«Λέω “όχι” σαν να περιμένω το βράδυ που θα δω το παιδί και θα του πω δεν πέθανες»
Συγκλονίζει ο συγγραφέας, Αύγουστος Κορτώ για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου: «Κάποια πένθη δεν καταλήγουν ποτέ στην αποδοχή»
Πριν 13 χρόνια, η ελληνική κοινωνία συγκλονίστηκε από τον θάνατο του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο οποίος δολοφονήθηκε από το χέρι και τα πυρά του ειδικού φρουρού της ΕΛ.ΑΣ, Επαμεινώνδα Κορκονέα, στα Εξάρχεια.
Συγκλονιστική είναι η ανάρτηση του Αύγουστου Κορτώ για την επέτειο 13 ετών από τη στυγερή δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και έβγαλε στο δρόμο μια ολόκληρη γενιά, που ζητούσε δικαιοσύνη.
Όλη η χώρα βγήκε στους δρόμους και διαμαρτυρήθηκε σθεναρά για την δολοφονία του 15χρονου μαθητή. Οι διαμαρτυρίες του κόσμου κράτησαν μέρες. Εξάλλου, ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από τη δολοφονία ενός μικρού, 15χρονου παιδιού; Κάθε χρόνο την ημέρα της δολοφονίας του γίνονται πορείες στη μνήμη του σε όλη την Ελλάδα. Παράλληλα, η οδός όπου σημειώθηκε το τραγικό συμβάν μετονομάστηκε σε «Οδός Αλ. Γρηγορόπουλου», ώστε οι κάτοικοι και οι περαστικοί από το σημείο να μην ξεχάσουν.
Ο Αύγουστος Κορτώ, ένας από τους πιο γνωστούς κατοίκους των Εξαρχείων, κάθε φορά που περνά από το συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου θυμάται πάντα το γεγονός αυτό, αλλά περισσότερο τα συναισθήματα τα οποία του προκάλεσε. Με ανάρτησή του στο Facebook γράφει για τη σημερινή ημέρα ένα συγκινητικό μήνυμα:
Η ανάρτηση
«Πιο πολύ θυμάμαι την άρνηση.
Όχι γιατί δεν είχαμε ικανό τον δολοφόνο, αλλά γιατί δεν μπορούσαμε – δεν θέλαμε – να πιστέψουμε ότι δυο βήματα απ’ το σπίτι μας, σ’ έναν πεζόδρομο που διασχίζαμε κάθε μέρα, ένα παιδί είχε δολοφονηθεί εν ψυχρώ.
Κάποια πένθη δεν καταλήγουν ποτέ στην αποδοχή: μένουν παντοτινά καθηλωμένα στην άρνηση: Όχι, δεν είναι δυνατόν. Κι όμως είναι, σου λέει η πραγματικότητα, η ιστορία. Κι εσύ πάλι: Όχι, δεν είναι δυνατόν – λες και μπορείς να απλώσεις το χέρι μέσα απ’ τον χρόνο, και να σκουντήξεις το παιδί να μην το βρει η σφαίρα, να ρίξεις κάτω τον φονιά.
Κάθε μέρα, περνώντας, βλέπω το μνημείο. Κάθε μέρα, λέω “Όχι”. Σαν να περιμένω το βράδυ που θα δω το παιδί, και θα του πω, λάθος, όλοι κάναμε λάθος, το σωστό είσαι εσύ – και δεν πέθανες».
