Στη συνέντευξή του στην εκπομπή “Δύο στις 10”, ο γνωστός συγγραφέας Πέτρος Χατζόπουλος, γνωστός ως Αύγουστος Κορτώ, έκανε μια ανοιχτή και αφοπλιστική εξομολόγηση για τα διάφορα στάδια της ζωής του, από τη δύσκολη εφηβεία του στη Θεσσαλονίκη έως τα ελεύθερα χρόνια του στην Αθήνα, καθώς και την τελετή του πολιτικού γάμου του.
Αναφερόμενος στην περίοδο της εφηβείας του στη Θεσσαλονίκη, ο Αύγουστος Κορτώ περιέγραψε μια περίοδο που χαρακτήρισε μοναχική και πικραμένη. Ανέφερε επίσης τον φόβο που υπήρχε για την αποδοχή της διαφορετικότητας, αναφέροντας τα λίγα γκέι μπαρ που υπήρχαν τότε στην πόλη και τη δυσκολία που αντιμετώπιζαν οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι να αποδεχτούν τον εαυτό τους.
Για τα ελεύθερα χρόνια του στην Αθήνα, ανέφερε: “Στην Αθήνα άρχισα να ζω ελεύθερα γιατί ήμουν άγνωστος μεταξύ αγνώστων, αλλά αποζητούσα τη σαρκική επαφή από πολύ νωρίς. Στα 4-5 ήξερα πολύ καλά ότι αυτό που με τραβούσε ήταν το αγορίστικο σώμα. Μέσα μου σε ό,τι αφορούσε την επιθυμία και τη συναίσθηση αυτής, ήμουν απόλυτα ελεύθερος. Δεν υπήρχε περίπτωση να παραμυθιάσω τον εαυτό μου ότι θα μάθω να ελκύομαι από γυναίκες γιατί ήταν αδύνατο. Ήταν σαν να έλεγα ότι θα μάθω γραμμική Α’. Δεν γίνεται. Από εκεί και πέρα η ελευθερία κατακτήθηκε σταδιακά και όπως πάντα, δανείζομαι αυτή την πολύ ωραία φράση από μία ταινία ότι ‘η ελευθερία που κατακτιέται με τη γροθιά’”, είπε ο Αύγουστος Κορτώ.
Όταν ρωτήθηκε σε ποιο σημείο της ζωής του έδωσε εκείνος τη “γροθιά” ο συγγραφέας αναφέρθηκε στον σύζυγό του, Τάσο μιλώντας για τη λεκτική βία που έχουν υποστεί, “γιατί ποστάραμε φωτογραφίες μαζί, ως ζευγάρι. Φοβερό έτσι; Δύο 25αρηδες που ανεβάζουν μια φωτογραφία που είναι αγκαλιασμένοι. ‘Σκανδαλώδες, προκλητικό‘! Ειλικρινά απορώ, μέχρι το 2014 κανένας άλλος Έλληνας ομοφυλόφιλος δεν είχε αναφερθεί στον σύντροφό του με τις τρεις… συνταρακτικές λέξεις ‘ο άντρας μου’; Ήμαστα 10 χρόνια μαζί, φυσικά ήταν ο άντρας μου και ήμουν ο άντρας του”.
Έπειτα προσέθεσε: “Επέζησα μετά την αυτοκτονία της, πάλεψα με τη διπολική διαταραχή. Η αυτοκτονία, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά ταμπού, θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως το ακραίο σύμπτωμα μιας πολύ σοβαρής νόσου. Γι’ αυτό και εγώ μετά την απόπειρα, όταν πέρασαν 3 μέρες και κάπως συνήλθα, νοσηλεύτηκα στο Αιγινήτειο. Κανένας άνθρωπος δεν βλέπει ως λύτρωση το ψυχιατρείο. Οι περισσότεροι το φοβούνται περισσότερο από τη φυλακή. Θα προτιμούσαν να μπουν δυο μήνες στον Κορυδαλλό. Πήρα τα χάπια στο καθιστικό, πήγα στην πόρτα στης κρεβατοκάμαρας, κάθισα στην άκρη του κρεβατιού και εκείνη τη στιγμή θυμάμαι να λέω ότι ‘αυτό που έκανε η Κατερίνα σε εμένα, δεν θα το κάνω εγώ στον Τάσο’. Δεν θα ξυπνήσει να με βρει νεκρό δίπλα του. Αυτή τη στιγμή αυτό που επείγει είναι να ζήσω για τον Τάσο και εκεί είναι που έτρεξα και πήρα το 166″.
Τέλος, αναφερόμενος και στον γάμο του είπε: “Τον ένιωθα σύζυγό μου από πολύ νωρίς! Κολλήσαμε αμέσως όταν ήμασταν παιδάκια. Τη βέρα δεν την έχω συνηθίσει ακόμα, μου φαίνεται σαν να ονειρεύομαι. Ήθελα να τον παντρευτώ ίσως και από το πρώτο βράδυ που τον γνώρισα” και προσέθεσε: “Δεν ξέρω αν είμαι αρκετά γενναίος και ανιδιοτελής για να γίνω πατέρας. Ο τρόμος μου είναι ένα παιδί που με λατρεύει, που είμαι ο κόσμος του, να με δει κομματιασμένο“.
