Κάποιοι επέλεξαν να «αγιάσουν» τα νερά με αλληλεγγύη

Ο αγιασμός των υδάτων την ημέρα των Θεοφανείων αποτελεί μια ακόμη αφορμή για εύκολη ψηφοθηρική προβολή, με όχημα την πίστη.

Για άλλους όμως, τα νερά δεν αγιάζονται μόνο μια μέρα, υπό τα φλας των φωτογράφων και τις κάμερες των τηλεοπτικών σταθμών.

Αγιάζονται κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη. Κάθε φορά που άνθρωποι ρισκάρουν την ζωή τη δική τους και των παιδιών τους μπαίνοντας σε σαπιοκάραβα και βάρκες για να διασχίσουν θάλασσες με την ελπίδα να βρουν κάτι καλύτερο.

Κάθε τέτοια φορά λοιπόν, υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να αγιάσουν τα νερά με αλληλεγγύη και να τείνουν το χέρι τους σε ανθρώπους ξεριζωμένους, πεινασμένους, εξαθλιωμένους.

Κόντρα στο σκοτάδι όσων σπέρνουν τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, εκείνοι μας φέρνουν το φως.

Ντόπιοι, διασώστες, αλληλέγγυοι, όλοι όσοι αψηφούν την στοχοποίηση και τις χυδαίες επιθέσεις από διάφορους πιστούς, που διαλέγουν να μην πιστέψουν στην συμπόνοια και την αλληλοβοήθεια, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά.

Ένας από τους ανθρώπους αυτούς, ήταν και ο φωτογράφος Γιάννης Μπεχράκης που έγινε η φωνή όσων δεν έχουν φωνή.

Αν και η δουλειά του ήταν να αποτυπώσει με τον φακό του όλα όσα συνέβαιναν ώστε «κανείς να μην μπορεί να πει “δε γνώριζα”», ο ίδιος κάποια στιγμή άφησε την κάμερά του και έτρεξε στην θάλασσα για να σώσει ένα μικρό προσφυγόπουλο.

Γιατί εντέλει τα νερά αγιάζονται με αλληλεγγύη, κάθε φορά που κάποιος απλώνει το χέρι του για να βοηθήσει έναν συνάνθρωπό του. Κι αυτή την σπουδαία κίνηση δεν μπορεί να την αποτυπώσει επαρκώς καμία φωτογραφία.