μας.
